Helgarpósturinn - 24.08.1979, Blaðsíða 9

--ho/garpOStUrÍnrL. Föstudagur 24. ágúst 1979
9
„Betur vinnurvit en strit”
einnig vitni að atburðum.
Hún undi þvi ekki, að dyraverð-
ir gætu skeytt skapi sinu á fólki
eftir óskiljanlegum dyntum, og
fór hún þvi að fund Sigurðar
Gislasonar, hótelstjóra. Hann tók
skýrt fram, að dyraverðir ættu
aldrei að erfa hluti við gesti húss-
ins. Slíkt væri vont fyrir staðinn.
Dyraverðir hleypa henni nú inn,
samkvæmt skipun Sigurðar.
Undirritaður og félagi hans,
Hallgrimur Guðmundsson, fóru
siðar á fund hótelstjóra, og ósk-
uðu eftir nánari skýringum á
framferði dyravarða. Hann
sýndi, að hann ber meira skyn-
bragð á nauðsyn mikilla hæfileika
hjá dyravörðum, en sjálfir dyra-
verðirnir. Kom i ljós, að dyra-
verðirnir meinuðu okkur Hall-
grimi aðgang i óþökk hótelstjór-
ans.
Hann gaf sterklega i skyn, að
annað hvort yröi okkur hleypt
inn, eða þá að hann þyrfti að
skipta um dyraverði á staðnum,
alla sem einn.
Það skal tekið fram, .að hótel-
stjórinn var með þessu að taka
afstöðu til framferðis, þar sem
honum þótti of langt gengið.
Þar með var búið að girða fyrir
vanstillta ,,refsi”-gleði dyra-
varða. Þeir hleyptu okkur inn
með hundshaus. Annars er alltaf
Grín eða
A Vettvangi þessum hafa
spunnizt nokkur blaðaskrif um
dyravörzlu á Hótel Borg kvöld
eitt i júlimánuði. Tildrög þessara
skrifa ættu að vera lesendum
kunn og þvi óþarfi að fjölyrða um
þau.
Undirritaður var staddur i and-
hundshaus á þeim (samanber
grein Hallgrims Guðmundssonar
hér á siðunni).
Og þá er komið að tilboöi
Arnars Asgeirssonar, forsprakka
dvravarða á Hótel Borg. Hann
hringdi i mig daginn, sem grein
min birtist i Helgarpóstinum og
bauð mér að starfa sem dyra-
vörður á Hótel Borg.
Ég svaraði þvi strax til, að ég
væri „óttalegur tittur” og þvi
vart hæfur til að starfa við hlið
dyravarða á Hótel Borg, þar
sem áherzlan væri lögð á kraft-
ana.
Þá lagði ég rika áherzlu á það,
að dyravarðarstörf væru svo
vandasöm, að ég teldi sjálfan mig
alls ekki búa yfir þess konar hæfi-
leikum, sem þyrfti til þess að geta
sinnt þessu starfi sómasamlega.
1 þessu starfi þyrftu að vera
mannvinir og mannþekkjarar.
Ég sagði, að ég væri að visu ekki
alveg grænn, en svona starf væri
alls ekki á minu færi. Raunar
væru þeir vandfundnir, sem ættu
erindi i dyravarðarstörf.
Þá bentiég dyraverðinum á, að
fyrir nokkrum árum hefði ég
raunar gert tilraun i þessu efni,
nákvæmlega þá tilraun, sem
hann vildi að ég gerði núna.
Þá var ég dyravörður i Klúbbn-
um eitt kvöld, skrifaðiúm reynslu
dyri hússins ásamt fleira fólki og
vorum við rétt i þann mund að
ganga út, þegar dyravörður leiddi
út ungan mann, jakkalausan
Var ekki annað að sjá en þarna
væri ráðvandur og röggsamur
dáindismaður við iðju sina, þvi aö
jakkalausir skulu menn ekki vera
inni á Hótel Borg.
Siðar kom i ljós, að maðurinn
haföi einnig unnið sér það til sak-
ar að vera með uppsteit við gesti
staðarins og eru dyraverðir ekki
einir um það að telja slikt athæfi
óliöandi ósið. Ot fór maðurinn.
alvara?
