Helgarpósturinn - 08.09.1983, Side 22

Fimmtudag T5f'3eptember 1983 ~^p^sturínn
Það gætti nokkurrar
furðu í málrómi Sigurðar
Sigurðssonar, fyrrverandi
íþróttafréttamanns, þegar
hann bar saman stemmn-
inguna á landsleikjum
fyrri ára og það sem hann
sá á vellinum þegar lands-
lið okkar lék við Svía um
daginn og tapaði stórt. Sig-
urður hafði ekki komið á
völlinn í þrettán ár og var
að vonum hlessa, ekki að-
merkingu en áður.
Fyrir daga sjónvarpsins
sáu venjulegir knatt-
spyrnuáhugamenn ekki er-
lenda leikmenn nema í
landsleikjum, og „gesta-
leikjum" sem voru miklu
algengari þá en nú. Hinar
erlendu stjörnur voru að-
eins ljósmyndir í blöðun-
um og stór lýsingarorð
fréttamanna, og þegar von
var á frægum knattspyrnu-
séð hann í leik 10—20 sinn-
um á hverjum vetri, á með-
an við sjáum atvinnu-
mennina okkar 2-3svar á
ári í besta falli. Ásgeir Sig-
urvinsson er ekki til sýnis
fyrir íslenska áhorfendur
nema svona að meðaltali
einu sinni á ári. Venjulegur
íslenskur knattspyrnuá-
hugamaður þekkir betur
leikstíl manna eins og
Maradona, Rummenigge,
Landsleikir
,,nú til dags‘
eins á getuleysi landsliðsins
heldur ekki síður áhuga-
leysi knattspyrnuáhuga-
manna, því aðeins um 4
þúsund manns borguðu sig
inn á völlinn.
Þegar Sigurður var
fastagestur á landsleikjum,
fyrir 1970, var stemmning-
in allt önnur, og áhorf-
endafjöldinn fór sjaldan
niður fyrir 10 þúsund. Ef
leikið var við þekkt lið, eða
erkióvinina Dani, nálgað-
ist fjöldinn 15 þúsund, og
leikinn við Benfica sáu lík-
lega uppundir 20 þúsund.
Þetta er liðin tíð. En þó
breytingin sé að sönnu sárs-
aukafull fyrir pyngju KSÍ
er hún í raun ekki undar-
leg. Þróunin hefur verið
hæg og alveg í takt við tím-
ann. íslendingar nú líta allt
öðrum augum á landsleiki
og sjálf orðin: Landslið og
Landsleikur hafa allt aðra
mönnum á Laugardalsvöll-
inn (Og Melavöllinn áður)
tók fólk við sér, en íslenska
landsliðið í sjálfu sér dró
ekki eins mikið að.
Nú er þessu allt öðruvísi
farið. Næsti landsleikur
okkar hér heima er við íra,
nú eftir miðjan september.
Það er dæmi um þá miklu
breytingu sem orðið hefur,
að ef báðar þjóðir tefla
fram sínum sterkustu lið-
um, þá er Frank Stapleton,
íri, líklega sá leikmaður
sem flestir áhorfenda
þekkja best til!
Gera má ráð fyrir því að
flestir þeirra sem leggja
það á sig að fara á völlinn
horfi á ensku knattspyrn-
una að staðaldri, og þar
hefur Stapleton verið
reglulegur gestur i uppund-
ir áratug, fyrst með Arsen-
al og síðan með Man-
chester United. Við höfum
leikmanna. Enginn leik-
mannanna í honum er
sjálfsagðari i landsliðið en
annar. Þannig er nú hægt
að stilla upp a.m.k. þremur
landsliðum, sem á papp-
írnum eru álíka sterk. Úr
þessum hópi:
Markveröir:
Þorsteinn Bjarnason
Ögmundur Kristinsson
Stefán Jóhannsson
Bjarni Sigurösson
Guömundur Baldursson
Bakverðir:
Ómar Rafnsson
Kristján Jónsson
Þorgrímur Þráinsson
Hafþór Sveinjónsson
Óskar Færseth
Viðar Halldórsson
Miðveröir:
Siguröur Halldórsson
Ólafur Björnsson
Jón Gunnar Bergs
Stefán Halldórsson
Slguröur Lárusson
Ásgeir Ellasson
Höröur Hilmarsson
Miöjumenn:
Ragnar Margeirsson
Árni Sveinsson
Ómar Torfason
Ómar Jóhannesson
Gunnar Gíslason
Sveinbjörn Hákonarson
Hlynur Stefánsson
Sigurður Jónsson
Aöalsteinn Aöalsteinsson
Sæbjörn Guömundsson
Framherjar:
Siguröur Grétarsson
Páll Ólafsson
Óli Þór Magnússon
Ingi Björn Albertsson
Heimir Karlsson
Sigurlás Þorleifsson
PálmiJónsson
Jón Oddsson
Helgi Bentsson
Þetta er álitlegur hópur,
og eflaust eiga ýmsir fleiri
heima í honum. En svona
mikið úrval jafn góðra
knattspyrnumanna hefur
ekki verið til hér á landi í
aðra tíð. Samt kæmust
ekki nema örfáir þeirra í
okkar sterkasta landslið.
