Eir - 01.12.1899, Qupperneq 14

190
að bæjarmenn taki aig saman um að koma á hjá sér sérstakri
heilbrigðis- og þrifnaðar-nefnd, er haíi vald til þess að gera á-
kveðnar kröfur til manna i þessum greinum.
Ég ímynda mér að það líði enn þá nokkur ár áður
Reykjavík fái reglulega neyzluvátnsleiðslu og vatnsheld skolp-
ræsi, en það getur ekki verið neinum efa bundið, að það er
fyrir löngu tími til kominn fyrir okkur að kynnast þeim efn-
um, sem að þessu iúta. Ég hefi valið þá leið, að byrja á því
,að gefa dálitlar uppiýsingar um, að hvaða niðurstöðu menn
annarstaðar eru komnir i þessum atiiðum og hvernig menn
skýra þau fyrir sér. Éað ætti þá við að gefa seinna
upplýsingar á þeim framkvæmdum, sem þessu verða samfara,
hvernig menn haga hjá sér og koma fyrir neyzluvatnsieiðslu
og skolpræsum. Séistaklega vil ég benda mönnum á að veita
eftirtekt þvi, sem sagt verður um skolpræsin og meðferðina á
skoipinu, og getur þá hver og einn stungið hendinni í sinn eig-
inn barm og borið saman, hvernig tilhöguuin á þessu er hjá
honurn og að hverju leyti hún gæti verið betri. Þeir menn,
sem fyrst bafa orðið til þess að leiðbeina oss í þessum grein-
um, eru læknar vorir, og þeir hafa gert það trúlega og dyggi-
lega, en það ei- lika skylda ýmsra annara að hlaupa undir
bagga með þeim óg hjálpa þeim. Ef mér með þessum fáu
orðum að einhverju leyti hepnast það, þá er tilgangi min-
um náð.
Ræða min mun snúast um þetta: Hverja þýðingn hefir
greiður aðgangur að áreiðanlega góðn neyzluvatni og vatnsheld
skolprœsi iil þess að bceta heilbrigðisástand manna?
Það var langt fram eftir öldum aðal-hlutvei'k lækna að
koma, þegar þeir voru kallaðir, að vitja manna þegar þeir voru
orðnir sjúkir, og ráða þá bót á meinum þeirra. Þeir vóru
iangt fram eftir skoðaðir af alþýðu eins og nokkurs konar
töfi'amenn, er með vissum meðuium gætu töfrað burt mein-
semdir manna og sjúkdóma. Évi verður heldur ekki neitað,
að læknarnir sjálfir á þeim tímum gerðu sitt til þess að við-
halda þessari trú rnanna; en nú er öldin önnur. Læknar vorir
láta sér nú ekki lengur nægja að gefa hverjum einum, við