Hrafnista - 01.12.1948, Síða 45

HRAFNISTA
27
að hafa verið búin að sitja þarna uppi í þrjá
klukkutíma, án þess að taka augun frá höfninni,
og í von um að ég sæi pabba koma aftur heim,
þegar ég heyrði mömmu kalla á mig við rætur
trésins. En mér datt ekki í hug að hlýða henni.
Ég skipti mér ekkert af kalli hennar. Ég taldi mér
trú um, að á sama augnabliki og ég liti augum af
höfninni, myndu seglin verða dregin upp og skonn-
ortan fara út um hafnarkjaftinn og það án þess
að ég gæti veifað til hennar .í kveðjuskyni. Ég sat
því sem fastast upp í krónunni, án þess að skeyta
hið minnsta um kvakið í mömmu minni, og að
lokum gafst hún upp og hvarf inn í húsið.
Nokkru seinna heyrði ég blástur og hark á veg-
inum, og þeigar ég leit niður sá ég brunastiga kom
á vagni. Mamma hafði kallað á brunaliðið til þess
að ná í mig niður úr trénu. Svo komu brunaliðs-
mennirnir inn í garðinn og séttu upp stigann.
,,Ég fer ekki héðan, ég fer ekki niður“, sagði ég
við fyrsta brunaliðsmanninn. „Farið þið bara með
þessar græjur ykkar. Ég fer ekki fet héðan, hvað
sem á gengur“.
En hann lét sér ekki segjast, en kom æ nær mér.
Þegar ég sá það klifraði ég enn hærra og út á véik-
byggða grein, en þangað gat stiginn ekki náð og
enginn mundi þora að skríða út á greinina. Ég
var alveg ákveðin í því að hanga þarna þangað til
ég gæfist upp oig steyptist niður. Vindurinn var nú
orðinn hlýr óg hann stráuk um vanga mína. Ég
fór að hugsa um það, að nú væri jörðin eins og
stórt skip, sem sigldi um fagran sjó og vaggaði
svolítið, en sjálf sæti ég uppi í siglutoppi, Ég skildi
alls ekki landið og ekkert af því sem þar var, ég
gat aðeins hugsað á sjómannsvísu.
Og skyndilega heyrði ég þrumuraust pabba míns:
„Allir á þilfar, undir eins!“ skipaði hann hastur ag
samstundis þaut ég niður á við eins og þegar útlit
var fyrir storm og Öllum var skipað niður og á þil-
farið.
„Já, herra skipsstjóri“, sagði ég formálalaust um
leið og ég stóð fyrir framan hann, en umhverfis
stóðu náigrannarnir í stórum hring. Þeir höfðu séð
brunastigann og vildu sjá hvað um væri að vera.
Allt var á ringulreið. Margar skýringar voru gefn-
ar og hver þeirra rak sig á annarar horn. Mér tókst
með naumindum að gera þeim skiljanlegt, að ég
hefði verið svo hrædd um að pabbi ætlaði að sigla
án þess að hafa mig með sér. Mamma sagði ekki
neitt, en tárin streymdu viðstöðulaust niður kinn-
ar hennar.
„Þú verður víst að taka Jóhönnu litlu með þér,
góði minn“, sagði hún að lokum. „Hún veslast upp
úr leiðindum ef hún á að vera hér — og mig grun-
ar að eins muni fara fyrir þér sjálfum“.
„Hvernig í ósköpunum getur þér dottið önnur
eins vitleysa 1 hug?“ spurði pabbi og var hvat-
skeytislegur, næstum því flóttalegur.
„Af því, að þú hefur nú frestað brottförinni um
heila viku. Þó ertu búinn að taka farminn, byrinn
er ágætur og allt er klárt, eins og þú segir. Svo
kemur þú og segir að skipshöfnin hafi neitað að
sigla af því að hún teldi það ills viti, að Jóhanna
yæri ekki með. Drottinn minn, slíkt hef ég aldrei
fyrr heyrt, að þú gætir ekki ráðið við skiphöfn
þína. Nei, vertu bara hreinskilinn gagnvart þér og
mér og viðurkenndu, að þú getur sjálfur ekki far-
ið út án Jóhönnu. Og nú bið ég þig, að taka hana
með þér aftur“.
Ég hefði getað kysst mömmu fyrir þessi orð. Ég
ætlaði líka að fara að hlaupa upp um hálsinn á
henni, en þá datt mér í hug hve krakkalegt það
væri og hætti við það.
Pabbi mótmælti því kröftuglega, að hann hefði
frestað brottförinni mín vegna en hann var niður-
lútur og horfði ekki framan í mömmu meðan hann
var með þessi mótmæli. Og loksins muldraði hann,
eins og hann væri mjög nauðugur. „Humm. Jæja,
ég sigli þá um flóð og tek Jóhönnu með mér fyrst
þú vilt það endilega“.
Og hann stóð við það. Um kvöldið sigldi Minnie
A. Caine og ég var með um borð. Þegar búið var
að hæsa seglin klifraði ég upp í reiða og horfði á
ljósin í landi. Þau urðu æ minni og að lokum hurfu
þau í rökkurmóðu. Byr var góður og við sigldum
hratt gegnum „.Gullna hliðið“, framhjá vitanum
og framhjá klukkubaujunni sem hringdi kjökr-
andi. Stefni skipsins beindist beint í vesturátt.