Helgarpósturinn - 11.04.1980, Blaðsíða 6

6
Föstudagur 11. apríl 1980
Frumherjaárin i fótboltanum:
„ÞÁ HÉNGU KR-
PEYSUR Á
HVERRI SNURU
í VESTURBÆ”
rætt við Þorstein Einarsson,
fyrrum miðherja KR
„Það er kannski hægt að bera árangur Valsmanna
núna saman við keppnisferð sem við fórum til Þýska-
landsárið 1935. Þá lékum við, íslenskt úrvalslið, við lið í
Berlin, sem var ekki neitt úrvalslið og töpuðum ellefu
núll!"
Þorsteinn Einarsson, fyrrum
miBframherji i KR sagöi svo frá
þegar Helgarpósturinn hitti hann
aB máli um daginn. Þorsteinn
sem nú er á áttræBisaldri var einn
fremsti knattspyrnumaBur lands-
ins á árunum 1920 og 40 og man
enn gjörla þessi frumherjaár i
fótboltanum. Þorsteinn var lengi
verkstjóri á Laugardalsvellinum.
Hann heldur áfram meB Þýska-
landsförina: „Reyndar var þetta
ekki sterkasta liö sem viö hefBum
getaB stillt upp, vegna þess aö
Valsmenn, sem höföu oröiö ís-
landsmeistarar sama ár, voru
ekki meB. ÞeirhötBusjálfir fariB i
utanlandsför, og i þá daga þótti ó-
tækt aö fara tvær utanlandsferBir
á ári. Nema Hermann heitinn
Hermannsson. Hann vann hjá
bænum ogþarvoru þeir liölegir”.
UtanlandsferBir áriö 1935 voru
talsvert ööruvisi en nú. 1 ferBinni
sem Þorsteinn sagöi frá, var t.d.
dvaliB úti i um mánaöartima, og
þannig aB meB siglingum fram og
til baka hefur feröin tekiö hátt á
annan mánuB. Nú taka þessar
keppnisferBir þrjá og fjóra daga.
Og þá voru utanlandsferöirnar
ekki nándar nærri eins tiöar og
nú. Þorsteinn fór eitt sinn meö
KR-ingum til Færeyja, auk
Þýskalandsreisunnar. Annaö var
þaö nú ekki. „Valsarar fóru mun
oftar”, sagöi hann. „Þeir höfBu
sin KFUM-sambönd, fóru til
Kaupmannahafnar og Noregs og
spiluöu þar viö liö KFUM-
manna”.
A keppnisárum Þorsteins voru
fjögur liB hér I Reykjavik: KR,
Valur, Fram og Vikingur. KR er
elst þessara félaga, stofnaB 1899
af unglingum i Vesturbænum, en
Vikingur og Valur urBu til um
1915. Vikingur var strákafélag, en
Valur var stofnaöur af séra FriB-
riki Friörikssyni og strákum, sem
hann hafBi þjálfaö I KFUM. Fram
var svo stofnaö um svipaö leyti.
KR var vesturbæjarfélag, eins
og þaö er ennþá, en Vikingar voru
I miöbænum. Menntaskólinn var
t.d.á áhrifasvæöi Vikings. Fram-
arar voru á Hverfisgötu, Lindar-
götu og noröanmegin á uppbæn-
um svokallaöa, allt upp aö Skóla-
vöröuholti. Valsararnir voru aft-
ur sunnanmegin á Skólavöröuholt
inu. „Svona var nú hverfaskipt-
ingin”, sagöi Þorsteinn, „en svo
blandaöist þetta nú lfka. KR-ing-
ar höföu mikiB lag á þvf aö fá til
sin menn ef þeir komu nýir i
bæinn”.
Þegar Þorsteinn byrjaöi aB æfa
knattspyrnu, sem tiu ára strákur
uppúr 1915, var fótboltamönnum
skipt i þrjá aldursflokka, —
fyrsta, annan og þriöja fldck.
Hann byrjaöi i þriöja flokki, fór
siöan i annan, eins og gengur og
eiginiega um leiö I fyrsta flokk,
aöeins fimmtán ára gamall.
