Helgarpósturinn - 17.09.1982, Qupperneq 6

6
Föstudagur 17. september 1982
J-leh
fiBlgai-----
posturinrL
önnur íslcnsk hljómsveit, svo þeir
verða lagðir svolítið til hliðar í
þessari grein.
Á milli þessara tveggja póla eru í
flestum tilfellum tíu til fimmtán ár.
Og hvort sem það er þessum árum
að kenna, eða einhverju öðru, þá
er bilið ansi iangt tónlistarlega og
„hugmyndafræðilega” líka.
Sitthvad sameiginlegt
Sitthvað eiga þó þessar and-
stæðu fyllkingar sameiginlegt. fs-
land er ekki fjölmennt land, og
markaður fyrir poppið er tak-
markaður. Að einhverju leyti
kaupir því sama fólkið plötu með
Þey og Þú og ég. Og sama fólkið
fer á ball hjá hljómsveit Björgvins
Halldórssonar og hjá Egó. Þessir
hljómlistarmenn nota svipuð
hljóðfæri. Gefa út plötur hjá sömu
útgefendum. Búið.
Ef litið er á tónlistina eina sér er
munurinn strax auðheyrður. Tón-
list þeirra eldri og reyndari er mun
fágaðri, mýkri og huggulegri
áheyrnar en tónlist þeirra yngri.
„Um tíma lokuðu þessir menn sig
inní stúdíóum og misstu þar með
samband við fólkið sem þeir voru
lega ógnun við okkur. Þeir vissu
allt um þennan bransa - allt sem
hefur tekið okkur tíu til fimmtán
ár að iæra. En þeir eru líka enn í
fullu fjöri og engir aukvisar held-
ur. Eg held að þetta sé að endur-
taka sig núna,” sagði Björgvin.
Hugsjónir?
Tónlist yngri kynslóðar íslenskra
poppara en mun hrárri, ágengari
og kraftmeiri, og hún er engan veg-
inn eins poftþétt og hinna
eldri. Þar eru engir strengir, bara
trommur, bassi, gítarar og hljóm-
borð. Það sem þó aðallega skilur á
milli er að yngri hljómsveitirnar
eru stöðugt að leika á böllum og
hjjómleikum, ef þær hafa þá eitt-
hvað að gera, en þeir eldri koma
ekki fram nema við einstök tæki-
færi, og á ,,túrum” sem þeir taka
um landið í einn mánuð eða svo
yfir sumartímann.
Textarnir eru líka allt öðruvísi.
Þeir eldri yrkja fyrst og fremst um
ástina miklu - jákvæða texta um
stelpur og stráka sem verða skotin.
Undantekningar eru að sjálfsögðu
til, alveg eins og að yngri hljóm-
sveitirnar láta stundum frá sér
voru ótal hljómsveitir til, og þeir
sem ennþá eru í eldlínunni eru að-
eins brot af öllum þeim skara. Þá
spiluðu hljómsveitimar kraftmikla
tónlist og í textunum var boðskap-
ur þess tíma: ,,AlIt sem við viljum
er friður á jörð”, og svo framvegis.
,,Mér finnst talsvert vanta uppá að
þessir menn séu alveg heiðarlegir í
sinni listsköpun,” segir Ásmundur
Jónsson, útgefandi í Gramm og
annar umsjónarmaður Áfanga.
,,Þeir sem fylgdu þessum móral
fyrir 10 til 12 árum eru alveg búnir
að gleyma honum og eru komnir
útí týpíska iðnaðarmúsík. Hug-
sjónirnar hafa vikið.”
Valgarður Guðjónsson í
Fræbbblunum er á svipaðri skoð-
un en segist svosem alveg skilja
þessamenn. „Þeirerueldrien við,
komnir með íbúðir og börn að
hugsa um, og þeir eru í þessu til að
lifa af því fyrst og fremst. Við,
þessir yngri, erum meira í þessu til
að hafa gaman af því. Ég fíla alls
ekki það sem t.d. Gunni Þórðar er
að gera, en piötumar hans seljast,
og það er það fyrst og fremst sem
þessir menn hugsa um.”
lenskri rokkmúsík. En fyrir utan
hana þá hefur þessi kynslóð popp-
ara óskaplega lítið haft að segja.
