Helgarpósturinn - 02.07.1982, Blaðsíða 16

16
Föstudagur 2. júli 1>82 ,rinn
„Akranes
Krakkar i gulum og svörtum treyjum að leika sér i fótbolta er eitt það
fyrsta sem ber fyr r augu þegar labbað er frá Akraborginni uppiAkranesbæ.
Þau eru um þaðbil tylft að leika sér á litlum grasbletti vinstra megin við
göngustiginn upp af hafnarbakkanum. Og ef rölt er um Skagann á góðviðr-
isdegi, sjást þessir gulklæddu krakkar hvarvetna, Akranes er mikill fót-
boltabær.
Maðurinn sem kannski er öðrum fremur ábyrgur fyrir fótboltadellu
Skagamanna, Rikharður Jónsson, var að vinna við Pósthúsið þegar hann
var heimsótturum daginn— stóð þar útá stétt i vinnufötunum. Það er nú
orðið æði langt siðan hann var smástrákur að leika sér i fótbolta, um
fjörutiu ár liklega, en ennþá er hann að, kominn á sextugsaldurinn. Rikki
hefur lika gert fleira en að spila fótbolta á Akranesi.hann er þar eignamað-
ur, „forrikur bæði andlega og veraldlega” eins og hann sagði, hann hefur
lengi setið i bæjarstjórn og vasast i mörgu. En að aðalstarfi er hann mál-
arameistari og dúklagningameistari og þegar Helgarpósturinn var á Akra-
nesi var hann að vinna við endurnýjun Pósthússins.
Þegar heim til Rikharðs er komið virðist fátt þar minna á frægðarár
knattspyrnumannsins. En þegar betur er að gáð kemur i ljós að nánast allir
öskubakkar, styttur og skálar i stofunni eru minjagripir úr fótboltanum, —
sem Rikharði hafa verið gefnir viðsvegar um heim. Hann var fyrst spurður
hvort hann héldi að fótboltinn hefði orðið honum til góðs, i það heila tekið.
„Ég dreg það ekki i ef'a að knattspyrnan
hefur orðið mér að verulegu leyti til góðs.
Ég byrjaði mjög ungur i henni og hætti ekki
fyrr en eftir mörg ár. Ég varð að visu fyrir
áföllum, en hvar verður maður ekki fyrir
þeim? Það er hægt að fótbrotna á eldhús-
gólfinu heima hjá sér, eins og dæmin sanna.
Ég held að ég hafi ekki sótt meiðsli i fótbolt-
ann. Yfirleitt siapp ég vel.
— En hvað meö sálina? Slapp hún
ósködduð frá þessu?
,,Tja”,segir Rikharður oghugsarsig um.
„Égerað minnsta kosti alveg viss um að ég
væri ekki betri maður þó ég hefði sleppt
knattspyrnunni. Og ég held að þessi iþrótt,
eins og aðrar iþróttagreinar, sé i rauninni
mannbætandi, ef maður hefur skilning á
þvi hvað þetta gefur manni. Og þvi lengur
sem maður er i þessu þvi meira gefur þetta
manni. Ég var i 20 ár i landsliðinu, og
kynntist á þeim árum ótrúlegum fjölda
fólks, sem ég hef getað lært sitthvað af.
Svo hef ég nú lengst af verið sjálfur
stjórnandi hér i knattspyrnunni, og hef þvi
reynt að hafa þetta þannig að það skaðaði
engan . Það heíur ef til vill kostað það að
ég hef verið talinn heldur harður húsbóndi.
Svolitið frekur. Samt sýnist mér nú að ég
geti ekki hafa verið mjög ósanngjarn, þvi
menn sóttust eftir að vera með i þessu”.
4iiir í vörn
— Varla hefur fótbolti verið jafn vinsælt
hobbi þegar þú varst ungur og hann er nú?
„Jú,ég held að hannhafi í rauninni verið
alveg jafn vinsæll. Knattspyrnan sjálf er
einhvernveginn alltaf jaín aðlaðandi fyrir
stráka. Þá þurfti hinsvegar ekki endilega
jafn fina skó og núna eða annað sem nú
virðist alveg nauösynlegt. Aðstaðan var þá
allt önnur. Nú gera strákarnir sem eru i
þessu griðarlegar kröfur um góða aðstöðu
og hjálp við að stunda iþróttina, enda eru
gerðarmiklar kröfur til þeirra á móti. Það
er gallinn, þvi svoer ekki til f jármagn til aö
koma á móts viö þær. Hér horfa orðið svo
fáir á knattspyrnu. Nú um daginn voru 500
áhorfendur á fyrstudeildarleik og 6 til 8
hundruð áhorfendur er ekki óalgengt. Ég
man eftir þrjú, fjögur og uppi átta þúsund
áhorfendum á fyrstudeildarleikjunum þeg-
ar við lékum i Reykjavik hér áðurfyrr.
