Eir - 01.07.1899, Blaðsíða 16

112
í>á er menn deyja voveiflega, endist tíminn ekki að jafnaÖi til
alls þessa. Öngvit er fyrsta og hinsta afkvæmi áverkans;
áverkinn leiðir þá svo fljótt til bana, að boðskapurinn um hann
kemst ekki til vitundarinnar.
Sá tími er ekki fast ákveðinp, sem náttúran ætlast til að
liða skuli frá fæðingu manns til eðlilegra aldurslita og blíðs
andláts. Pegar frá upphafi . lieillar jörðin til sín hinn iifandi
líkama. En líkaminn hefir afl, það er orkar á mðti aðför
jarðarinnar. í upphafi er þetta afl svo máttugt, að líkaminn
þróast og þroskast; en þeim tíma eru takmörk sett; hann
endar við þrítugs aldur. Þá hefst nýtt tímabil og stendur
yfir um önnur þrjátíu ár; á þeim tíma helst fult afl og þroski.
fá kemur að því, að aflið tekur að þverra; en jörðin heflr
aldrei slept tökum; herðir hún nú aðsóknina; líða nú tuttugu
eða 30 ár; linast vörn líkamans dag frá degi, og fer svo að
lokum, að jörðin ber sigur úr býtum og felur hann máttþrota
og andvana í skauti sínu.
lívað veldur því, að þróunarafl hins lifandi likama er
tímatakmörkura bundið? Hverju sætir það, að tími er settur
þvi afli, er uppi heldur líkamanum á miðaldursskeiðinu ? Hvers
vegna gengur þetta aíl til þurðar og ber jörðin hærra hiut,
gerir enda á lífinu, en tekur til sin líkamann? Alt þetta er
oss hulið. í'etta afl, er berst í mótijörðunni, köhum vér, rétt
út í bláinn, lífsafl; vér segjum að það etji kapp við dauðann;
vér teljum það máttugra í ungum mönnum, en gömlum; en
í raun og veru vitum vér engin deili á því, önnur en þau, að
það heldur líkamanum uppréttum ofanjarðar— meðan það endist.
í fljótu bragði má svo virðast, sem hinum lifandi verum
sé gefln meðfæddur varaforði af æðra og annars konar afli, en
því, er matur og loft halda við í hkamanum, en enga vitum
vér sönnun á þvi, aðra en þá, að mehi máttur er i ungum
mönnum, en gömlum. Það eitt vitum vér fyrir víst, að allir
eiga að deyja; dauðinn er jafn-eðlilegur og lifið. Hann er
oss velkominn gestur, þá or hið afmarkaða skeið er runnið á
enda og lífið að þrotum komið. Þá svæflr hann öldunginn
værum blundi og leggur hann hóglega og blíðlega til hvíldar
í skaut jarðarinnar. G. B.
Ritstjórn:
J. Jónassen Dr. med., Guðm. EViagnússon, Guðm. Björasssn.
REYKJAYÍK. Útgefandi: SIGFÚS EYMUXDSSON.
Aldar-prentsmiðj a.