Freyja - 01.12.1906, Qupperneq 32

FREYJA
IX. 5.
f 28
hverrar Iifandí veru — barátta fyrir viðurkenníngunní/i einstaks
ings tilveru sinni —þessu ÉGr seni hver maður finnur í eðíi sínn.
Mig Iangaði oft til að segja þér frá þessu, en þorði það ekki af
ótta fyrir að það lcynni að valda misskilningi, þess vegna reyndi-
ekki átt að gjöraþað, því þá hefði sambúð okkarorðið enn þá í'eg-
urri, fullkomnari og blessunarríkari en hún varð. og þ:5 heíir hú>,
verið fögur og blessunarrík. —Mundu það æíinlega, ástin mín, að
hún heflr verið það.“-
Hún hallaði sér aftur á ba.k uppgefín af áréynzluuni aðtala,
meðan hugur hans sveif yfir faruar slóðir þar sem leiðir þeirra lágu
saman, og nú sá hann, að það voru n,v\r3 leiðir, en ekki hesnab
Þar sem ágreiningur átti sér stað.tók hann sér.æfinfega úrskurðar-
vald. Sú tilfinning gagntók huga hans, að ást hans hefði verið
eigingjörn. ílann mundi ,nú eftir ótal atvikrm þar sem hann
liafði sveigt viija hennar eftir sínura vilja,með góðu að vísu, en þó
svo, að hún bafði alls ekkert tækifæri að beita sínum vilja gegn
hans, og þessi atvik urðu, nú að lifandi verum, sem söfnuðúst utari-
um hann og ákærðu hann. Hann hafði sagt henni að skoðanir
hennar væru bahnalegar, eingöngu af því að bann hafði aðrar
skoðanir. Hann hafði sagt henni að vilji bennar væri veikur, að
einsaf því að viiji bans var líiginál, sem hún btaut að beygja sig
undir, og þetta oft—oftast án þess að hafa vegið gildi skoðana
hennar eða vilja, gagnvart sínuin eigin. Það eitt var nóg, að þær
voru gangstæðar hans skoðunum.
Hann laut niður að henni og sagði með titrandi ástþrunginni
rödd: „Eg skil, litla félagssystir.“
Augnatokin titruðu eÍHS og af krampa, en vinhlýtt ástblítt
bros eins og ínorgunbjarmi eilífðarinna ijómaði upp ásjónu iienn-
ar. uinleið o ' hún þrýsti hönd hans innilega. Svo lá hönd henn-
ar ,'náttlausog hreyfíngarlaus í hans, og hann var einmana ef»ir—
ak m.