Freyja - 01.12.1906, Side 15

IX. 5.
FREYJA
111
síðan, “ sagöi hann hálf rannalega ]>egar Edith hœtti að spila.
„Mamma spilaði þessi lög oft, “ sagði Edith í klökkum
róm.
,,Hét móðir þín María Worthington?“ spurði frændi.
, ,Já, þekktir þú hana?“
,,Þekkti ég hana, barn?—einu konuna sem ég hefi nokk-
urntfrna elskaö, og ég held aö henni hafi einnig þótt vœnt um
mig áður en hún kynntist föður þínum. Faðir þinn varð fijót-
ari til og síSan hefi ég varla séð glaðan dag, en nú finn ég þá
dóttur hennar. Er það ekki merkilegt?"
Karlinn labbaði sig til hennar og tók hana í fang sitt eins
o'g barn og settist með hana út í horn. En hvað mér leið illa.
Mér fannst ég hafa misst hjartfólgin vin. Égþekkti migekki,
ég var virkilega orðinn afbrýðissamur, þau sátu lika þarna í
faðmlögum og höfðu auðsjáanlega gleymt mér. Þess vegna
rauk ég út og gekk frani og aftur þangað til ég var búinn að
gatganga skóna niína. Ég hugsaði líka marg't á meöan, svo
sem eins og það, að frændi væri auðugur ogmyndarlegur mað-
ur, hreint ekki yfir fimrntugt, og livað vœri þá eðlilegra en aö
hann giftist dóttur forn-unnustu sinnar. Ég get ekki sigt að
þessi hugsun gjörði mig neitt skap-betri, en ég fór heiin, sann-
færðurum að svona mundi fara. Ég gjörði heilmikinn hávaða
þegar ég kom heim til þess að gjöra þeim ekki illt við, en J>að
var óþarf? varkárni, því Edith var ein inni og mér sýnd-
ist öl! útgrátin og bætti það ekki skaplyndi mitt. ,,Hvað
gengur að þér, hefir frændi sagt nokkuð til að angra þig, ‘‘
sagði ég hálf gramur.
,, Nei, langt frá, en ég held að honum þyki virkilega vænt
uni mig. Er það ekki undarlegt?“
„ Ekki sé ég neitt undarlegt við það,“ sagði ég með ó-
þarfa áherzlu.
,,Mér hefir aldrei liðið eins vel og í kvöld síðan mamma
dó, “ sagði Editlu „Einveran er eitthvaö svo þreytandi,
að það er veruleg hvíld að vita af einhverjum sem ekki er al-
veg sama um mann, jafnvel þó það sé einungis í ieik eða í
bráðina, og síðan Hinrik talaði -viö mig, get ég varla trúað að
þetta sé tómur leikur. Ég vildi að Hinrik yrði lengi, lengi. “