Freyja - 01.09.1900, Blaðsíða 16

ÍGO
FREYJA
njósnarinn og tók fast og innilega í liönd liennar. „Guð blessi þig og
verndi þig frá allri sorg ðg óhamingju.“ bætti hann við. Kosalia sá að
hann tárfeldi, þegar augu hennar mættu hinu blíða augnaráði gamla
mannsins, — blíðu, af þvi að ástin mildaði þiið, og henni varð inpilega.
vel til hans.
„Ná get óg dáið rólegri fyrst ög fókk að sjá þig og kveðja,“ sagði
Iiobert og reyndi að dylja sorg sina. „0, þetta minnir mig á að við höf->
um naumann tíma,“ sagði Kosalia og sleit sig úr faðmlögum unnusta
síns. „Kemur varðmaðurinn til ykkar á nóttunni?“ „Já, um miðnætti.“
„Þá skuluin við taka til starfa. Ifórna eru föt handa ykkur,“ sagði,
hún og tók böggul undan kápu sinni, það vcxru tvoir brezkir einkennis'1
búningar. „Herna eru líka tvær stál-sagir sem ög fókk lijá Kate systur
Van Kuths byssusmiðs. Hún segir að þær bíti á járn eins og trö' Lofaðu
nfór að reyna aðra þeirra, og komið þið fram að dyrunum svo við heyr-
um ef einhver kemur inn.“ Orðlausir af undrun hlýddu þeir henni, og
það var ekki augnahliks \ erk fyrir hana að saga hausinn af járnboltan'
um sem lfólt saman lilekkjunum á úlíiiðum lioberts. Þegar hann var
laus, löt hann það vera sitt fyrsta verk að faðiua unnustu sfna. „Góða
drenglynda Kosalía mín, Ilvernigget úg endurgoldið þór þetta?“ sagði
hann.
,,Með því að gjöra þitt bezta í að sleppa. Máske okkur auðnist enn
þá að sjá æsku vonir okkar rætast,“ sagði hún og íaldi fötin og sagirm
ar undir liálmdyngjunni.
„Fyrirgefið vinir mfnir, að óg ónáða vkkur," sagði Karmel alvar'
lega,- „Við vorðum að vora vakandi því tíminn er dýrmætur. Og Rosalía,
þetta næturverk þitt skal ekki verðaólaunað ef óg lifi.“
„Þú minnir mig á aðtíminn sö naumur, það er lfka svo, herforing-
inn getur komið þegar minnst varir. 0, þið verðið að reyna að slá vörð-
inn í rot og þá ættuð þið að gcta sloppið í þossum einkennisbúningum.
Viljið þið finna Andrew Van Ruther f Elizabethtown innan tveggja
vikna, þvf gegnum hann fæ ðg þá að vita hvernig ykkur líðnr,“ stigði
hún. „Við skulum gjöra það ef við mögulega gotum. En systir mfn,
hvað verður um hana?“ sagði Robert. „Vertu rólegur, hún er sjálf ó-
hrædd, og svo skal ög sjá um hana. Þaö var hún sem Siigði nfór hvar þú
værir niður kominn.“ Nú kom herforinginn inn. Kobert hafði tiRt á sig
hlekkjunum og engin nýbreytni var á neinu. „Eg skal finna gen. Howe
og reyna að fá hann til að láta þig í skiftum fyrir brezka fanga.“ sagði
Rosalía að skilnaði. „Eg er hræddur um að það sö ekki til neins,“ svar^
aði Robert, og skildi strax hvað hún fór, ,,Fanginn segir satt, ungfrú,
það eru óraskanleg forlög hans að hengjast á morgun,“ sagði Bretinn,
Með þessa hlýlegu kveðju fór liann með Rosalíu og skellti hui ðinni f lás,
„Guð farsæli hana og blessi," sagði njósnarinn þegar Kosalfa fdrút,