Þessir áhorfendur, og þá um leið pening-
arnir, koma ekki aítur fyrr en fótboltinn
verður skemmtilegri. Fótboltinn núna er að
einu leyti betri en hann var þegar ég var
uppá mitt besta, en að flestu leyti er hann
verri. Við spiluðum nefnilega lengst af með
fimm menn i framlinunni. Svo var þeim
fækkaði fjóra, siðan þrjá, og nú eru þeir yf-
irleitt tveir, og jafnvel bara einn. Og menn-
irnir hafaekkifariðútafvellinum. Nei, þeir
hafa farið i vörnina. Það er þetta sem hefur
gert knattspyrnuna miklu leiðinlegri en hún
var. Ljósi punkturinn við þetta er sá, svona
útávið.aðviðfáum ekki lengur skelli þegar
við keppum við betri lið. Ef við tækjum aft-
ur upp gömlu aðferðina þá held ég að liðin
nú væru ósköp álika og við vorum fyrir
nokkrum áratugum”.
Þr]öskan mikii
— Enhvaðmeð þig sjálfan. Hversu góður
varstu?
„Ég á nú voðalega erfitt með að meta
þetta sjálfur”, segir Rikharður. Siðan
stendur hann upp, fer i bókahillur i stofunni
og sýnir mér nokkrar bækur, aðailega úr-
klippubækur. 1 einni þeirra eru aðallega
snifsi úr skandinaviskum og þýskum blöð-
um, og þar eru hrósyrðin ekki spöruð um
Rikharð. Og i bókinni „Fram til orrustu”
þar sem kafli er um Rikharð, er það haft
eftir sænska landsliðseinvaldinum i knatt-
spyrnu að Rikharður sé af svipuðum gæða-
flokki og sjálfur Puskas á yngri árum.
„Ég stóð landsliðsnefnd til boða i 21
keppnistimabil”, segir Rikharður. „Minn
fyrsta landsleik lék ég 1946, þá sextán ára,
og þann siðasta 1965. Ég hafði ætlað að
hættá fyrr, en árið 1964 var ég settur útúr
landsliðinu og það hljóp i mig einhver
kergja. Ég vildi hætta sjálfur i landsliðinu,
en ekki vera settur útúr þvi af öðrum. Svo
ég héltáfram að æfa i eitt keppnistimabil i
viðbót, komst i landsliðið á ný, og hætti svo.
Svona er nú þrjóskan mikil.”
— Æfðuð þið mikið á þessum árum?
„Já, það gerðum við, og mun meira en
fólk virðist halda i dag. Ég æfði lika alla tið
miklu meira en á hinum venjulegu æfing-
um. Og leikirnir voru ekki svo miklu færri
en núna, eins og margir telja. Nú er bara
eitt Reykjavikurmót, auk Islandsmótsins,
en hérna einu sinni voru þau tvö, auk
tveggja eða þriggja annarra móta. tslands-
mótið var bara eitt af mörgum mótum,
þannig að leikirnir urðu þegar upp var
staðið hreint ekkisvofáir.”
Guiiölöin
— H versvegna er þessi fótboltadella hér á
Skaganum?
„Það er útilokað að benda á eitthvað ein-
stakt i þvi sambandi — ekki nema þá stað-
reynd að við áttum svo gott lið hér áður
fyrr. Þegar ég kom hingað uppá Akranes
1951, eftir að hafa verið i f jögur ár að læra i
Reykjavik, þá hafði ÍA aldrei átt landsliðs-
mann. Fljótlega vinnum við Islandsmótið
og fáum þá strax landsliðsmenn til viðbótar
við mig. Þróunin varðsiðan sú að við áttum
átta menn i landsliði og tvo varamenn — 10
menn i allt. Þetta endurtekur sig áreið-
anlega aldrei. Þetta var þannig á timabili, að
þegar nýir menn komu af varamanna-
bekknum inni Akranesliðið, þá fóru þeir
sjálfkrafa i landsliðiö. I dag eigum við eng-
an sem er sjálfsagður i landsliðið.”
— Haldið þið gömlu kempurnar, Rikki
Donni, Þórður, Guðjón... saman að ein-
hverjuleyti. Þekkistþið ennþá?
„Já, við höfum haldið hópinn svona eins
ogeðlilegt má teljast. Við hittumst svona j
stórafmælumhver hjá öðrum og svo fram-
vegis. Sumir eru lika ennþá að æfa, ég var
t.d. að keppa i fyrradag á íslandsmóti fyrir
öldunga. Allflestir búum við hérna áfram.
Tveir eru látnir, og tveir farnir suður, en
við hinir erum hér ennþá”.
— Njótið þið sérstakrar heiðursmeðferð-
ar i bænum?
„Nei, sem betur fer ekki. Við erum hér
eins og hverjir aðrir bæjarbúar og eigum
heldur ekki að vera annað. Ég veit ekki
hvort þaö er rétt að vera að lyfta mönnum á
vindra