Helgarpósturinn - 24.11.1983, Qupperneq 18

KVIKMYNDIR
eftir Árna Þórarinsson, Guðjón Arngrímsson og Lórus Ými Óskarsson.
Siövœöing í bresku gríni
Stjörnubíó:
Trúbodinn —- The Missionary. Bresk. Árgerö
1982. Handrit: Michael Palin. Leikstjóri:
Richárd Loncraine. Aöalhlutuerk: Michael
Palin, Maggie Smith, Trevor Howard, Den-
holm Elliott.
Þetta er dálítið sérkennileg mynd með
undirfurðulegan húmor. Á margan hátt
minnir hún á gamlar breskar gamanmyndir,
frá gullöld hins fínlega, siðmenntaða gríns
sem einkenndi myndir Ealingstúdíósins á
sínum tíma. Hún er að minnsta kosti óra-
vegu frá manískum försum Monty Python-
hópsins sem þó stendur að gerð hennar, á-
samt George Harrison bítli.
The Missionary er hugarfóstur eins Monty-
Python-anna, Michael Palin sem einna
minnst hefur farið fyrir af því góða gengi.
Palin segir hér sögu um saklausan trúboða
sem snýr heim til Englands frá Afríku og fær
það verkefni hjá biskupi Lundúna að snúa
vændiskonum Soho til ,,betra“ iífs. Þetta
hlutverk leikur hann sjálfur af ekta breskri
ögun og hófstillingu. Þetta er ekki flókið efni
en handritið reiðir sig umfram allt á urmul
skondinna aukapersóna. Glima trúboðans
við freistingarnar sem á vegi verða er einatt
fyndin á þann hljóðláta hátt sem kallar frek-
ar fram innri vellíðan en skeliihlátur.
Michael Palin [ hlut-
verki Trúboðans
reynir að „frelsa"
gamalreynda gleði
konu (Tricia George).
Homminn Zorro
Bíóhöllin:
Zorro og hýra sveröiö (Zorro, The Gay
Blade). Bandarísk. Árgerö 1983. Aöalhut-
verk: George Hamilton, Brenda Vaccaro,
Ron Liebman, Laureen Hutton. Leikstjóri:
Peter Medak.
Það er gaman þegar lúinn kvikmyndaleik-
ari á niðurleið skiptir um farveg og fer að
hæðast að þeirri óendanlegu runu annars
flokks sjarmörahlutverka sem hann hefur
unnið við á ferlinum. Ekki síst þegar breyt-
ingunni fylgja vinsældir og viðurkenning
Allir eru goðir i einhverju
Háskólabíó:
Gúmmí—Tarzan. Dönsk. Árgerö 1982.
Handrit og leikstjórn: Sören Kragh-Jacob-
sen. Aðalhlutverk: Axel Svanbjerg, Otto
Brandenburg, Jens Okking.
Sagan segir frá stráknum Ivan. Hann á
heima hjá pabba og mömmu í biokk og er
byrjaður í barnaskóla. Það er alltaf verið að
segja honum að hann dugi ekki til neins.
Strákarnir í skólanum lemja hann og sprauta
vatni á buxurnar hans svo þannig líti út að
hann pissi á sig. Hann er seinn að læra að
lesa og faðir hans, sem er aðdáandi Tarzan-
blaða, er fúll yfir árangursleysi tilrauna
sinna til að þjálfa krafta í klénan skrokk
sonarins.
En Ivan finnur vin. Það er kranastjóri við
höfnina (Otto Brandenburg), sem nennir að
tala við strákinn og kennir honum meira að
segja að keyra kranann stóra.
Undir lokin hafa Ivan og aðrir skilið að
hann hefur líka sitt gildi. Allir eru góðir í ein-
hverju, það gildir bara að finna út í hverju
það er.
