Helgarpósturinn - 27.10.1983, Blaðsíða 10

Helgarpósturinn - 27.10.1983, Blaðsíða 10
10 Fimmtudagur 20. október 1983 J-lek 'sturinn Lífvænlegt í Nýlistasafninu: GJÁLÍFI Hollendingarnir sýna í Nýlistasafninu — sýningarnar gefa talsvert góða hugmynd um, ékki aðeins hliðstæðurnar innan hollenskrar og íslenskr- ar myndlistar, heldur um smekk, hönnun, notkun rýmisins, segir Guð- bergur m.a. í umsögn sinni. Um þessar mundir stendur yfir í Nýlistasafninu við Vatnsstíg 3b, í Listasafni alþýðu við Grensásveg 16 og í Museum Fodor Keizer- gracht 609 í Amsterdam talsvert viðamikil sýning eða samsýning íslenskra og hollenskra lista- manna á myndlistarsviðinu. Slíkt samstarf milli hollenskra lista- manna og forsvarsmanna í menn- ingarmálum og íslenskra lista- manna hófst fyrir meira en ára- tugi, á SÚM-tímabilinu, og var sýnt talsvert mikið af hollenskri myndlist hér, í upphafi málverk til að mynda eftir Rooskens, en síð- an hlutalist og hugmyndalist, og nú er málverkið komið á ný, sé ég. Hringurinn lokast. Því miður hef- ur fátt orðið eftir af þeim fjöl- mörgu listaverkum, sem sýnd voru eftir útlendinga bæði í SÚM og í Suðurgötunni. Líklega stafar það af hinu andlega ístöðuleysi Islendingsins, mótstöðuleysi hans eða hirðuleysi og minnimáttar- kennd, efa hans um að þetta væri nú list og best að kaupa ekki kött- inn í sekknum. En slíkur búra- háttur og spéhræðsla leiðir ein- vörðungu til kauðakæti og að lok- um í aðstæður sem kauðinn lendir í og verður meira en hlægilegur. Einhvern tíma líkti ég okkur við útvarp, allt rennur í gengum okk- ur en ekkert verður eftir nema ör- lítil velgja. Auðvitað verður ekkert eftir af þeim hollensku verkum sem á sýningunni eru. I Hollandi gerðist eitthvað svip- að þegar SÚM sýndi þar á sínum tíma, í sama safni FODOR. Mig minnir að ekkert verk hafi verið keypt. Áhugi HoIIendinga á myndlist er tíðum aðeins eitthvað sem er „fjárveiting til lista“ á fjár- lögum. Og því fé verður að verja á einhvern hátt, oftast til sýninga- halds og þá til fólks sem er að snudda kringum listirnar, skriff- innskufólkið, en aðeins lítið af fénu fer til listamanna sjálfra. Skriffinnskufólkið er krakkar ráðamannanna og ættingjar, heimtufrekt, kann tungutak valdastéttanna, vill vera að vasast í menningarmálum en er ekkert inni í listum, heldur í fjölskyldu- málum. En hér verður ekki fjallað um fjölskyldumál og listir þótt listir hér séu að lenda í höndum fjölskyldna, krakkarnir apa eftir foreldrunum og halda að það sé list en ekki grátlegur ömuleiki geldfjár. Listakrakkar mínir, reynið ekki að vera eins og pabbi og mamma, rísið upp. Ördeyðu- krakkar allra listamanna samein- ist í uppreisninni. Þið getið aðeins orðið kokteilveislhfær í kúnst- inni. Sýningarnar hérlendis gefa talsvert góða hugmynd um, ekki aðeins hliðstæðurnar innan hollenskrar og íslenskrar mynd- listar (Flestir eða margir íslenskir listamenn hafa lært í Hollandi og þar er að finna skýringu á hvað þeir eru á ýmsan hátt agaðir í handbragði og skólaðir en skortir samruna við hefðina: sögu og við- leitni málverksins sem tákns og sem sjálfstæður „einstaklingur“. Ekki aðeins myndsýnina vantar heldur líka heimssýnina. Og að þessu leyti erum við ný og amerík'analeg, þótt Ameríkanar hafi drukkið miklu meira í sig af kenningum en við, þótt kannski myndhefð skorti þá.) heldur