„011 liöin æföu á sama vellin-
um, fyrsta og eina knattspyrnu-
vellinum sem til var á þessum ár-
um. Hann var á þeim slóöum þar
sem Björnsbakari er núna, og
sneri frá austritilvesturs”, sagöi
Þorsteinn.
„Þarna æföu öll fjögur liöin,
Valur og Vikingur annaö kvöldiö,
en KR og Fram hitt kvöldiö. Þaö
var alltaf æft annan hvern dag,
annaö liöiö byrjaöi klukkan hálf
átta og æföi til niu, þá byr jaö i h itt,
og var tilhálf elleflu. Á sunnudög-
um var næstum rifist um völlinn
— þá var byrjaö aö æfa klukkan
hálf ellefu um morguninn og
skipst á fram eftir degi.
Þessi völlur var aldrei góöur.
Þegar hann var geröur var púkk-
aö undir hann þykku lagi af
rauöamöl, og svo sett malarlag
yfir, og valtraö og valtraö. Þegar
átti aö fara aö leika á honum leiö
ekki á löngu þar til við stóöum i
ökkla i leðjunni, þvi þaö hafði
álveg farist fyrir aö bleyta I möl-
inni áöur en valtraö var.
Melavöllurinn var svo byggöur
1926 og hann var mjög góöur. En
aldrei spilaöi ég á grasvelli öll
þessi ár, nema úti I Þýskalandi.
Fyrstu skórnir sem ég æföi á
voru kúskinnskór. Pabbi haföi
keypt handa mér þessa flnu
spariskó, en um leiö tekiö af mér
loforö um aö fara ekki á þeim I
fótbolta. Ég notaöi þvi bara kú-
skinnskóna sem ég hafði fengiö i
sveitinni. Þaö voru ekki vandræö-
in I þá daga”.
Knattspyrnuskórnir þá voru
ólikir þvi' sem þeir eru nú. „Þeir ■
voru ökklaháir og reimaöir mjög
fast yfir ökklann. Svo voru þeir
grjótharöir, og á sólanum voru
klampar, þvert yfir ilina, þrir aö
framan og tveir þvert yfir hælinn.
Þetta geröi lltlö gagn og viö vor-
um oft eins og beljur á svelli”.
Leikmenn þessara tima þurftu
sjálfir aö kaupa allan sinn útbún-
aö, skó og treyjur. Alltaf var
mætt á félagstreyjum á æfingar,
og aö sögn Þorsteins fóru menn
aldrei I þær tvisvar án þess aö þvo
þær á milli. „Þaö voru KR-peysur
á snúrum i Vesturbænum allt
sumariö”, sagöi hann.
Breytilegt var hvenær æfingar
hófust aö vori. Þaö fór eftir veöri.
„Alveg eins og núna, þá voru
veöur misjöfn á vorin”, sagöi
Þorsteinn. „Stundum voraöi
snemma, en stundum komumst
viö ekki Ut á völlinn fyrr en komiö
varfram á sumar. Oftast byrjuö-
um viö samt aö æfa á sumardag-
inn fyrsta. Þá hittumst viö á
Viöavangshlaupinu, og þegar þvi
var lokiö hlupum viö hver heim til
sin, náðum I treyjurnar og skóna
ogtókum æfingu. Þá var ekki bil-
unum fyrir aö fara.
Æfingar knattspyrnumanna
voru frábrugönar þvi sem nú er.
„Þaö var skipt liöi, og siöan spil-
uöu liöin tvö á móti hvort ööru, i
einn og hálfan tima, eða fullan
leiktima”,sagöi Þorsteinn. Þjálf-
ari KR-inga, Guömundur Olafs-
son, haföi oft þann háttinn á, aö
hann lét vörnina spila á móti
sókninni. „Þá fengu menn oft
vondan skell, metnaöurinn var
svo mikill”, sagöi Þorsteinn.
Úrvalsliöiö sem fór til Þýskalands 1935. Þorsteinn er annar frá hegri.
Fyrsta myndin sem tekin var af knattspyrnulelk á Melavelllnum: Þorstelnn skorar
eitt af fjórum mörkum sinum f leik meö úrvali á móti Dönum. Hans Petersen tók
myndina.