Myndin um Gúmmí—Tarzan er full af létt-
um húmor og manneskjulegheitum, bæði
efnið og útfærslan. Hin sjónræna hlið hefur
að vísu á sér nokkuð skandinavískan blæ í
leiðinlegri merkingu — volvo—litir gæti
maður sagt. En tónlistin var góð og leikur
stráksins í aðalhlutverkinu var mjög góður,
enda nauðsynlegt til að halda uppi mynd-
inni.
Það er vert að geta þess hér að sam-
norrænir peningar hafa kostað þýðingu á
texta myndarinnar. Það er prýðisframtak og
veitir ekki af að hjálpa norrænum myndum
að komast fyrir augu annarra íbúa svæðisins
en framleiðslulandsins. Allt eru þetta lítil
lönd á kvikmyndamælikvarða og sakar
sannarlega ekki að stækka markaðinn með
svona styrkjum.
Gúmmi—Tarzan er semsagt ljúf og
skemmtileg mynd, og foreldrar ættu síður
en svo að líða fyrir að fara með börn sín að
sjá hana.
— Lýó
Kannski skortir aðeins fjör í framsetninguna,
en þarna eru samt gullvæg atriði, og eftir-
minnilegastur er Michael Hordern sem kalk-
aður hallarbryti.
The Missionary er vönduð að allri ytri
gerð og Richard Loncraine, ungur leikstjóri
á uppleið sem m.a. hyggst gera næstu mynd
sína hér á íslandi, heldur á spilum af stakri
smekkvísi. Hugguleg skemmtun.
-ÁÞ.
sem hann aldrei hafði. George Hamilton var
því að vonum ánægður með árangurinn í
„Love at First Bite,“ skopstælingunni (ekki
þeirri fyrstu reyndar) á Dracula — og fylgir
honum eftir í mynd Bíóhallarinnar, þar sem
hann tekur fyrir aðra þekkta hetju, Zorro, og
gerir að henni góðlátlegt grín.
Zorro og hýra sverðið er ekki óskemmti-
leg mynd, enda unnin af vel þokkalegri fag-
mennsku á flestum sviðum. Grínið felst eink-
um í því að hinn hefðbundni svartklæddi
Zorro á hýran tvíburabróður, sem hleypur í
skarðið fyrir hann þegar mikið liggur við og
veldur ómældum misskilningi. Sumt af
þessu er hefðbundinn farsahúmor, en inn á
milli eru Ijómandi fyndnir brandarar, eins og
leikurinn að spænskuskotinni enskunni sem
flestir tala og litríku „tungumáli" hins dauf-
dumba einaþjóns Zorro.
George Hamilton, sem leikur bæði Zorro
og bróðurinn, verður seint kallaður áhrifa-
mikill leiklistartúlkandi, en hinn þægilegi
kæruleysisstíll sem hann notaði í „Love at
First Bite" virkar ágætlega hér Iíka —- og út-
koman er bærileg afþreyingarmynd.
— GA
JAZZ
Bjössi Thor og Gammarnir
eftir Vernharð Linnet
Það hefur varla farið framhjá neinum sem
fylgist með rýþmískri tónlist að gítarleikar-
inn Björn Thoroddsen hefur komið rafdjass-
sveit á laggirnar og þeir félagar hafa troðið
upp á Borginni annað slagið. S.l. fimmtu-
dagskvöld hlýddi undirritaður á Gammana
þar og höfðu þeir gest í farangrinum, einn
helsta einleikara íslandsdjassins: Rúnar
Georgsson. Þeir sem skipa Gammana auk
Björns eru: Stefán Stefánsson, altó- og sópr-
an-saxafónisti; Hjörtur Howser hljómborðs-
leikari; Skúli Sverrisson rafbassaleikari og
Steingrímur ÓIi trommari.
Þó Björn Thoroddsen sé enn á unglings-
aldri hefur hann afrekað margt frá þvi hann
ánetjaðist djassinum. Hann lék rokk, bræð-
ing og djass jöfnum höndum áðuren hann
hélt til náms í Los Angeles. Rokk í Tivolí,
bræðing í Stormsveitinni, þarsem Hjörtur
Howser var einnig liðsmaður, og djass með
Guðmundunum. Heimkominn hefur hann
sent frá sér skífu, Svif (Hljóðriti 002), leikið
sömu tónlist og fyrr svoog stofnað gítar-
skóla.
