Bergmál - 01.03.1947, Qupperneq 62

BergmÁl
Marz
áður ekki séð neitt sem líktist mannshöfði í námunda við trjábolinn.
Við annan enda hans var einhver upphleðsla. Hann þóttist viss um, að
þar væri einhver hreyfing, og vegna þess hve taugar hans voru spenntar
langaði hann til að senda kúlu í miðjan binginn. En hann lét það bíða,
því hann vildi vera viss í sinni sök. Ef hann hleypti einu sinni af og
missti marks, myndi tækifærið vegna góðrar skotholu vera gengið hon-
um úr greypum. Þá myndi leikurinn strax verða tvísýnni aftur og næsta
kúla óvinarins gæti ef til vill gert út af við hann að fullu.
Honum varð órótt við þessar hugsanir, og gat ekki varizt því að
verða dálítið óstyrkur. Hann fékk nú meiri löngun, en nokkru sinni
fyrr til að snúa fuglinn úr hálsliðnum. Fuglinn hafði nú flogið upp og
setzt rétt fyrir framan hann. Nú stóð hann þar sneri stélinu og velti
vöngum, eins og hann langaði mest til að kíkja inn í byssuhlaupið. Það
vantaði ekki að fuglinn væri í færi, bara að hinn þrjóturinn væri í jafn
góðu færi.
Allt í einu varð hver taug í líkama hans spennt til hins ýtrasta. Hann
var viss um að hafa séð hreyfingu í laufbingnum. Fingur hans krepptust
varlega utan um gikkinn. Aður en hann dró andann næst varð hann
að hafa skotið. En skot innan úr laufbingnum kom einum hundraðasta
hluta úr sekúntu áður. A þessum dýrmæta, en tapaða tímabili kom kúla
í rönd bakpokans og fór í gegnum allt saman. Hann fann til hennar
og þá stuttu stund, sem leið, þar til hann missti meðvitund, gerði hann
sér grein fyrir því að hið óttalega hafði skeð. Það var í höfuðið, andlitið.
Það var eins og hann hefði skyndilega dyfið því í 'heitt vatn. Það var eins
og öskrandi og æðandi flóð fyllti hauskúpuna. Hann riðaði á fótunum.
A meðan 'hann var að missa meðvitundina sá hann fyrir sér skýra mynd
af risaStórum fugli, með útstandandi augu. Svo féll hann aftur yfir sig
í sandinn, með hendurnar út í loftið. Andlit hans sneri í áttina til þess
staðar, sem morðingi hans hafði legið.
Hann lá ekki lengur í skjóli steinsins og farangursins. Það komu
heldur ekki fleiri skot úr fylgsni óvinarins. Langa stund var þar enga
hreyfingu að sjá. Söngfuglinn virtist undrandi á þessum breyttu hög-
um vinar síns bak við steininp, og flaug hræddur burt. Hann var nú
aftur kominn að árbakkanum og hljóp þar í kapp við sjálfan sig, með-
fram bakkanum.
Það var við fuglshljóð, sem Carrigan varð þess vísari, að hann var
- 60 -