Það lið er nánast eingöngu
skipað atvinnumönnum,
og ég er þess fullviss að
þetta er langbesta landslið
sem við höfum nokkurn
tíma átt.
Bjarni Sigurðsson
Janus Guðlaugsson
Sævar Jónsson
Siguröur Lárusson _
Ómar Rafnsson
Pétur Ormslev
Ásgeir Sigurvinsson
Arnór Guöjohnsen
Pétur Pétursson
Lárus Guömundsson
Atli Eövaldsson
Dalglish og Robson, svo
nokkrar frægustu knatt-
spyrnustjörnur heims séu
nefndar, en okkar eigin
landsliðskappa, sem við
sjáum nánast aldrei í leik
við þær aðstæður sem þeir
eru vanir, og meðal jafn-
ingja í Evrópu.
Það er því enginn vafi á
því að nú er það fyrst og
fremst íslenska landsjiðið
sem trekkir á völlinn. Ég er
ekki í nokkrum vafa um að
liðið sem ég stilli upp hér í
lokin dregur 10—15 þús-
und manns á völlinn ef
veður er ekki þess verra,
burtséð frá því hver mót-
herjinn er.
Þessi staða landsliðs-
mála er auðvitað afleiðing
þess að æ fleiri knatt-
spyrnumenn okkar fara í
atvinnumennsku strax á
unga aldri. Önnur afleið-
ing þeirrar þróunar er að
hér heima verða þeir eftir
sem ekki skara þeim mun
meira frammúr, enda hefur
fyrstu deildar keppnin
undanfarin ár verið með
fádæmum jöfn. í hverju
liði eru tveir til þrír leik-
menn sem standa feti fram-
ar en félagarnir, og þessir
leikmenn mynda 30 til 40
manna kjarna jafngóðra
Heimur hinna blindu
Ég eyði talsverðu fé í leigubíla.
Það stafar af því, að mér bráðligg-
ur á að komast á milli staða og
ætla mér oft of skamman tíma til
þeirra hluta. Þar sem ég er seinfær
ekki vegna ellihrumleika, heldur
af öðrum ástæðum, þá er mér
tamt að grípa símann og hringja
á bíl. Þetta gerðist m.a. s.l.
mánudag kl. 17.16. Bílstjórinn
var með útvarpið opið og ég
þóttist þekkja þar rödd Garð-
ars Baldvinssonar. Þar sem hann
var að lesa söguna Land hinna
blindu. Þetta minnti mig á,
að fyrir svo sem tæpum tveimur
áratugum las Gísli Alfreðsson
leikari þessa sögu í útvarp. Nú
hefur Garðar endurþýtt söguna,
gerði það vel og las hana ágæt-
lega. í sögunni kemur fram sá
skemmtilegi eða óskemmtilegi og
alls ekki óleiðinlegi misskilningur
að blint fólk lifi í algjöru myrkri.
