Hrafnista - 01.12.1948, Qupperneq 42

24
HRAFNISTA
enga mannasiði hérna um borð?“ En þetta gat
móðir mín bersýnilega alls ekki skilið.
Ég átti við margs konar erfiðleika og þjáningar
að stríða næstu daga. Ég hafði hlakkað ákaflega
mikið til þess að leika mér við jafnöldur mínar, en
um það hafði mig dreymd mörg hundruð sinnum
um borð, en þær vildu hreint ekkert hafa saman
við mig að sælda.
„Uss, hún hefur svo ljótt í munninum“, heyrði
ég að stelpurnar voru að hvísla hver að annari.
„Já, mamma segir líka, að ég megi ekki leika
mér með þessari sjómannastelpu, svaraði ein. Og
þarna stóð ég, að vísu umkringd mörgum bömum,
en ég gat ómögulega skilið þau og þau vildu helzt
ekkert hafa saman við mig að sælda. Þau skildu
mig ekki heldur. Jafnvel systur mínar og bræður
fundu upp á alls konar afsökunum, þegar ég bað
þau að fara með mig til vina sinna og leiksystkina.
Mamma hafði nóg að gera að sinna heimilsstörfun-
um. Pabbi var alltaf um borð, og þegar hann kom
heim á kvöldin, hugsaði hann aðeins um mömmu
og sá mig ekki einu sinni, jafnvel þó að ég reyndi
að hanga í honum. Ég var ein og yfirgefin og ég
vonaði að það kæmi ofsaveður svo loftið yrði
hreihna 1 kringum mig og svört skýin sem þyrmdu
yfir mig sviptust burt. Já, ég var einmana — oig
ég varð þunglynd og kvíðin.
Mér fannst vera svo heitt og þröngt inni í stofun-
um. Lærðu karlarnir gerðu gys að mér og héldu
augsýnilega að ég vari alltaf að skrökva að þeim.
Ég átti eiginlega ekkert að flýja nema að húsa-
baki. Máfurinn minn dó eftir að hafa verið tvo
daga á þurru landi. Ég reyndi að leika mér við
hænsin hennar mömmu, en þau voru nautheimsk
og gátu varla bært vængina. Þau yoru alveg eins
jarðbundin og allt hérna í kringum mig. Mér þótti
nú orðið ekki einu sinni gaman að rósunum, því
þær höfðu hættulega stingandi þyrna. Þá voru
liljurnar í Suðurhafseyjunum ekki svona. Rósirn-
ar voru falskar. Þær reyndust allt öðru vísi en
þær sýndust vera. Þannig höfðu liljurnar mínar
ekki verið. Nei, ég gat ekki haldið þetta út til
lengdar.
Mamma reyndi að kenna mér og ala mig upp. En
mér datt aldrei í hug að hlýða henni af því að ég
vissi að hún gat ekki refsað mér. Og af þessum
ástæðum gekk á sífelldum kvörtunum og klögu-
málum á hverju kvöldi þegar pabbi kom heim.
Mamma skýrði honum frá öllum þeim erfiðleik-
um sem hún ætti í með mig.
„Hún er sannarlega þín dóttir“, sagði hún stund-
um þegar þau voru að ráðslaga um fyrirbærið Jó-
hönnu Lowell, „og þú verður að taka hana að þér.
Það er ekki á mínu valdi, það verð ég að segja“.
„Hún venst þessu öllu saman bráðlega góða
mín. Þú mátt ekki gera þér svona mikla áhyggjur
út af telpunni“.
„Já, en það ert þú sem hefur alið hana upp eins
og hún er. Þess vegna verður þú líka að stjórna
henni. Ég gefst algerlega upp“.
„Jóhanna er líka dóttir þín, góða mín, og bara,
ef þú ferð rétt að henni, þá verður eins létt að
stjórna henni eins og heilsiglara í góðum byr“.
„Já, en það endar með því að hún flæmir alla
leigendurna mína burtu. í gær heyrði ég hana
spyrja einn prófessorinn, hvort hann hefði nokk-
urn tíma hreinsað hákarlsgarnir með berum hönd-
unum“, sagði mamma næstum því kjökrandi, og
þegar pabbi, í staðinn fyrir að sýna henni samúð
sína, rak upp skellihlátur, hélt hún áfram: „En
það var ekki nóg. Hún segir að ómögulegt sé að
eiga heima 1 þessu húsi, hérna sé ekki einu sinni
einn ærlegur kakkarlakki eða ein einasta veggja-
lús til þess að leika sér að, og núna upp á síðkastið
hefur hún tekið upp á því að reyna að spýta í
gegnum rifu á grindverki og með þeim afleiðing-
um að hún hitti beint í kinnina á nábúakonu okk-
ar. Nei, þú verður að taka hana í karphúsið“.
Veslings mamma. í þá daga skyldi ég það ekki
hversu óþolandi ég var og hvaða skilyrði hafði ég
líka til þess að geta skilið hana. Allt leit svo gjör-
samlega öðruvísi út frá mínum sjónarhól en henn-
ar, bæði menn og hlutir og atburðir og aðstæður.
Hvaða álit gat ég svo sem haft á mömmu minni og
systkinum, ekkert af þeim gat tekið í hnakka-
drambið á mér, ekkert þeirra gat klifrað upp í
siglutré, ekkert þeirra gat spýtt í mark, ekki tvinn-