Eftir að hafa bariö á útidyr var
hann þá dreginn inn aftur og
upphófst þá mikill berserks-
gangur innandyra. Ekki varð hjá
þvi komizt að sjá og heyra hvað
fram fór og er óþarfi að rekja það
frekar en gert hefur verið.
Þegar lögreglan kom stilltist
mina i Morgunblaðið og komst að
þeirri niðurstöðu, að þetta væri of
vandasamt starf fyrir mig.
Þar komst ég lika að þeirri
niðurstöðu, að kraftar gætuverið
nauðsynlegir. Hins vegar hef ég
ávallt verið þeirrar skoðunar, að
snefill af hugsun og mannþekk-
ingu mætti prýða góða dyraverði.
„Betur vinnur vit en strit,” sagði
Jo'nas.
Það er rétt, að það komi fram
hér að dyravörðurinn Orn As-
geirsson gerði það að skilyrði
fyrir inngönguleyfi undirritaös á
Hótel Borg, að hann gerðist
dyravörður eina kvöldstund.
Þetta er eitthvað svipað þvf, aö
Benedikt Gröndal myndi skikka
Jónas Dagblaðsritstjóra til að
vera utanrfkisráðherra I einn dag
vegna gagnrýni Jónasar á ráð-
herra.
Það er gloppótt hugsun og sljó-
leiki hugans af þessu tagi, sem
getur orðið dyraverði að fótakefli.
Dyraverðir þyrftu helzt að hafa
„skynsamlegt vit.”
Það skal skýrt tekið fram aö
lokum, að undirritaður litur ekki
á skrif um dyravörzlu sem smá-
málakarp. Þetta er litið stórt
mál. Þetta er eitt af þessum
réttindamálum, sem aldrei hefur
verið gefinn alvarlegur gaumur.
Halldór Haildófsson.
leikurinn og eflaust hefur enginn
verið fegnari komu þeirra en
umræddur gestur. Var hann tek-
inn úr skrúfustykki dyravarða og
leiddur i handjárnum út. Að kröfu
dyravarða visaði lögreglan
Halldóri Halldórssyni út úr
húsinu og var þvi borið viö, að
hann hefði truflað þá i starfi.
Undirrituðum var ekki visað út
úr húsinu enda hafði ég staðiö
álengdar ásamt öðrum gestum,
sem veittu þessu ati eftirtekt.
Viku siðar kom i ljós, að ég var i
„straffi” ásamt Halldóri Hall-
dórssyni. Af ásettu ráði létum viö
margoft reyna á þetta inngöngu-
bann, en dyraverðir sátu fastir
við sinn keip. Auðheyrilegt var,
að Halldóri var meinuð innganga
vegna skrifa hans, en mér var
það fundið að sök að vera „ljúg-
vitni” hans, svo notað sé orð-
bragð Arnar Asgeirssonar, dyra-
varðar.
Það er ekkert launungarmál,
að Halldór Halldórsson bar undir
mig ýmiss atriði er fram komu i
grein hans i Helgarpóstinúm
þann 3. ágúst s.l. og get ég stað-
fest, að þar er farið með rétt mál.
örn Asgeirsson getur svo kallað
Vegna skrifa Halldórs
Halldórssonar og dyravarða Hót-
el Borgar, vil ég greina frá
atburði, er þar gerðist fyrr I sum-
ar.
Það var siðustu helgina fyrir
breytinguna á þjónustutima vin-
veitingahúsa, eða laugardaginn
14. júli, aðégætlaðiá Borgina. Ég
varð þó of seinn og komst ekki
inn vegna mikillar biðraðar, en
hvarf þóekki frá heldurnaut þess
að hima i siðasta sinn I vonlausri
biðröð og una mér í þeim sér-
kennilega anda er þar rikti. Þvi
stóö ég lengst af fyrir utan Borg-
ina, að undanskildu stundarkomi
sem ég brá mér inn á Óðal (sem
var öllum opið) til að hlýja mér.
mig ljúgvitni, ef hann hefur kjark
til.
