Hrafnista - 01.12.1948, Blaðsíða 35

16
HRAFNISTA
Sólin stráir geislagulli haf og hlein.
Hjalar báran undurlágt við fjömstein.
Tjaldurinn rneð rauða nefið tritlar fjöruleir;
og tindilfœttir sendlingarnir, — aldrei hvílast f>eir.
Selir kápa á klöpp i ró.
Kollan arkar niður að sjó;
við ungahófinn úar dátt:
,,Ógn er hafið vitt og blátt . . .
Því farið f>ið að kynnast, — svona smátt og smátt”.
Hann íddi litli labbar úti á bcejarstétt.
,,Nú lízt mér veðrið stillt og bjart og vikin slétt.
Hvar eru nú vettlingarnir . . . Veit nokkur um f>á?
Mig vantar líka sjóhattinn, —- en fljótt; mér [iggur á . . .
Ég ýti úr vör, og út á sæ
einn á mínum báti rce.
Yfir sundum sýnist mér
sveima og iða fuglager;
og það er oftast fundvíst á hvar fiskur er“.
Fyrsta
sjóferðin
1
B Loftur Guðmundsson
Á hlaðvar-panum fœstum reynast fengsœl mið,
en fiskinn gefur hafið feirn, er róa á svið.
Mömmu og pabba kyssir Iddi og keifar niður É> sjó.
A klöppunum liggur selurinn og spyr með gÆ^1* og
,,Hvert er, karl minn, heitið för?“
,,Ég hugsa mér að leggja úr vór',
svarar Iddi og sjóhattinn
setur upp á glókollinn.
,Ja, — sá held ég að fiski", tautar tjaldurirW-
HRAFNISTA
17
Og Iddi litli bröltir upp í bátinn sinn.
Blœrinn strýkur Ijósan hvarm og rjóða kinn.
,,A svipstund hleð ég bátkrílið ef veiðin verður ör;
mér veitir ekki af stærra skipi í nœstu veiðiför.
Steinbíturinn, stofnlúðan,
stútungurinn, grásleppan,
sólkolinn og sandkolinn,
sildin, ýsan, porskurinn . . .
Já, hver veit nema hvalur bíti á öngulinn“.
,,Þá verð ég nú að beita kröftum, mamma mín.
Og mörg verða áratogin upp í sand til f>ín.
Af hlummtakinu eflaust verður litli lófinn sár
og lúið bak, — en þú skalt sjá að snáðinn f>inn er knár.
Er pabbi allan aflann sér,
óskóp vel hann þakkar mér.
„Sjáið dugnað drengsnáðans,
drekkhlaðinn er bátur hans“.
Og allir dást að dirfsku litla skipstjórans'.
Sólin stráir geislagulli haf og hlein.
Hjalar báran undurlágt við fjörustein.
Hjalar vœrum rómi lítinn dreng í djúpan blund, —
/ draumi stýrir hann hlöðnu fleyi að vör um lognslétt sund.
1 einu hnipri aftur i skut,
með ekkert nema drauma t hlut
finnur mamma sveininn sinn:
,,Sefur litli skipstjórinn . . .
Heppni að uppi í naust lá bundinn báturinn”.