Það breytist ekkert þó þeir eldist.
Þeir eru ekkert að segja frá sinni
eigin reynslu í músík sinni, eða að
fjalla um íslenskan samtíma. Þetta
segi ég ekki til að kasta rýrð á þá.
Þeir eru einfaldlega í öðru.”
Bubbi taldi það hinsvegar enga
afsökun þó þeir væru í þessu með
öðrum formerkjum, þ.e. til að lifa
af því. „Ég lifi eingöngu af tónlist.
Ég lifi ekki flott, en lifi þó. En ef
menn fórna tónlistarsköpuninni
fyrir börn og fjölskyldu, þá er það
allt í lagi, en þeir sem gera það eru
ekki listamenn. Þeir em eitthvað
annað. Iðnaðarmenn kannski,"
sagði hann.
Þegar þessi gagnrýni var borin
undir Björgvin og Magnús Kjart-
ansson sagði Magnús: „Við höfum
nánast veriö afgreiddir sem óal-
andi og óferjandi en tökum það
ekki nærri okkur. Við erum sjálfir
alveg klárir á okkar stöðu - vitum
hvað við kunnum og getum. En
við vitum líka að sumir þeirra sem
hæst hafa geta ekki mikið.
Þursaflokkurinn er afar sérstæð
hljómsveit. Ekki aðeins að hún
Ieiki góða og vandaða tónlist, - til
eru fleiri hljómsveitir sem gera
það, - heldur sker hún sig úr á
sérkennilegri hátt. Meðlimir
Þursaflokksins, Egill, Tómas,
Þórður og Ásgeir, em nefnilega af
eldri kynslóð íslenskra rokkara, en
leika tónlist sem meira á skylt við
það sem þeir yngri eru að gera.
Þursaflokkurinn er eina hljóm-
sveitin í framlínu íslenskrar dæg-
urlagatónlistar sem ekki má næsta
auðveldlega skipa í annan hvorn
þeirra hópa sem íslenski rokk-
bransinn er búinn til úr. Línurnar
eru ótrúlega hreinar. Annarsvegar
eru „gömlu mennirnir”: Gunni
Þórðar, Rúnar Júl, Bjöggi, Maggi
Kjartans, Laddi, Pálmi, Jói Helga,
svo einhverjir séu nefndir. Auk
þessara koma svo minni spámenn,
m.a. félagar þessara kappa úr
gömlum hljómsveitum, Brimkló,
Brunaliði, HLH o.fl. o.fl.
Á hinum vængnum erusvo Egó,
Þeyr, Grýlurnar, Bara-flokkurinn,
Purrkurinn til skamms tíma, Tappi
tíkarrass, Fræbbbiarnir o.fl. o.fl. í
þessum hópi mætti líklega telja
Mezzoforte, en þeir piltar eru bara
að gera allt aðra hluti en nokkur
Verða kannski Bubbi og félagar
orðnir að virðulegum og rólyndum
poppurum eftir tíu ár, eða halda
þeir sig við sama heygarðshornið,
eins og t.d. Pétur Kristjánsson,
sem ennþá er að spila sama rokkið
og fyrir tíu árum og sem nú eraftur
í tísku? Valgarður Guðjónsson
sagði engar líkur á að hann eða
félagar hans í Fræbbblunum héldu
áfram. „Við erum að þessu með
annarri vinnu á meðan við höfum
gaman af því, svo hættum við.“
Bubbi sagði hinsvegar að hann yrði
nijög líklega starfandi að tónlist
næstu tíu árin eða svo. „Það á ef-
laust eftir að koma kynslóð sem
kemur til með að gagnrýna mig og
það sem ég er að gera. Bæði vegna
þess að það getur verið helvíti töff,
og eins vegna þess að ég verð ekki
málpípa þeirrar kynslóðar, hvernig
sem ég reyni, alveg eins og eldri
poppararnir hafa núna fjarlægst
krakkana. Ég verð einfaldlega af
annarri kynslóð og get ekki sett
ntig alveg í spor mér langtum yngra
fólks, sent reynt hefur annaðen ég.