Það voru 11 ópusar á dagskrá hjá sveitinni
þetta Borgarkvöld. Sjö þeirra voru eftir
hljómsveitarstjórann og nokkrir þeirra af
skífu hans Svif. Einn ópus var eftir Stefán
saxafónleikara og annar eftir Jeff Beck. Rún-
ar Georgsson djammaði með Gömmunum
tvo klassíska djassblúsa, Ellingtons og Col-
tranes. Nýja kompaníið var fyrst íslenskra
djasssveita til að flytja eingöngu frumsamið
efni og má segja um þá sveit sem Gammana,
að hollt hefði verið að vefja inní tónskáld-
skapinn standard og standard — velæfðum
og velpældum — því oft er nauðsyn að glíma
við verk er efla frjóa hugsun einleikaranna.
En ekkert djamm takk fyrir — af þvi höfum
við fengið nóg.
einleikari er hann leggur út af rómantískum
rafverkum sinum en þegar hann röltir hug-
myndaiítill hljómganginn í nettri sveiflu. Það
er helst í rafsterkari verkum að honum
bregst bogalistin og verða þá sólóarnir mikl-
ar umbúðir utan um ekkert — slík henti og
Hjört Howser og sveitina alla.
Annar ópusinn á efnisskránni var Djúpið
eftir Bjössa. Sá ópus er á skifu hans, en hér
lék coltranesópran Stefáns Stefánssonar
stórt hlutverk. Þar kom fram einn helsti ljóð-
ur á leik sveitarinnar. Á stundum heyrðist lít-
ið til einleikarans sakir ofurþunga undirleik-
aranna. Það er ekkert að því að leika sterkt,
en stundum þarf að leika veikt. Tónstyrkur
sveitarinnar var nær hinn sami allt kvöldið
— hin ljúfa spenna andstæðnanna fannst
hvergi og þreytir slíkt eyrað.
Gammarnir á Borg-
inni — rokksveiflan
stendur nær hjarta
piltanna en hin
klasslska, segir
Vernharöur m.a. í
umsögn sinni.
klassíska. Þvi er skemmtilegra að heyra þá
leika bræðinginn, hitt verður máttlaust og
vélrænt. Bjössi Thor er allur annar og betri
Stefán hefur numið s.l. þrjú ár við Berklee-
skólann i Boston og er hann allur annar en
sá er hélt vestur um haf. Tónninn þoku-
kenndi horfinn og allur annar bragur á
blæstrinum. Að vísu má hann enn betrum-
bæta tóninn ogsópransólóarnir hans eru oft
heldur rislitlir, en betur tókst að blása í alt-
inn. í kvöld heldur Stefán tónleika í Norræna
húsinu þarsem stórhljómsveit skipuð flest-
um helstu djassleikurum landsins leikur tón-
smíðar hans. Það verður sannarlega spenn-
andi að heyra hvað þar verður á boðstólum.
Hjörtur, Sverrir og Steingrímur Óli stóðu
sig vel í rýþmanum þegar rokkað var, en
þegar gripið var til hinnar klassísku sveiflu
dapraðist þeim flugið og slógu vængjum við
jörðu — meiraðsegja sömbutakturinn lá
^ þeim nær og það var ansi gaman að jobim-
oj sömbunni hans Bjössa Thor: Hví ertu ekki
g fleygur fugl? Gammarnir standa á hreiður-
< brúninni og nú er bara að taka flugið, þeirra
P- er framtíðin.
Gammarnir eru rafmögnuð sveit og rokk-
uð. Það fer heldur ekki milli mála að rokk-
sveiflan stendur nær hjarta piltanna en hin
18 HELGARPÖSTURINN