Bergmál - 01.03.1947, Síða 64

Bergmál
Marz
andlega og líkamlega, en það var engu líkara, en mynd sú er hann sá
fyrir sér þessar fáu sekúntur væri máluð í huga hans með rennandi pensli.
Stúlkan var berhöfðuð. Andlit hennar var eins hvítt og nokkurt andlit
getur yerið, lifandi eða dautt. Augu hennar voru eins og skærar stjörn-
ur, þar sem eldur brann. Hann sá skínandi hár hennar og grannvaxinn
líkama, hræðslu hennar og ráðleysi. Hann skyldi hana, þó að hann
verkjaði í höfuðið og svimaði. Myndin hvarf smátt og smátt í bláma, en
andlit hennar sá hann greinilega til hins síðasta. Það varð greinilegra
og greinilegra, eins og það væri í ramma, fallegt, starandi og óttaslegið
andlit, með dökkum hárlokkum, sem héngu fyrir því, eins og slæða.
Hann tók eftir því að hárið var að nokkra leyti laust, eins og hún
hefði verið í áflogum, eða hlaupið hratt neðan frá ánni á móti vindinum.
Hann barðist við sjálfan sig til að reyna að halda þessari mynd hennar
vakandi, eða aðhafast eitthvað, en hann þraut allan mátt jafnvel til
að sjá og lifa. Hann féll aftur á bak og gaf um leið frá sér undarlegt
hljóð. Hann heyrði ekki bænir stúlkunnar, sem kastaði sér niður í sand-
inn við hlið hans ag bað um hjálp. Hann fann ekki, að hún lyfti höfði
hans og strauk hárið frá andlitinu með hendinni, til.að'sjá hvar kúlan
hafði hitt. Hann hafði ekki hugmynd um það ,er hún hljóp aftur niður
til árinnar.
Hann vaknaði við það, að nokkrir svalandi og þægilegir dropar runnu
yfir brennheitt andlit hans. Það var vatn. Hann vissi það ósjálfrátt og
ósjálfrátt fór hann að reyna að hugsa. Honum gekk í fyrstu erfiðlega
að átta sig. Smátt og smátt fékk hann ómótstæðilega löngun til að segja
eitthvað. En augu hans og varir voru samanlímd og hlýddu ekki skip-
unum heilans. Loks fékk hann að sjá fyrsta Ijósgeislann og meðvit-
undin kom.
Stúlkan bograði yfir honum. Hann bæði fann og heyrði hreyfingar
hennar. Vatnið dreytlaði yfir andlit hans. Svo heyrði hann rödd segja
eitthvað fyrir ofan sig, en hann skyldi ekki hvað það var, er hún sagði.
Með einbeittum vilja tókst honum að opna augun.
— Þökk sé* „le bon Dieu“ að þér eruð lifandi, maður, heyrði hann
blíða rödd segja. Það var eins og hún kæmi úr fjarlægð. — Þér lifið,
— þér lifið . . .
— Reynið þér það, umlaði hann dimmraddaður. Honum fannst allt
í einu, hann vera orðinn svo brattur. — Reynið . . .