Helgarpósturinn - 26.02.1982, Blaðsíða 2

2_____________________________________________Föstudagur 26. febrúar 1982 holrj^rpn^tl irínn
Mýmörg dæmi um mssþyrmingar eiginmanna á eiginkonum sínum
„Hann dró mig á hárinu,
lamdi mig og sparkaði”
Opinská frásögn ungrar konu af þriggja ára martröð
— Við höföum búiö saman i hálft til eitt ár þegar hann barði mig I
fyrsta sinn. bað var i partíi heima hjá okkur. Hann æstist yfir ein-
hverju og ég varð að flýja út eftir aö hann hafði þeytt mér um alla stof-
una, en gestirnir urðu að halda honum niöri meöan hann róaðist.
Daginn eftir kom hann með blóm, gamla góöa ráðiö, og ég féll aiveg
marflöt fyrir honum og fyrirgaf allt. En eftir þetta mátti ég ekkert
segja án þess að hann missti stjórn á sér og færi að kýla mig jafnvel í
margmenni. 1 fyrsta skiptið var áfengi með i spilinu, en fljótlega hætti
þetta alveg að vera bundið þvi.
Þrátt fyrir allt held ég, að þetta hafi ekki veriö eins siæmt og ég veit
að gerist i fjöldamörgum hjónaböndum ungs fólks. Þetta voru svona
„meöal kýiingar”. Samt voru þær það slæmar, að ég var oft marin og
blá undan þeim. Að sjálfsögðu sagði ég ekki neitt, reyndi að halda
þessu leyndu, ég skammaöist min. Þegar ég varð að gefa skýringar á
marblettunum sagðist ég hafa gengið á veggi eða skápa! Þó fór ekki
hjá þvi að foreidra mina færi að gruna eitthvað, en systir min var sú
eina ifjöiskyldunni sem vissi virkilega hvað gekk á.
Þetta gekk svona iþrjú ár, og ég veit ekki hvað það var sem hélt mér
I þessari sambúð. Sjálfsagt öryggisieysi fyrst og fremst, ég var háð
honum á allan hátt.
Yfirleitt mundi ég ósköp lítið hvað hafði gerst þegar þetta var af-
staöiö, nema helst i fyrsta skiptið. Lika eftir það versta. Það var cftir
að við höfðum fariö á ball. Hann réðst á mig, dró mig á hárinu, lagðist
ofan á mig, iamdi mig og sparkaöi I mig. Daginn eftir tók ég eftir þvi,
að ée var með stóra skallabletti.
Einu sinni var ég svo illa útleikin, að ég fór á slysavarðstofuna. Ég
dofnaði öll upp I andlitinu, og sagðist hafa rekiö mig á. Þá fannst mér
sem enginn tryði þvi, en samt var öllu sem ég sagði jánkað þegar var
tekin af mér sjúkraskýrsla.
AUtaf fyrirgaf ég honum, og það gerðist ekkert fyrr en hann fór að
vinna úti á landi. Þá sleppti ég íbúöinni og flutti heim til foreldra
minna. Þegar hann kom bönnuðu þau honum að flytja inn.
Það er erfitt aösegja hvers vegna hann hagaöi sér svona. Hann þykir
skemmtilegur og er vinsæll, vinir hans ætluðu varla að trúa þvi að hann
gerði þetta, og móðir hans kennir mér ennþá um.
Við vorum alltaf á kúpunni á þessum árum, hann oft atvinnulaus, ég f
' námi og reyndi að vinna meö. Það getur lika haft einhver áhrif að I
orðasennum hafði ég alltaf betur.ég var einfaldlega klárari I kjaftinum
en hann, og þá var þetta kannski eini mótleikurinn sem hann átti til.
Við skiptumst á um aðelda, en hann er miklu betri kokkur en ég, og það
varö oft tilefni til kýlinga, þegar honum likaði ekki maturinn hjá mér.
Ég fékk mörg högg in Ieldhúsinu. Annars gat þetta verið út af öllu.
Þegar þetta er komið á það stig að maður bara liggur og gerir ekki
neitt þar til þetta er búiö, er ástandið orðið slæmt. Samt gafst ég ekki
upp fyrr en hann fór út á land að vinna. Eftirá finnst mér ég ekkert hafa
þroskast þennan tima sem við vorum saman, en ég finn að ég er oröin
þroskaöri nú og held aö ég geti varað mig á svona mönnum eftirleiðis.
En aðsjálfsögðu sé ég eftir þessum árum, sem fóru i nákvæmlega ekki
neitt. Þau eru töpuð.
betta er frásögn 25 ára reyk-
viskrarkonu. Atburöirsem þessir
gerast lika hér, mitt á meðal
okkar. Þeir gerast ekki bara I
útlöndum, eöa i kvikmyndum.
Ariö 1979 komu 1179 slasaðir á
slysad’eild Borgarspitalans. Af
þeim var skjalfest i sjúkra-
skýrslum aö 62 konur heföu fengið
áverka af völdum eiginmanna
sinna. Þetta er niðurstaöa at-
hugunar Sigrúnar Júliusdóttur
félagsráögjafar. Hildigunnar
Ölafsdóttur afbrotafræöings og
Þorgerðar Benediktsdóttur lög-
fræðings.
Aðeins það sem
vitað er um
— Þessi könnun okkar náöi
aöeins til þeirra tilfella sem voru
örugg, þ.e. konurnar sögöust
sjálfar hafa fengiö áverkana af
eiginmönnum sinum. Viö
slepptum öllum vafatilfellum,
reyndum ekki aö grafast fyrir um
ástæöur fyrir áverka, sem ekki
var tilgreint i sjúkraskýrslunum
aö væru af völdum eigin-
mannanna. En skráning á slikum
áverkum er léleg. Starfsfólkið
hefur ekki þjdlfun til að bera og
sjá,þaö hefur jafnvel tilhneigingu
til að sjá ekki, segir Sigrún
Júliusdóttir félagsráögjafi viö
Helgarpóstinn.
Daglega starfar hún á geðdeild
Landspitalans. 1 gegnum starf
sitt þarveit hún.aö margarkonur
veröa fyrir áverkum frá eigin-
mönnum sínum þótt þaö komi
aldrei á skýrslur, hvorki hjá
Slysadeildinni né lögreglunni.
— Ég hef kynnst mjög mörgum
dæmum d göngudeild Geö-
deildarinnar. Þaö þarf ekki endi-
lega aö vera ástæöan fyrir þvi aö
konurnar koma þangaö til með-
feröar, aö þær hafi oröiö fyrir
barðinu á eiginmönnum sinum.
Ég hef oft haft konur til
meöferöar í langan tima, jafnvel
marga mánuöi, áöur en þaö kem-
ur upp, aö slikir erfiöleikar eru i
hjónabandinu. Fjölskyldumál
tengjast oft ýmsum öörum
þáttum i erfiöleikum þessara
kvenna. Þreyta, streita, enginn
timi til aö tala viö eiginmanninn
til aö útkljá mál sem koma upp,
segir Sigrún Júliusdóttir.
Þessar 62 konur sem leituöu til
Slysadeildarinnar drið
1979 eru aöeins brot af þeim kon-
um sem verða fyrir barfánu á
eiginmönnum sinum, innan
veggja heimilisins eöa utan. Um
þaö eru flestir sammála sem
koma nálægt þessum málum.
eftir: Þorgrím Gestsson