Búreisingur - 15.07.1902, Blaðsíða 28

RØÐ A
hildin á fundinum á Viðareiði, t. 13. juli 1902.
,TVTikið kann umskipast á mansins ævi«, segði gamli Gotu-
■LA Tróndur á sinni, og tað kann væl vera, at hann uppá
sítt vís hevði rætt, táið hann segði tað. Men óivað er tað,
at vit, sum nú búgva i Føroyum, og sum hava hoyrt um tær
tíðir og tey kor, okkara fornfedrar livdu í og undir, at vit
hava javngóðan. ja kanska betri rætt til at brúka orðtakið
»mikið kann umskipast á mansins ævi«.
Og satt at siga — illa hevði verið skikkað hjá tí fólki
og tí landi, hvar tað orðtakið ikki kundi sigast av sonnum.
Tí tað vildi gjórliga sýnt tað fólkið, sum búði á tí landi, sum
eitt sovandi fólk, ella sum eitt fólk, eingin stimbur og alvi
var í. Men tað kann hann ikki við rottum nú siga um Før-
oyafólk — tað er einki sovandi fólk, men tað er alvi og
stimbur í Føroyafólki enn sum áður.
Hyggja vit okkum aftur um bak, og minnast vit á tíðina í
Føroyum fyri 100 árum síðan, hvussu tá á mangan hátt stóð
til her á okkara landi, kunna vit tá ikki við rottum siga:
mangt, ja ógviliga mangt er umskipað i hesu ioo árini bæði
í ein og annan máta, og tó er Føroyaland enn tað sama, og
Føroyafólk er enn tann dagin í dag Føroyafólk, um enn ikki
tað sama í sinni og í skinni sum í teirri tíðini.
Sum Henrik Ibsen sigir í rímuni um Terja Vigen:
». . . i Landet var Misvæxt og Nød, den fattige sulted, den
rige led Savn, to kraftige Arme var ingen til Gavn, for Doren
stod Sot og Død« — so kunnu vit eisini siga: i líka máta
hjá okkum. Einans handil var i óllum landinum, og ofta var
hann illa undirgjðrdur, men nú er handil so at siga á hvórjum