Hrafnista - 01.12.1948, Síða 26

8
HRAFNISTA
vöku. Tveir menn voru um hverja hvílu og voru
þeir hvílufélagarnir sinn á hvorri vöku. Ég var ekki
settur á vakt, hef sennilega ekki verið talinn feng-
ur í að hafa mig á vakt, þar sem skipshöfnin var
talin ágæt og álitið litlu Skipta hvoru megin
hryggjar ég lægi. Ég minnist þess, að veðrið var
grátt þessa fyrstu sjóferð mína. Man ég það í og
með vegna þess, að árið eftir var ég á sama skipi
á svipuðum slóðum og var mér þá oft kalt, því þá
voru ísþokur miklar og stundum íshröngl. Móðir
mín vildi láta mig hafa með mér meiri og betri
fatnað síðara sumarið, því veður væru breytileg
frá ári til árs. Ég tók hennar góðu ráð ekki til
greina, þess vegna fór sem fór, að mig næddi. Þáð
sýndi sig, að ég var ekki gott fiskimannsefni, naum-
ast vaxinn því, að ráða við þorsk á línu á dýpi.
Þær ferðir, sem ég fór síðar á skútum var ég í
meðallagi í fiskdrætti. Ég man það, að farið var
inn á Hænuvík til að sækja snjó til að frysta með
síld sem veidd var í net út í Húnaflóa. Það var oft
erfiðleikum bundið að ná í snjó. Þegar snjóskafl-
arnir voru ekki í flæðarmálinu (það voru þeir
stundum allt sumarið) varð að sækja snjóinn upp
á heiðar og fjöll, allt að stundar gang (undirlendi
er þarna lítið). Snjórinn var borinn í strigapokum
á bakinu, var stundum æði lítið eftir í pokunum
þegar komið var í fjöru, einkum ef heitt var í veðri
eða regn. Þetta strit þótti í þá daga sjálfsagt og
enginn möglaði. Siglingin frá Reykjavík, austur á
Húnaflóa tók mislangan tíma, allt að vika gat far-
ið í þá siglingu. Á seglskipunum voru það lognin
sem töfðu mest á sumrin. í þessari ferð lágum við
í þrjá daga í logni undir Snæfellsjökli. Hvað væri
nú sagt á tímum hraða og véltækni? Tómstundir
voru fáar á skútunum, einkum þegar langt var
siglt, voru þær notaðar til rímnakveðskapar og
söngs. Skipstjórinn var góður söngmaður.
Sumarið 1905 fór ég tvær veiðiferðir á „Golden
Hope“. Árið 1906 var ég á franskleggðu skonnort-
unni „Heklu“, 1907 var ég á kútter „Jóni“, sem
venjulegast var kallaður Jón á horninu. 1908 var
ég á kútter „Valtý“. Á þremur síðast töldu skipun-
um var ég allan úthaldstímann, sem byrjaði 1.
marz og lauk 10—20 september. Sigurður Þórðar-
son var skipstjóri minn á öllum þessum skipum.
Seglskipa- eða skútutímabilið er nú liðið hjá hér
á Islandi. Með því kom vaxandi stórhugur og bjart-
sýni.
í janúarmánuði 1909 fór ég kyndari á b. v. Marz.
Eldeyjar-Hjalti var skipstjóri þar. Fyrsti vélstjór-
inn var danskur maður, Petersen að nafni. Ég var
í smiðju hjá Guðjóni Jónssyni. Ég fór í véladeild
stýrimannaskólans árið 1912 og lauk þaðan prófi
í apríllokin 1913. Fór þaðan á b. v. „Snorra goða“
eign h. f. Kveldúlfs. Ég var á togurum til ársins
1917 að flestir togarar voru seldir úr landi. Á Sterl-
ing 1918. Árið 1919 fór ég á togarann „Vínland“ og
þaðan á b. s. „Baldur“ og var þar til ársins 1926 að
ég hætti sjómennsku á togurum. 1926 fór ég á kola-
kranann (Hegrann) og var þar til ársins 1930, að
ég réðist til Skipaútgerðar ríkisins og hef ég verið
þar síðan, nú síðast á varðskipinu „Ægi“. Þetta er
í stórum dráttum starfssaga mín, hún er hvorki
merkileg eða viðburðarík. Það er önnur saga, að
ég og jafnaldrar mínir höfum lifað merkileg tíma-
mót í sögu íslenzku þjóðarinnar. Það, sem áunnizt
hefur síðustu 50 árin er stórkostlegt átak, sem
sennilega á sér engar hliðstæður á næstu manns-
öldrum.
Það er gaman og gagnlegt að lifa, þegar blessuð
sólin hellir geislum sínum yfir dagsverkið, sem
unnið hefur verið í þeirri trú, að rétt hafi verið
stefnt og einhver njóti góðs af.
Júlíus Ólafsson, vélstjóri.