Helgarpósturinn - 11.03.1983, Side 13

um mínar gelgjuskeiðskrísur eins og aðrir en
ég brenndi aidrei brýr að baki mér. Allur minn
ferill hefur verið áfallalaus. Mér fannst ég að
vísu vera mjög róttækur á tímabili þótt ég viti
ekki núna hversu rót-tækt það var. Það var
stutt skeið”
— Þú hefur ekki lent í uppreisn gegn for-
eldrum þínum eins og svo margir aðrir?
„Nei, ég upplifði þetta aldrei sem uppreisn
gegn þeim enda sá ég þau aldrei fyrir mér sem
ögrun eða neitt sérstakt til að rísa gegn. Ég ef-
ast líka um að mitt uppeldi hafi getað kallast
hart. Annars hef ég satt best að segja lítið velt
þessu fyrir mér.
— Efastu aldrei í trúnni?
„Jú, það hef ég oft gert. En ég hef aldrei ef-
ast um tilvist Guðs. Ég hef oft ekki getað sætt
mig við Hann. Þær stundir koma stundum yf-
ir mig — gagnvart ýmsu, sem maður upplifir.”
Þegar allt
hefur hrópað
gegn Guði...
— Efastu um tilvist Djöfulsins?
,J>ar er átt við persónugerving hins illa. Þó
held ég nú að enginn ímyndi sér hyrnda
mannsmynd með hófa og hala. En — nei, ég
hef aldrei efast um tilvist hins illa.”
— Þannig að það er ekki hægt að spyrja
hvernig ljóti karlinn sé í framan?
„Það er sjálfsagt hægt að spyrja en ég get
ekki svarað því. Það er engin leið að afneita
tilvist hins illa, að neita eilífri baráttu milli
góðs og ills. En þegar allt i manni hefur hróp-
að gegn Guði, þegar það sem maður hefur
orðið vitni að og virst svo gjörsamlega til-
gangslaust, þá er gott að líta í þessa bók..:’
Séra Karl tók Nýja testamentið af skrif-
borðinu og fletti í því. „Það er gott að líta i
Davíðssálmal’ hélt hann svo áfram. „Þar er
sami efinn, sömu hrópin, sama glíman. Þar
eru sömu ægilegu spurningarnar, sem lífið
spyr mann oft. Lífið er barátta á milli góðs og
ills, á milli ljóss og myrkurs. Guð er hið góða
og Kristur tekur þátt í kjörum okkar, tekur
þátt í baráttunni og leiðir okkur í gegnum
hana!’
/
A himnum
— Börnin mín hafa spurt mig hvernig sé á
himnum. Mér verður sannast sagna fátt um
svör — hvað á ég að segja þeim?
„Já, það getur verið erfitt að ímynda sér
það. Uppfylling alls hins fegursta og besta.
Allt, sem okkur þykir best og fegurst, veitir
okkur mesta gleði, lífsfyllingu og fullnægju
— allt þetta er aðeins eins og örlítið bergmál
af því, sem er á himnum”
— Og upplifir maður allt þetta að þessu
jarðlífi loknu?
„Já. En ekki aðeins eftir jarðlífið. Maður
skynjar í trúnni það, sem gefur sérstakan lit á
tilveruna. Það er kannski ekkert ólíkt því að
vera í fjallgöngu og ganga í gili milli fjalla.
Það getur verið myrkur í gilinu en fyrir ofan
sér maður sólina roða tindana og sólargeisla
lýsa á stöku stað í berginu. Þannig upplifir
trúin eilífðina!’
Séra Karl var orðinn seinn — það voru
nærri fimm mínútur síðan helgistund átti að
hefjast í Hallgrímskirkju eins og gerist um
miðaftan á föstunni þar í sókninni. Við feng-
um þó að leggja enn eina spurningu fyrir
hann: Er séra Karl Sigurbjörnsson syndugur
maður?
„Allir erum við þaðý sagði hann. „Var ekki
sagt: það góða sem ég vil geri ég ekki og það
vonda sem ég hata, það geri ég.
Mitt líf er fullt af góðum áformum, sem ég
bregst. Það missir að svo mörgu leyti marks —
því það nær ekki því að vera líf fyrir aðra í trú,
von og kærleika”