Sumt blint fólk gerir það, ef sálar-
tetrið er eitthvað veikt, annað
ekki. Mér er sagt, að þetta sé ein-
hvers konar tóm, sem eigi ekkert
skylt við myrkur. Sumir reyna að
líkja eftir blindunni með því að
binda fyrir augu manna og einu
sinni var tíðkaður svo kallaður
Blindingsleikur, þar sem krakkar
bundu fyrir augu félaga sinna og
Iétu þá ganga um og rekast á. Mig
rekur minni til þess, að ein leik-
systir mín hafi handleggsbrotnað í
einum slíkum leik. Svo að ég víki
aftur að sögunni, þá á Garðar
hrós skilið fyrir bæði þýðingu
sína og flutning. Reyndar hefði
mátt velja sögu þessari betri stað
og stund í dagskránni, en það er
mikið vandaverk.
Ég hlustaði nokkuð á barna-
efni útvarpsins vikuna 21. — 27.
ágúst. Karl Ágúst Úlfsson var við
stokkinn og sagði börnunum
söguna um hljóðin. Ég stór-
skemmti mér yfir henni. Sagan
sagði frá því, hvernig hljóðin
rugluðust, hundurinn mjálmaði,
það heyrðist í dyrabjöllu, þegar
gengið var upp stigann og svo
framvegis. Þarna sýndi Karl, að
hann hefur bæði kunnáttu og
getu til þess að framreiða barna-
efni á einfaldan og skemmtilegan
hátt með því að nota viðeigandi
hljóð. Þessi saga hans Karls ætti
að vera kennsla í því, hvernig má
framreiða efni handa börnum, en
í slíkt efni verður að eyða miklu
meiri tíma, fé og fyrirhöfn en nú
er gert. Reyndar þyrfti að gera enn
meiri kröfur til gerðar dagskrár-
efnis fyrir börn en fullorðna.
Framsetningin skiptir þar mun
meira máli og þýðingarmikið er,
að einfaldleikinn njóti sín.
Svo heyrði ég sumarsnældu
Sólveigar Halldórsdóttur, laugar-
daginn 27. ágúst. Það var ágætur
þáttur, fjallaði m.a. um Reykja-
víkurvikuna. Reyndar finnst mér
fremur ósmekklegt að nota þátt-
arlag, sem er sungið og í rauninni
er það alls ekki viðeigandi. Sóí-
veig á nú ósköp létt með að breyta
því.
Þegar maður er lítill og óreynd-
ur, þá ætlar maður sér að uppfylla
marga óskadrauma. Eitt af því,
sem marga langar til er að verða
skáld. Sumir verða það, aðrir
reyna og verða það , en svo eru
þeir hinir, sem geta engan veginn
orðið það. Ríkisútvarpið hefur á
dagskránni þátt fyrir börn, sem
heitir Ungir pennar. Þar gefst
börnum kostur á að senda inn
skrifað efni og stjórnendurnir
ræða síðan við þau. Þetta eru oft
stórskemmtilegir þættir og hefur
þeim Dómhildi og Hildi tekist
nokkuð vel upp. Þó var ég miög
óánægður með síðasta þátt Hildar,
þegar hún ásamt tveimur börnum
flutti leikritið Brunann eftir unga
þingeyska stúlku. Þar hefði þurft
að leggja miklu meiri vinnu í það
að þjálfa krakkana upp í að flytja
þetta sæmilega og eins hefði Hild-
ur átt að fá einhvern annan en
sjálfa sig til þess að leika hlutverk
þess fullorðna. Þetta er ef til vill
vitlaust hjá mér að halda þessu
fram, líklega hafa krakkarnir haft
gaman af þessu og þá er tilgang-
inum náð, en mér finnst þetta nú
samt. Ef rétt væri á málum haldið,
þá myndi vandað barnaefni auka
til muna hlustun barna og ungl-
inga á útvarp.
Sérstök ástæða þykir mér að
minnast á þátt Helga Más Barða-
sonar frá Akureyri. Þar er að
mínu mati einhver sá allra besti
útvarpsmaður, sem komið hefur
fram á þessum síðustu og verstu
tímum. Hann hefur einkar gott
lag á að fá ungt fólk til samstarfs
við sig og hann sjálfur hefur góða
útvarpsrödd, hann talar til unga
fólksins, en les ekki einhvern
þurran teksta. Hið sama má segja
um Guðrúnu Birgisdóttur og
Eðvarð Ingólfsson, en honum
hættir stundum til að vera dulítið
tilgerðarlegur.
G.H.