um smekk, hönnun, notkun rýmisins: hið skynsamlega kalda og vits- munalega viðhorf til hins innra umhverfis manna og húsa. I okk- ur íslendingum hefur ævinlega verið viss hollenskur „hljóm- grunnur" sem hefur borist hingað með Dönum. Þetta er einkum auðsætt i „islenskri byggingar- list“, það er hagkvæmninni í að deila húsum í fjögur herbergi, jafn stór, og hvar og hvernig gluggar eru á veggjum, eins og sést á og þeir muna sem ólust upp í bárujárnshúsi sem „smiður teiknaði og smíðaði". Uppsetn- ing, skipulag sýningarinnar er því sérstök hönnun. En að mínu viti stefnir meginþorri íslenskra lista- manna fremur að listiðn eða hönnun í framtíðinni en listsköp- un. Af sýningum hér í Reykjavík sést vísir að blómlegri íslenskri hönnun sem hefur ekk,i enn fund- ið séreinkenni sín heldur kunn- áttu og handbragð; og svo vantar auðvitað vitsmunalega þáttinn. Af góðum handverksmönnum og hannyrðakonum eigum við nóg og höfum átt ævinlega (í sögu mannsandans glatast aldrei neitt heldur blundar það og breytir um form) en raunverulega listamenn skortir okkur algerlega — líkt og frumlega hugsun, djörfung og visst djöfulæði. Dásemdir djöfulsins eru fordæmdar á þessari eyju óttans, en í álfu Iist- anna er djöfulæðið brunnur list- anna og var hér og ríkti í hinum svo nefndu saurlífisgjám. En gjár voru kynfæri móður jarðar og ísland því ákjósanlegt land til listræns æðis. Talsvert ber á myndbandalist á sýningunum hér. I tengslum við það Iangar mig að geta þess að Iík- lega eigum við íslendingar ein- hvern frægasta myndbandalista- mann í heimi, Steinu Vasulku (ef það reynist rétt sem ég held að hún sé dóttir Bjarna heitins blaðafull- trúa). Ég hef verið að sjá verk þessarar dularfullu Steina á myndbandasýningum, síðast var hún á Myndbandahátíðinni í San Sebastian, og ég þykist þekkja augnsvipinn. Upp fyrir mér hefur rifjast þá að fyrir líklega tólf árum hélt Menningarstofnun Bandaríkjanna sýningu í húsnæði sínu á verkum þessarar konu. Ég var þá spurður hvort ég héldi að vert væri að biðja hana að skrifa kennslubók í þessum listfræðum og hvatti ég eindregiðtil þess. Lík- lega var ég eini maðurinn sem sá sýninguna og ekkert hefur orðið úr áætluninni. Kannski hafa menn haldið að þeir mundu smit- ast af kapítalisma ef þeir færu í Menningarstofnun Bandaríkjanna (fólk er ekki svo andlega hraust og fljótt að smitast). íslendingar eru furðu hræddir viðsmitogvilja því helst búa í einhverri sóttkví, annað hvort gegn sósíalisma eða kapítalisma, eða bara öllu. Nú, gefist ykkur tækifæri til að sjá list Steina, Bob Wilson, Woody, farið þá. En í guðsbænum hlaupið svo ekki út í búð og kaupið ykkur í skyndi vídeótæki og haldið að þið séuð algerir snillingar af góðum íslenskum ættum og hafið hlotið „gáfuna“ í arf. Snilligáfan er ekki arfgeng, það er listagutlið hins vegar. Verið gjálífir í gjáalandi, veltið ykkur upp úr saurlífi andans í saurlífisgjá menningarinnar. Kristnin hefur breytt merkingu hins dýrlega orðs, gjálífi, líf í skauti náttúrunnar, móðurinnar, fæðingarinnar og hinnar eilífu gleði sem er líka sorg. En í orðinu felst, í sinni upprunalegu merk- ingu, mikil náttúruspeki. UR EINU (EYRA) IANNAÐ Nina Hagen — Angstlos Ég hugsa að það séu fá lönd á jarðarkringlunni, þar sem þýska söngkonan Nina Hagen er jafn- vinsæl og hér á landi (er þá miðað við