Skemmtisögur - 01.07.1949, Qupperneq 32

Hún hafði opnað útidyrnar lítið eitt og
gægðist varlega út.
„Það kemur auðvitað ekki til mála að
fara í lyftunni, og við megum heldur ekki
kveikja útiljósið.“
í sömu andránni heyrðist einkennilegt
hljóð — einkennilegt hljóð undir þessum
kringumstæðum. Það var einhver sem hnerr-
aði — og hlutaðeigandi hlaut að vera inn í
stofunni, þar sem Freddy Steven lá.
„Hvað var nú þetta?“ sagði Warfield.
„Heyrirðu, það var einhver að hnerra."
En Leila virtist helzt vera að flýta sér áf-
ar mikið. „Hugsaðu ekki um það. Það hlýt-
ur að hafa verið í útvarpinu."
„Ég er búinn að skrúfa fyrir. Hlustaðu!“
Aftur hnerraði einhver þarna inni. Kröft-
uglega, já mjög kröftuglega. Og einu sinni
enn; og aftur; og aftur ...
„Já, kæra frú,“ sagði hann. „Leyfið mér
að viðurkenna, að þessu var öllu mjög kæn-
lega fyrirkomið, en skammbyssa yðar var
ekki hlaðin með banvænum kúlum, og þar
að auki drepst enginn maður svona á sek-
úndunni. Ég er ákaflega varfærinn hers
höfðingi, eins og þér máske hafið heyrt frá
Wall Street. Og meðan þér voruð inni í
svefnherbergi og létust vera að pakka nið-
ur, þá brá ég mér fram í eldhúsið og fann
ofurlítið af steyttum pipar. Og nú — já,
þessa fimmtíu þúsund dollara verðið þér
víst að afskrifa, úr því sem komið er, býst
ég við að yður skiljist. Að svo búnu vil ég
leyfa mér að draga mig í hlé. Skilið kveðju
til eiginmanns yðar. Hann er ákaflega efni-
legur leikari, og eiginkonan lians er heldur
ekki sem verst ...“
Hún svaraði engu. En andlitssvipur henn-
ar var ekki beinlínis aðlaðandi, þessa stund-
ina. Því næst stikaði hún inn í stofuna og
fann þar þann „myrta“, sitjandi í hæginda-
stól og reykjandi sígarettu.
„Fífl,“ sagði hún, „veiztu hvað þú hefur
gert? Þú hnerraðir fimmtíu þúsund dollur-
um út í veður og vind.“
ENDIR
-SKRÍTLUR-
Þeir Bing Crosby og Bob Hope, sátu inni í
veitingahúsi, þegar maður nökkur kom að borð-
inu þeirra, og var hann sýnilega óvanur að fara
á opinbera staði. Hann heilsaði Bing og sagði:
„Manstu ekki eftir mér?“ Þetta er spurning,
sem frá upphafi alda hefur dunið á þekktu fólki.
„Þú kemur mér kunnuglega fyrir sjónir,“ sagði
Bing. Þetta er sama svarið, sem allir frægir leik-
arar nota við þessari spurningu.
„Manstu ekki, þegar þú vannst með mér í Stál-
verksmiðjunni, fyrir um það bil 20 árum,“ hélt
ókunni maðurinn áfram. „Þá sagðirðu okkur. að
þú ætlaðir að verða frægur í kvikmyndum og
útvarpi, ekki rétt?“
„Jú, nú rámar mig í það,“ sagði Bing kurteis-
lega.
„Segðu inér eitt, Bing,“ sagði maðurinn for-
vitnislega, „hvernig hefur þér gengið?"
30
Einhver frægasta skytta landsins var á ferða-
lagi fyrir norðan og kom m. a. til ónefnds kaup-
túns, þar sem hann sá sér til undrunar teiknuð
skotmörk víðs vegar á veggina og allsstaðar hafði
verið skotið nákvæmlega í miðju marksins. Hann
bað um að fá að tala við skotmanninn og fékk
það.
Maðurinn reyndist vera fábjáninn í kauptún-
inu.
„Þetta kalla ég meistaralega skotið,“ segir
ferðamaðurinn. „Það leika það fáir eftir.“
„Uss, það er enginn vandi,“ sagði fábjáninn.
„Fyrst skýt ég og svo bý ég til skotmarkið utan
um kúlufarið."
— Það reyndi maður að kyssa mig í gærkvöld.
— Slóstu hann ekki undanundir?
— Jú, þegar hann var búinn að því.
SKEMMTISÖGUR