Hrafnista - 01.12.1948, Blaðsíða 28

10
HRAFNISTA
ur fýrir lausgangandi mann. Leiðin liggur fyrst
yfir heiði og síðan yfir foksand, og er um klukku-
stundar gangur yfir sandinn.
Ég hafði ekki matarlyst áður en ég lagði af stað
fyrir ferðahug, og svo var ég hræddur um að ég
yrði strandarglópur, slíka hneisu vildi ég forðast
ef auðið væri.
Ég hljóp við fót fram yfir heiðina og fram á
sandinn. En þá þyngdist undir fótinn, því sandur-
inn var laus og skrapp undan fætinum í hverju
spori, skórnir, sem voru íslenzkir kúskinnsskór,
fylltust af sandi. Þegar ég kom fram á sandinn,
tóku skipin að tínast frá landi, eitt og eitt, oig þeg-
ar ég kom fram á Unubakka fóru þau í stórum hóp
úr báðum vörum. Ég þótist nú viss um að ég væri
örðinn of seinn og tók til fótanna og hljóp í spretti
það, sem eftir var af leiðinni og hélt beint til ver-
búðar Magnúsar á Hjalla.
Þegar þangað kom var mér vel tekið. Magnús og
hásetar hans voru komnir á fætur og bjuggust til
róðurs. Þeir sátu á rúmum sínum tveir og tveir, og
átu með góðri lyst skrínukost sinn, rúgbrauð og
kæfu, hangikjöt og íslenzkt smjör, þeir bleyttu í
góðmetinu með svörtu kaffi, sem þeir drukku úr
stórurn ílátum.
Formaður brá á léttara hjal við mig, sem ég tók
lítið undir, því ég vissi ekki hvort hann var að
spauga mig sem græningja eða tala við mig sem
jafningja, en .það fannst mér eðlilegast, því báðir
vorum við Ölfusingar og ættstórir mjög, og báðir
af Bergs-ætt, og hann heitinn eftir langafa og
langalangafa okkar beggja, Magnúsi ríka í Þor-
lákshöfn.
Þótt ég væri á báðum áttum um hvernig taka
bæri spaugi Magnúsar formanns, þá var ég fljótur
að átta mig á igóðgerðum hans, ég át því með góðri
lyst úr skrínu hans, þar til ég var vel mettur.
Þeir Magnús skinnklæddust nú í snatri. Skinn-
klæðin voru skinnbrækur sem tóku þeim upp fyrir
mitti, á fótunum höfðu þeir stóra skó úr þykku
sólaleðri og bundu þá fasta um öklann með sterk-
um lindum, að ofanverðu voru þeir ýmist í skinn-
stökkum eða olíubornum vaxstökkum, á höfði
höfðu þeir sjóhatta og á höndum sjóvettlinga.
Sumir bakbundu sig, en það var gert á þann hátt
að brugðið var snæri um mittið utan yfir skinn-
stakkinn, endanum var brugðið undir klofið að aft-
an og fest upp í mittisbandið að framan.
Þeir félagar lánuðu mér skinnklæði og skrýdd-
ist ég þeim, en varla hef ég verið mjöig kempuleg-
ur, því Sigursteinn sagði að ég væri eins og horað-
ur hundur í heilum tunnusekk. Magnús gekk fyrst-
ur til skips, en það stóð uppi á flórunum fyrir ofan
stórstraums flæðarmál, skorðað með hlunnum.
Skipið hét „Engey“ og var tólfróinn áttæringur,
mikil fleyta og fögur. Ekki voru skipverjar skart-
búnir þegar þeir héldu til skips, en þeir voru fas-
miklir og frjálsmannleigir. Sjávarmölin á kampin-
um marraði undan fótum þeirra; þeir gengu svo
snúðuglega, að ætla mátti eftir skóhljóðinu að þar
færu margir tugir manna en ekki þrettán menn,
en það var tala þeirra skipverja, sem að þessu
sinni fóru í róður á „Engey“.
Þegar að skipinu kom gekk hver maður að sínu
rúmi. Hlunnarnir voru teknir frá skipinu og lagð-
ir í mölina o,g skipið sett niður á þeim.
„Leggið þið á það hendurnar“, sagði formaður
og skipið tók snarpan kipp til sjávar, í flæðarmál-
inu snaraði einhver hásetinn mér upp í skipið, en
það seig áfram með jöfnum hraða þar til það var
komið á flot.
Hver skipverji hljóp upp í skipið þegar hans rúm
var komið þar til sjávar að ekki var vært við það
lengur. Þeir gripu hver sína ár og lögðu hana út.