höfðatöluna frægu). Svo hef- ur verið allt frá því að hún sendi frá sér sína fyrstu plötu og ekki dró úr vinsældum er sú næsta, Unbehagen, kom út. Þriðja plata hennar seldist einnig nokkuð vel hér, en það var mál manna að sú plata væri langt frá því að vera nógu góð. Aldrei hef ég efast um söng- hæfileika Ninu en hefur þó alltaf þótt eitthvað skorta á að' plöt- urnar hennar gætu talist mjög góðar; sú síðasta var að mínu mati algerlega stefnulaus og þrautleið- inleg. Eftir þá plötu átti ég nú ekki von á miklu frá henni í framtíð- inni. Það kemur þvi þægilega á ó- vart að Nina virðist hafa náð sér nokkuð vel á strik á sinni nýjustu plötu, sem ber nafnið Angstlos. Sú stefna sem hún hefur tekið í tónlistarflutningi sínum á þó ef- laust eftir að koma mörgum á ó- vart og jafnvel fæla einhverja frá. Sá sem stjórnar upplökum á plöt- unni er nefnilega enginn annar en Giorgio Moroder, sem aðallega er nú kunnur fyrir að stjórna upp- tökum á diskótónlist. Hann stjórnaði til dæmis upptökum á plötum Donnu Summer lengi vel. Á seinni árum hefur hann snúið sér í auknum mæli að samningu kvikmyndatónlistar og má í því sambandi minna á myndir eins og American Gigolo og Cat People. _Angstlos er diskóplata fyrst og fremst. Sem slík er hún góð og umfram allt fagmannlega gerð, þar sem handbragð Moroders leynir sér ekki. Rödd Ninu Hagen nýtur sín yfirleitt vel á plötu þess- ari og víða fer hún á kostum. Text- arnir eru hins vegar flestir á þýsku, en ég get nú ekki sagt að það sé mitt uppáhaldstungumál. Lögin eru flest ágæt og veit ég ekki hvort rétt er að tína fram eitt framar öðrum. Mér detta þó í hug lögin New York, Was Est Ist, I love Paul og Zarah. Stevie Ray Vaughan — Texas Flood Hvað eiga Billie Holiday, Bob Dylan og Bruce Springsteen sam- eiginlegt? Jú, þau voru öll upp- götvuð af sgma manninum, þ.e. John Hammond. Nýjasta upp- götvun hans er gítarhetjan Stevie Ray Vaughan, sem sió í gegn á svo eftirminnilegan hátt á nýjustu plötu David Bowie, Let’s Dance. Vaughan kemur eins og margir fleiri góðir tónlistarmenn frá Texas, en í þeim hópi má nefna: Orriette Coleman, T-Bone Walk- er, Bobby Blue Bland, Doug Sham og Junior Parker. Þess má einnig geta að bróðir Vaughans leikur með allþekktri hljómsveit er nefnist The Fabulous Thunder- birds. Texas Flood er fyrsta platan sem Stevie Ray Vaughan sendir frá sér undir eigin nafni. Sér til aðstoðar hefur hann trommuleik- arann Chris Layton og bassaleik- arann Tommy Shannon. Um sönginn sér Vaughan sjáifur og fellur rödd hans vel að tónlistinni, nokkuð rám, djúp og kraftmikil. Aldrei verður maður þess til- takanlega var á plötu þessari, að þar séu aðeins þrír hljóðfæraleik- arar á ferðinni, en þess má geta að nær ekkert „overdub" er að finna á plötunni. Tónlistin sem Vaughan leikur er að meginhluta blústónlist en sum staðar, eins og í Rude Mood, fer hann ansi nærri rokkabillý. Er hann áreiðanlega einn allra besti blúsgítaristi, sem fram hefur komið nú á seinni árum. Áhrifin eru fyrst og fremst frá gömlum blúsköppum en því er þó ekki að neita að víða leyna Hendrix áhrif- in sér ekki. Þau áhrif koma þó hvergi fram á afkáralegan hátt, svo sem þau gerðu hjá Robin Trower, heldur verður þeirra að- eins vart og þá ekki með þeim hætti að Vaughan sé að reyna að líkja eftir Hendrix. Mest finnst mér þessi áhrif áberandi