Helgarpósturinn - 28.05.1982, Blaðsíða 8

8
Föstudagur 28. maí 1982
JpSsturíhrL.
VID ENDIMÖRK LISTARINNAR
\
Galleriib að Suðurgötu 7 hefur
nú verið opnað á nýjan ieik með
sýningu myndlistarmanns, sem
ættaður er austan af Jövu. Það
þýðir þó ekki, að áframhald verði
á sýningum i húsinu þvi alltaf
stendurtil að þaöverði flutt upp f
Árbæ.
Listamaðurinn frá Jövu, sem
raunar hefur aösetur i Amster-
dam, heitir Oey Tjeng Sit. Hann
var spuröur hvað hefði dregið
hann til islands.
„Ég á vini i Reykjavik”, sagði
hann, ,,og þeir báðu mig um aö
sýna i þessu gallerii. Ég hafði
áhuga á landinu og það er miklu
skemmtilegra að vinna i landi,
sem maður hefur áhuga á að
sjá.”
Sit, eins og vinir hans kalla
hann, er hér á ferð með syni sin-
um og ætla þeir feðgar að dvelja
hér i sex vikur og ferðast um
landið. Meðal annars ætlar Sit að
halda sýningu i Rauða húsinu á
Akureyri i næsta mánuði. Sonur
hans ætlar svo að gera kvikmynd
af ferðalagi þeirra.
Listamaöurinn Sit viö ösýnilegu steinana, sem nú eru til sýnis í Suðurgötu 7.
Um list sína sagði Sit, að ekki
væri hægt að skilgreina hana i
nokkrum orðum. Til væru gagn-
rýnendur, sem töluðu um dada,
en hann væri ekki viss um, að það
væri rétt.
„Ég vil vera við endimörk
listarinnar, ég vil sjá markalin-
una.Mér finnstmjögathygiisvert
aö sjá muninn á list og ekki iist”,
sagði hann.
Falsarinn,
sem dó
af elli
Alcibiades Simonides hét al-
banskur listamaður og efna-
fræðingur sem liföi á sfðustu öld.
Hann væri sennilega gleymdur og
grafinn ef hann hefði ekki veriö
jafn snjall falsari og raun bar
vitni. Hann hóf feril sinn árið
1853, þegar hann seldi Grikk-
iandskóngi handrit eftir Homer.
Kóngurinn ráðfærði sig við
fræðimenn við háskólann i Aþenu
áður en hann festi kaup á handrit-
unum. Það kom svo fljótlega upp
úr dúmum, að þau voru fölsuö en
Simonides var á bak og burt.
Nokkrum árum siðar seldi hann
félagsskap tyrkneskra fræði-
manna forn grisk, assýrisk og
egypsk handrit fyrir 40 þúsund
dollara. Smásjárrannsókn sem
framkvæmd var i' Berlin, leiddi
hins vegar I ljós, að þau voru
fölsuð og eins og nærri má geta,
var Simonides horfinn af sjónar-
sviðinu.
Simonides seldi marga aðra
falsaða pappfra, en aldrei var
hann gómaður, nema hvað hann
var einu sinni rekinn frá Spáni.
Hann lést svo árið 1890 i sæmi-
legri elli.
GLUGGAPÓSTUR
Jndarlegir safnarar
Söfnunaráráttan er manninum
blóö borin. Frá ómunatið hefur
ann veriö aö sanka að sér alls
yns hlutum, sem oft verða kom-
ndi kynslóðum að miklu gagni.
Ingin takmörk virðast vera fyrir
vi hverju er safnaö. ■
Fyrir nokkrum árum lést gam-
11 bandarfskur piparsveinn, sem
jó i einu af úthverfum Parisar.
>egar komiö var inn i hús hans,
ppgötvaðistþar'80 fermetra her-
ergi,1 þar sem hann geymdi
undruö para af kvenskóm frá
iðustu fimmtiu árum-. Gamli
laðurinn hafti einn lykil að her-
erginu, og að sögn þjónustu-
lannsins lokaði hann sig þarinni
þrjár klukkustundir á degi
hverjum og burstaöi nokkra tugi
para með besta fáanlegum skó-
áburði. „Húsbóndinn virtist
kunna að meta þetta, en hann var
alltaf örþreyttur, þegar hann kom
út”, sagði þjóninn.
Annað dæmi um undarlega
söfnunaráráttu er hveitihorna-
safn virðulegs borgara i Paris.
Frá þvl að hann var litill, hefur
hannsafnaö hveitihornum (uppá-
halds morgunverði Frakkal frá
öllum bakarium heimsins.
„Þaö hvflir algjör leynd yfir
þessu safni minu. Ég hef komið
því fyrir I þrem herbergjum, sem
ég hef innréttað og loftræst til
þessara nota. Safnið fer á Louvre,
þegar ég er allur”, segir þessi
safnari.
Hvervill
vera með
í kvikmynd?
„Ég er ekki alveg meö töiuna
en ég held, að það hafi ekki komið
margir, þó svona slæöingur. Þaö
mætti vera meira”, sagði Björn
Björnsson hjá Hugmynd, þegar
hann var spurður hvort margir
hefðu boöið sig fram í hópatriði
fyrir kvikmyndina Triínaðarmál
sem byrjað var að filma I þessari
viku.
