Freyja - 01.03.1899, Blaðsíða 3

FKEYJA, MARZ OG APRÍL 1899.
3
*V
1
1
3
«
*
*
*
$
I (Ji’ "Qqo Vadis.”
EFTIR
HENRYK SIENKiEWICZ,
KAP. LXV.
-völdskemmtanir sem höfðu
verið mjög' sjaldgæfar fram
|að þes.uim tíma, urðu dagleg-
ar í hringleikhúsinu, á stjórn
arárum Neros. Hirðmönnum hans
geðjaðist mjög vel að þeim, því að í
sambandi við þær voru drykkju-
veizlur og annar fagnaður allar
nætur. Þó að fólkið væri þegar
atað í blóði, fylltist liringleik-
húsið þegar það frettist að nú
ætti að leika síðasta þáttinn í
sorgarleiknum stóra-því að það sem
eftir var af kristnum mönnum í Róm
ætti að deyja þetta kvöld. Það vissi
líka að Neroásetti sör að nota kvalir
Yiniciusar fyrir aða.l atriðið í þeim
sorgarleik. Tigeilinus hélt leyndri
liegningu unnustu hans, og einmitt
þetr.a æsti fólkið enn þá meira. Þeir
sem seð liöfðu Lygíu í húsum Plaut-
us. sögðu undra sögur um fegurð
líennar. Aðrir pískruðu sín á milli
uiu þ.ið hvort liún rnundi verða á
iciksviðin u þetta kvöld, því margir
sem lieyrt höfðu svar það seni Nero
gaf Petrönius og Nerva,þýddu það á
tvo vegu. Aðrir hugsuðu að Nero
mundí gefa, eða rnáske hafa gefið
Vinieius Lygiu, þeir vissu að hún
Y’>.r þ.ir að gislum, undir vernd Róm-
verskra lnga, og var þessvegna lög-
um 'samkvæmt undanþegin dauða
l.egningu.
Lfinn og forvitnin náðu ótakmörk-
uðu valdi yfir fólkinu. Nero kom
venju fremur snemma, af því vissi
það að eitthvað óvanalegt stæði til,
Því auk Tigellinus og Yatinius kom
nú Cassius, sein var risi að vexti og
kröftum, sem kom þá aðeins með
Nero er hann áleit sérstaka ástæðu
til a.ð liafa öruggan lífvörð.Enn frem-
ur tóku menn eftir hinum harðsnúna
lífvarðar foringja Subrius Flavius,
sem allir vissu að hlýddi keisaran-
um í blindni. Allt þetta vakti for.
vitni fólksins, en ótta og lcvíða hjá
Vinicius.
Allra augu snöru þangað sem
hinn ógæfusami elskhugi sat. Hann
var fölur sem nár, og stórir svita-
dropar stóðu á enni háns. Hann
var í eins mikilli óvissu og aðrir
um forlög unnustu sinnar, og fullur
kvíða og skelfingar. Petronius vissi
lieldur ekkert, ogþví stóð hann þegj-
andi, nema hvað hann spurði Vinic-
ius—eftir að hafa séð keisarann,
hvort hann væri við öilu búinn. Vin-
icius játti því, en þó fór hrollur um
hann allann, hann vissi að Petroni-
us spurði ekki að ástæðulausu. Um
langann tima hafði hann aðeins lif-
að hálfu lífi; hann var búinn að sætta
sig við dauðann fyrir sig og unn-
ustu sína, sem hina síðustu og einu
sambúðarvon þeirra, en nú sá hann
að það var sitt hvað, að deyja róleg-
um dauða, eða sjá þá persónu er
hann unni meir ensjálfum sör, slitna
lifandi sundur af óargadýrum, en
geta ekki að gjört. Allar nýafstaðn-
ar skelfingar vöknuðu á ný í sálu
hans. Örvæntingin sem honum hafði
tekist að sefa um stund, löt aftur til
sín heyra, og hin iorna löngun að
frelsa Lvgiu með valdi hvað sem
það kostaði.flaug aftur í liuga hans.
Hann fór yflr hinalöngu kvaiafullu
óvissu daga í huganum frá því
hann fyrst vifcjaði um Lygiu í
varðhaldinu sem hinir keisaralegu
varðmenn gættu svo stranglega að
hvorki gull né bænir mýktu stein-
hjörtu, jafnvel þeirra sem þekktu
hann og voru honum vinveittir, og
honum fannst að óvissan rnundi
evðileggja sig.
Við og við lifnaði sú voir hans að
Lygia yrði ekki á leikhúsinu, ótti
sinn væri því ástæðulaus; þessa von
greip hann dauðahaldi. Máske
líka Kristur tæki hana sjálfur,
hann liði aldrei að kvaiir hennar
yrðu hafðar að sýningu. Aður hafði
hann sætt sig við að gefa sig undir
guðs vilja. En nú þegar hann var
hrakinn frá fangahúsinu og korninn
í sinn stað í leikhúsinujcreppti hann
hnefann og tautaði í sífellu: ,,Þú
getur.“ Ilonum fannst að elska sín
til guðs myndi snúast í hatur ef
hann sæi Lygíu kvalda þar. En svo
óttaðist hann að ávinna sér reiði
þess Krists sem hann jafnframt
grátbað um miskun og kraftaverk.
líann bað nú ekki lengur um líf
hennar, heldur einungis að hún
fengi að deyja áður en hún kæmi
inn á skoðunarpláss hörmunganna,
og frá djúpi hjarta síns stundi hann
upp þessum orðum: ,,0, neitaðumör
ekki um þetta, og þi skal ög elslca
þig ennþá heitara.“
Á þessu augnabliki var sál hans
svo ókyr sem stormvakin höf. Löng-
un eftir blóðugri hefnd, gagntók
huga hans. Hann langaði til að
stökkva á Nero og kyrkja hann
þar sem hann stóð í viðurvist alira.
En svo fannst honum þessi hugsun
syndsamleg,— nýtt brot á boðum
Krists. Og aftur lifnaði ný von,
því skeð gæti að hinn almáttugi af-
stýrði voðanum á einhvern háit. En
svo hafði vonleysið bráðlega yíir-
hönd aftur- Hafði hann, sem gat
eyðilagt sýninguna og frelsað
Lygiu á einu augabragði ekki yfir-
gefið liana, og það þótt hún elskaði
hann af öllum kröftum síns hreina
og saklausa hjarta? Gat ekki skeð
að einmitt á þessu augnabliki værj
hún ofurseld samvizkulausum her-
mönnum, meðan hann biði í þessari
særandi óvissu án þess að hafa hug-
mynd um hvaða hörmungar kynnu
að bíða hennar á næsta aunabliki.
En eins og drukknandi maður gríp-
ur í livert hálmstrá til að bjarga sér,
þannig greip hann að síðustu heljar
taki þá von, að trúiu myndi frelsa
hana; það var hans einasta von.
Pétur hafði líka sagt, að með trúnni
mætti flytja fjöllin úr stað.
Svo herti hann sig upp og barði
örvæntinguna niður, og allir sálar-
kraftar hans brutust út í þessu eina
orði: „Eg trúi.“ og hann bjóst við
kraftaverki.
En eins og strengurinn brestur
við ofmikla áreynzlu, þannig þrutu
sálarkraftar hans að lokum af þess-
ari ofraun, hann bliknaði upp, og
líkamskraftar hans þurru. Hann
(Framhald á 6. bls.)