í síðasta laginu, Lenny, sem um margt minnir t.d. á Little Wing, þó það sé ekki sungið. Texas Flood verður líklega seint ásökuð um að vera afburða frum- leg plata og mér væri nær að halda að Stevie Ray Vaughan hefði átt auðveldar uppdráttar fyrir svo sem fimmtán árum. Hann er þó allt of góður gítarleik- ari til að láta takmörk tímans hafa áhrif á sig og ég held að Texas Flood sé, svona á heildina litið, með ánægjulegri plötum sem ég hef heyrt þetta árið. Vaughan er eftir Gunnlaug Sigfússon svo sannarlega maður fyrir þá sem hafa gaman af góðum raf- mögnuðum blús. UB40 — Labour Of Love Líklega hefði platan Labour Of Love fallið betur að útgáfusögu UB40 ef hún hefði verið fyrsta plata þeirra, en ekki fimmta eða sjötta. Þeir eru nefnilega, á þess- ari plötu, að fást við lög sem þeir hlustuðu á sem strákar. Lög sem áttu stóran þátt í því að móta tón- listarsmekk þeirra. Raunar lýsa þeir því sem þeír eru hér að gera best sjálfir aftan á plötuumslag- inu, en þar stendur eitthvað á þessa leið: „Þetta er samansafn Iaga. Þau tilheyra tímabili. Tímabili, rétt eftir fyrstu „skinhead“ bylgjuna, þegar svartir strákar voru enn „rude boys“* og aðeins hippar höfðu sítt hár. Þau eru frá því tímabili, þegar reggae var fyrst kallað því nafni. Reggae áður en það var uppgötvað af löggum, félagsfræðingum og sjónvarps- myndaframleiðendum. Áður en vinstri sinnar, frjálslyndir, pönk- arar og „rastar" eignuðu sér það. Reggae þegar það var bara dans- tónlist sem fíestir plötusnúðar gerðu góðlátlegt grín að“. Lögin á Labour Of Love eru öll frá árunum 1969—1972 og fæst þeirra hafa heyrst hér á landi áður, nema ef vera skyldi að ein- hver djúpt sokkinn reggae aðdá- andinn hafi einhvers staðar grafið þau upp. Sjálfur hafði ég heyrt fjögur þessara laga: Cherry Oh Baby, sem Rolling Stones voru með í frekar slappri útgáfu á Black & Blue. Keep On Moving sem er að finna á plötunni Afri- canHerbsman með Bob Marley & the Wailers, en Bunny Wailer var einnig með það á sinni ágætu plötu Bunny Wailer Sings Wailers.. Johnny Too Bad fluttu The Slickers á plötunni Harder They Come, sem raunar er ein af betri reggae plötum sem út hafa komið. Á þeirri plötu gat að heyra lög úr- samnefndri kvikmynd, sem Jimmy Cliff fór með aðalhlut- verkið í, auk þess að syngja flest lögin. Many Rivers To Cross var einmitt á plötu þessari og það verður nú að segjast eins og er að flutningur UB40 á þessu stórgóða lagi stendur Jimmy Cliff útgáf- unni nokkuð að baki. Annars er Labour Of Love þrælgóð og skemmtileg plata og .það er rétt að benda þeim á það, sem aðeins hafa heyrt Red Red Wine, að það er síður en svo besta lagið á plötunni. UB40 fara greinilega aldrei langt frá frumút- gáfunum og er það allt í lagi, en það verður ekki auðvelt fyrir þá að stíga næsta skref eftir þetta. *„Rude boys“ var nokkurs konar „underground" bylgja sem kom upp meðal ungra svertingja á Jamaica, og barst þaðan að ein- hverju leyti til Bretlands, upp úr miðjum sjöunda áratugnum. Þeir voru nokkuð áberandi í fram- komát og klæðnaði, grófir og harðir. Voru þeir upphafðir í nokkrum reggae lögum þessa tíma, svo sem: Rudy a message To You — Dandy Livingstone; Rude Boy — The Wailers; Shanty Town — Desmond Dekker; Johnny Too Bad — The Slickers.

x

Helgarpósturinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.