1 siðasta tölublaði Helgarpósts-
ins gera dyraverðir Hótel Borgar
frekari grein fyrir forsögu þessa
máls. Þar taka þeir fram þaö,
sem þeir telja ábótavant við skrif
hans. Er ekki annað að sjá en að
fyrri hluti þessarar ábótar sé i
öllum aðalatriðum i fyllsta sam-
ræmi við frásögn Halldórs. Hún
er nánast endursögn.
Úr átökunum vilja þeir ekkert
gera. Þeirsleppa að sjálfsögðu að
lýsa þeim nákvæmlega, en þaö
eru einmitt þau, sem eru tilefni
þessara blaðaskrifa.
Og er þá komið að siðari hluta
athugasemdar dyravarða, floga-
veikikaflanum.
Einhvers staðar hafa þeir feng-
iðþá glórulausu hugmynd að ungi
maðurinn hafi fengið flogaveiki-
kast. Þremillinn veit hvaðan hún
er ættuð. Þessi flogaveikikafli er
einkennilegt sambland af hugviti
og heimsku. Af henni . leggur
stæka reyfarafýlu.
Það var dyravörðunum ef til
vill til mikils happs, að hafa ekki
orð á þessu á meðan á „kastinu”
stóð, þvi i hópi þeirra gesta, sem
Þegarégkom þaðan um kl. hálf
tvö var ungur maður aðberja dyr
Hótel Borgar að utan. Hann var
drukkinn, en þó vel sjálfbjarga.
Ekki veit ég hvort hann hafði
verið lengi viö þessa iðju og þar
með þreytt dyraverði eða hvort
hannvar rétt að hefjasthanda við
barsmlðina, en i sama mund og
ég kom inn i fámennan útigang-
inn, sem liggur að dyrunum var
huröinni, þungri og viöamikilli,
slengt upp og skall hún i höfuð
mannsins, sem þeyttist aftur á
bak. Lenti hann fyrst á steinsúlu
en siðan i steingólf svo glumdi i.
Þetta gerði dyravörðurinn
greimlega til þess eins að losna
við manninn þvi hvorki var neinn
að fara inn né út og skellti hann
hurðinni jafnsnögglega i lás.
Maðurinn lá fyrst lengi eftir
höggiö, en reyndi siðan að standa
upp með stuðningi og ganga.
Hann var þó allsekki fær um slikt
og slengdist að lokum magnþrota
i gólfiö.
Við, sem höfðum séð þetta og
reynt að hjálpa þeim slasaða,
létum dyravörðinn vita af afleiö-
ingum höggsins, er hann hafði
veitt með hurðinni, en hann yppti
aðeins öxlum, en sagði svo
seinna, að maðurinn væri fffl.
Ekki báru hann eða kollegar
hans það við að hjálpa manninum
eða skipta sér af honum frekar,
hvað þá að þeir næðu i sjúkrabil.
Hvorki veit ég um afdrif hans né
sá ég lögregluþjónana ræða neitt
við dyravörðinn, en taka ber
fram, að ég er skrásett vitni aö
þessum atburði af lögregluþjóni.
Sé það Ihugað hversu vitavert
kæruleysidyraverðirsýndu þessa
nðtt vaknar sú spurning hvort
forráðamenn Hótel Borgar hafi
ráðið I eitt vandasamasta starf
hússins, menn, sem eru vand-
anum vaxnir?
Jón Atli Arnason
veittu atinu eftirtekt var hjúkrun-
arfræöingur. Hún hefði ekki legið
á liði sinu og verið dyravöröum
innan handar með að veita
„sjúklingnum” rétta aðhlynn-
■ngu.
Annars er ekki ástæða til að
taka þessa flogaveikikenningu al-
varlega. Hitt er miklu meira al-
vörumál, ef hér hefur veriö um
ranga sjúkdómsgreiningu að
ræða.
Að sögn dyravarðanna lagöi
hvita froðu út um nef og munn
unga mannsins og var þvi álykt-
að, að hann væri flogaveikur.
Rétt er aö benda dyravörðunum
á, og reyndar gestum lika, að
reiða sig ekki um of á þessa sjúk-
dómsgreiningu.
Hér getur einnig verið um
hundaæöi að ræða, bráösmitandi
og kvalarfullan sjúkdóm, sem
meðal annars lýsir sér i vatns-
fælni. Þessi kenning er ekki slðri.