En Þursarnir t.d. hafa fylgst með,
og sýnt að það er hægt að halda
áfram að spila góða tónlist þó mað-
ur eldist."
að Ieika fyrir. Andrúmsloft í
stúdíói er langtum afslappaðra en
á balli eða tónleikum. Nú og svo
mýkjast menn með aldrinum, er
það ekki?” sagði Gunnlaugur Sig-
fússon, poppgagnrýnandi Helgar-
póstsins.
Það læðist að manni sá grunur
að krakkar um tvítugt geri ekki
lengur greinarmun á hljómlist
B jörgvins Halldórssonar og Ragn-
ars Bjamasonar. En Bjöggaerlíka
kannski alveg sama? Hann sagðist
ekki kippa sér upp við gagnrýnina
sem yngri kynslóðin í poppinu
beinir að honum. „Ég lít á það
frekar sem kompliment” sagði
hann í viðtali við Helgarpóstinn.
„Ég man vel eftir því sjálfur, þegar
ég var að byrja, hvemig við gagn-
rýndum og gerðum jafnvel grín að
Ragnari Bjamasyni og Hauki
Morthens. Nú geri ég mér grein
fyrir ástæðu þessa „fjandskapar”
okkar: Þessir menn voru einfald-
þannig texta. En það em undan-
tekningamar. Langflestir texta
yngri kynslóðarinnar fjalla um
vandann að vera til í vondum
heimi - þeir em, eins og músíkin,
kjarnyrtir, einfaldir, flippaðir og
mddalegir á köflum.
Um og fyrir 1970 voru þeir sem
nú tilheyra eldri kynslóðinni í ansi
svipuðum sporum og yngri kyn-
slóðin núna. „Það ganga allir í
gegnum þetta skeið_,” sagði Magn-
ús Kjartansson. „Eg man sjálfur
vel eftir því þegar ég var svo mikill
töffari og pönkari að ég ætlaði að
henda mér í drullupoll þegar
gömlu skólafélagarnir vom að
koma af unghjónaballi í Keflavfk.
Bara til að sjokkera þá, sem mér
fannst svo smáborgaralegir og
uppskrúfaðir. Nú sé ég auðvitað
að þetta var bara della.”
Fylgst med eda ekki
I þá daga, á hippatímabilinu,
Ég er ekki viss um að þessi
sveifla eigi eftir að skila mörgum
góðum músíköntum. Þetta er
kannski núna eins og kartöflu-
garður, sem á eftir að taka uppúr,
en mér sýnist þetta nú samt. Það
sem mér þykir verst er að margir af
þessum krökkum, yngri hljóð-
færaleikurunum, ganga með ógur-
lega fordóma gagnvart þeim sem á
undan hafa farið - og ég er hrædd-
ur um að þau þurfi að éta sumt af
þessu þegar fram í sækir,” sagði
Magnús Kjartansson.
Málpípa
Á kannski sagan eftir að endur-
taka sig? Ragnhildur Gísladóttir
telur sig sjá þess merki í vinnu-
brögðum að bilið á milli fari
minnkandi. „Mér finnst áber-
andi,” sagði hún, „að þessir yngri
eru farnir að taka upp vinnubrögð
sem þessir eldri hafa mótað: það
er, vinnan er mun skipulegri. Þetta
kennir reynsian þeim.”
Ragnhildur Gísiadóttir varð
fyrst fræg sem söngkona í Lumm-
unum og síðan í Brunaliðinu, þar
til hún svissaði alveg yfir og fór að
spila hrátt rokk í Grýlunum. Hún
þekkir því báðar hliðar mæta vel.
Hún var spurð hvort það væri í
rauninni einhver merkjanlegur
munur á músíköntunum. „Já”,
það taldi hún greinilegt. „Megin-
atriðið finnst mér að það er miklu
meiri þörf hjá þessum nýju að
skapa sjálfir eitthvað. Þessir eldri
nenna hreinlega ekki að fylgjast
með nema að litlu leyti. Þeir hlusta
í mesta lagi á plöturnar sem koma
út, en sjást varla á hljómleikum.”
Kartöflugarður?
Bubbi Morthens, sem segja má
að hafi verið upphafsmaður hins
nýja tíma í íslenskri dægurmúsík,
sagði að krakkar í dag hugsi ein-
faldlega allt öðruvísi en gert var
fýrir tíu árum. „Ég er á því að
Éifun með Trúbrot sé eitt það allra