Freyja - 01.05.1910, Síða 5

XIT 9.
FREYJA
245
til vor allra og þýöa þaö, aö vér œttum hvorki aö gefast upp
íyrir óstjórn og rangsleitni annara né þrekleysi sjálfra vor j&fp-
vel ekki sjálfum dauöanum, hversu velkominn gestur sem
hannkann aö vera, meöan eitthvað er ógjört af því sem vér
getum gjört fyrir aðra. Og ég var í þann veginn aö deyja,
og gladdist við þá hugsun, því það losaði mig við frekari bar-
áttu og ábyrgð, án þess þó að ég yrði liðhlaupi, Ég fyrirvarð
niig fyrir þessa hugsun, reis upp með kvölum og reyndi nú
af öllum mætti að nudda líf í stirðnaða útlimi mína. Eftir
nokkra stund skjögraði ég 4 fætur og tókst að koma blóðinu
í hreyfingu með þvf að ganga hringinn í kring í klefanum, þó
ég yiði lengi fyrst að styðja mig við veggina.
Kontur, þÉri hafíð nýja kölluN!
,,Og 'einmitt nú,1 ér' ég a'ð'húgs'a ' rim fólkið sem ég mætti
í , Svörtu Maríu,‘r bg hjálpaflausar konur, forsvarslaus börn og
fyrirlitna, eyðilagða, manndómslausa menn, — þettað fólk,
fatlað á sál og líkáma, áéfri ósjálfstœði ög fyrirhyggjuleysi
mæðranna hefir hjálpað á þessar brautir, með því að hlíta
gpmlum Venjuin og géfa'sig fyrirhyggjulaust á annara vald.
O hvað mér finst nú uiidirgéfnin 0«“ sjálfsvarnarleysið auð-
vjrbíiegt og glæpsamlegt, já, ög ókvenlegt og ómóðurlegt!
Mé'r firist þéssi' ólnbogabörn hamingjunnar hrópa til þeirra
þungum ásökunarorðúm. Hve margar geta sagt eins og móðir
Magnúsar konungs; ,Þákka máttu þo, hvað ég valdi þér góð-
an fpðurinn!* Hvað fáar? ■
,,Konur! Til ýðat vil é'g benda orðum Mrs. Leigh:
,Aldrei að víkjal, 'Þér hafið nýja köllun! Verið ekki aðgerða-
lausir, leiðitamir aumingjar! Komið og berjist fyrir frelsi
kómandi kynslóða, þó þér sjálfar fallið í þeirri baráttu. Kom-
iö, af því þéreruð mæðuréða verðið það, því svo afar inikið
er undir því komið, að þéf skiljið köllun yðaf og KOMIÐ!
Öetra, þúsgnd sinnum betra að deyja en gefast upp — láta
það ráðast!
,,Yður, sem í hjartayðar eruð kvenfrelsiskonur, en kring-
umstœða vegna hafið ekki getað sýnt það í verkinu, sendi ég
þetta heróp: Konurí ‘ Þér hafíð nýja köli.un! Aldkei,
ALDREI AÐ VIKJa!“