Það styður hana mjög, að gest-
urinn ungi mun hafa komizt i tæri
við dyraverðina nokkru áður og
þá hefði smitið getað borizt á
milli. Þetta kann að vera skýring-
in á framferði dyravaröanna og
gestsins, þvi þeir létu sem hund-
óðir væru og kvalaópin leyndu
sér ekki.
Og allt styöur þetta hvert ann-
að, þvi þegar lögreglan kom voru
sumir dyravarðanna froðufell-
andi sem óðir hundar væru (ég
hélt þá, að það stafaði af skap-
hita), og einn þeirra gelti 1 sifellu
aö blaöamanni: „Þessi maður á
að fara út,” og flaöraöi upp um
lögregluþjónana.
Gestum Hótel Borgar skal bent
á, að hundaæði er bráösmitandi
sjúkdómur og þvi ekki nema
sjálfsagt að halda fyrir vit sér I
návist dyravarðanna, sérstak-
lega ef ekki hafa verið geröar við-
eigandi ráðstafanir til að hefta út-
breiðslu sóttarinnar frá hinu
sýkta sóttvarnarsvæði.
Úr þessu mætti þó bæta meö þvi
að fjarlægja smitberana og er þá
heilbrigöisráðherra heimilt að
ákveða hvenær aftur skuli litið á
áður sýkt svæöi sem ósýkt svæði,
sbr. sóttvarnarlög nr. 34/1954.
Með von um góöa heilsu.
Hallgrimur Guðmundsson
mabærar, enda u« J“aUdérs HaUdórssonar, ^
hé, er rkki «■**”““* .Im.nnl.___________
knmi skemmtistaoa
ér er estk> eesta aimenni.
hand skemmtistaða og gesxa-
YKflVflRZU

: ******
i
álíiSxtTÍíf
títsia öUKefc. ök'Witií) iá’x
i m'í íatKíma *&.
M'vS'
i c'vítöv'ie?y&m u&*tö5*ííö
V'>' «'<5cá "
ViSV ÍÍW:«S5'<
* **
m iööfgsiö " A5: þvi
SöúRöXööá'v s! 4ji-f
tití stfc öfeíti v
ö* tii'Aö iZÍtít
: <ív r*vrú&tf
ii
m.

xv v* . <V- v‘\v „x?>
HmlírÍ'ZStimt. <»*» «*»»»« < «»»<>» >•«
nm nm*** tofcoM<w<m«'»*»*~<'rko>#
»«» **»<«•»*»»>»»<»•
iií »*f ^vVítttfe V3f ÖiöOö'
máiV<u *ta\ iúU'*
». vöf
ivsö vtevjíi 1 vms wf'
ma.tti<t5ín. wffi »*t
o*. ííU töfíRö rtur i
Nvi> v.Mum
? Vi?> k m \&i * JX'í'íö va n
*H%X*&**\** tií *(> auœwta
irj *$.& • 4? RV*ÍWt
mi itfö&x
W' , v .................
ívstött N
I nVAÖF.JÍttiöi. V5g
íi.Víiti?' 0*
vi'. ösaö*
i * v*r f ■
v«ri
> * im*u $vir lú *
<> Vfc ->v VV'
<?.•'
Y4ti %
xí íí
ÍWf 5 'Á\ \V<-:.5
fVíöiíivS.
ííiöNáffl ' '
tvtgdx txi A ■>.,
■ •’...
jjvi, vtti
iinr 5'<
t V 54>iil f><v.
«5Aí öft i íríwt
jíeisrii
þ'jidö V
vxh Höír-5
tr áslA'ísött x'U'A*
*5x íseí«m 4
Höúttö?
vö*.

\ '.h
SíCW’”"' „ « Y
ii O
\\ v v •
11
hhi.
:><;<> ‘ Stt^
'X c*«»
„»1«« 5 S' Lníl'* . .«««<«
•'•■'VVáAc,
fh'rawrúir
"A ippa innfyrir *
þaA <■■■
vs, v BsenB
**' ‘ •™°ZXr’*«
SSSS'SS'íft ** SSwSMSfi
ss^JrxssSr ísííS&'SMíí
’zsSSSz&z ÆSaSsars;
Af vörslu Borgardyra