Björn sagöi að það heföi aðal-
lega veriö ungt ftílk, sem hefði
svarað kalli þeirra en það sem þá
vantaði væri eldra fólk pabbi og
mamma, afi og amma, ftílk, sem
venjulega svaraði ekki svona
auglýsingum. Hins vegar sagði
Björn aöþetta myndi bjargast því
þeir myndu snúa sér að þvi að
virkja félagasamtök og klúbba.
Atriðið sem vantar þátttak-
endur I eru stórir tónleikar, þar
sem þurfa aö vera 200-250 áheyr-
endur. Og einnig vantar fólk sem
bregður fyrir á götu eða 1 búð.
Auk fólks auglýstu þeir félagar
eftir leikmunum ýmsum frá þvi
um 1940 og sagði Björn að það
heföiskilaösér aöeinhverju leyti.
Þeir, sem vilja vera með i
hópatriðum í kvikmyndinni geta
enn skráö sig ef þeir gera þaö
strax og skal það gert 1 sima
85085.Þetta á lika viö um þá, sem
eiga muni frá 1940, svo sem borð-
stofuhúsgögn, ljósakrónur, sófa-
sett, gólfteppi og annað innbú.
Hundasmyglarinn í steininn
Sá á kvölina ...
Útgáfa kvikmyndatimarita i
Frakklandi er nokkuð blómleg.
AIIs koma Ut um tolf slik rit, en
lesendahópurinn er ekki nema
um eitt hundrað þúsund manns.
Þrjú þessara rita teljast til hinna
„stóru” og koma Ut í meira en
tuttugu þúsund eintökum.
Þau eru Cinéma, La Revue du
Cinéma-Image et son, og Écran.
Til hinna stóru má einnig telja
Positif, sem margir telja vera
vandaðasta ritið, en Positif kem-
ur út I um ttílf þúsund eintökum.
Oll hin ritin koma út i fimmtán
þúsund eintökum eða minna.
Nokkur þeirra eru þó i mjög
miklu áliti hjá kvikmyndaáhuga-
mönnum, einkum Les Cahiers du
Cinéma, en á þvi blaði störfuðu
allir helstu forsprakkar Nýju
bylgjunnar, menn eins og Truff-
aut, Godard og fleiri.
Hundurinn, sem allt snerist um.
Frönsk kvikmyndatímarit:
hinir mestu
íslenska sauðkindin kemur viða
við. Hún er étin á íslandi, i Nor-
egi, Færeyjum, Danmörku og án
efa viðar. Hún þykir góö, enda
eigum við mikið af henni. Svo
mikið, að árið 1974 vorum við i 16.
sæti yfir mestu sauðkindarþjóöir i
heimi, eöa alls 846 þúsund eintök,
næst á eftir Lesotho, sem var með
1.6 milljónir.
Sænsk réttvisi getur stundum
verið i strangara lagi, eða svo
finnst 53 ára gömlum Helsingör
búa hón áreiðanlega vera þessa
stundina. Maöurinn var nefni-
lega um daginn dæmdur i 14
daga fangeisi fyrir að hafa
smyglaö stærðar hundi inn I Sví-
þjóð.
Forsaga málsins er sú, að vin-
ur umrædds manns tók sig upp
og flutti til Sviþjóðar. Vinurinn
vildi endilega taka hundinn sinn
með, en vildi ekki sætta sig við
timafreka og dýra sóttkvi. Sá
fangelsaði bauðst þvi til þess að
hjálpa vini sínum og fór með
hundinn á eigin báti og kom
honum inn Ilandið. En ekki liðu
Daginn eftir voru öll blöð full
affrásögnum af þessum atburði
og var þessum samræðum likt
við þær,sem gjarna fara fram
á vertshúsum. Félag vertshúsa-
eigenda vildi hins vegar ekki
sætta sig við það, aö dregiö væri
samasemmerki milli rudda-
fenginna umræðna og þeirra,
semframfara i húsakynnum fé-
lagsmanna. I málgagni félags-
ins birtistharðorður leiðari, þar
sem menn lýstu furðu sinni á
þessari samlikingu.
Fjárbændur
þó margir dagar áður en allt
komst upp, og þar sem dómar-
inn taldist vissum, aðsökudólg-
urinn hafi vitað um bannið,
beitti hann fangelsun, en ekki
sektum, eins og venjulega er
gerti' slikum tilfellum. Eigandi
hundsins verður svo einnig kall-
aður fyrir og ákærður fyrir að
hafa verið i vitoröi með afbrota-
manninum.
Þegar franska vikublaðiö
Charlie-Hebdo var jarðsett I
stormasömum umræðuþætti I
franska sjónvarpinu fyrir
nokkru, viðhöfðu aðstandendur
biaðsins gróft oröbragð I
beinni Utsendingu, og vakti
framferði þeirra mikla hneyksl-
an.
Danskir eru að vonum súrir
yfirþessuog segja gárungarnir,
að ekki sé lengur óhætt að fara
til Sviþjóðar án þess að vera
með sænska lagasafnið i fórum
sinum. Já, bróðurkærleikurinn
er mikill.