Helgarpósturinn - 24.11.1983, Blaðsíða 24

Komiði sæl!
„Komidi sœl!“ uar eins konar vörumerki Sigurdar Sigurðssonar, fyrrum íþrótta-
fréttamanns Útvarps og Sjónvarps. Meö þessum ordum heilsaöi hann í hvert sinn
er hann kom fram.
Nú heilsar hann á sama hátt, en að þessu sinni ekki á öldum Ijósvakans, heldur
íjólabók, sem er að koma á markaðinn frá bókaforlaginu Vöku. Bókin heitir ein-
faldlega KOMIDISÆL.
Pað er Vilhelm G. Kristinsson, fyrrum fréttamaður Útvarps og núverandi fram-
kvœmdastjóri Sambands íslenskra bankamanna, sem skráð hefur bókina. Að
hans sögn er þetta alls ekki œvisaga í hefðbundnum skilningi, heldur létt viðtals-
bók með margvíslegum frásögnum Sigurðar aflífshlaupi sínu. Aðallega er fjallað
um þau 40 ár, sem söguhetjan starfaði hjá Útvarpinu og var á ferð með hljóðnem-
ann innan lands og utan, — og mun vera lögð áhersla á að greina frá ýmsu sem
gerðist á bak við tjöldin, og ekki var hœgt að segja frá í hljóðnemann.
Helgarpósturinn hefur fengið Xeyfi til þess að birta kaflabrot úr bókinni KOMIDI
SÆL,sem skiptist í 30 kafla og því afmörgu að taka og erfitt að velja þegar rýmið
er takmarkað. Fjölmargir starfsmenn Ríkisútvarpsins, fyrr og síðar, flestir þjóð-
kunnir menn, koma við sögu hjá Sigurði, þegar hann lýsir samstarfinu hjá stofnun-
inni og ýmsum athyglisverðum uppákomum. Hér verður birt brot úr kafla sem
nefnist „Hvítvín í klósettkassa og fréttalestur á nærbuxum":
Þó að stöku sinnum hafi slegið í
brýnu með samstarfsmönnum á út-
varpinu á fyrstu árum Sigurðar hjá
stofnuninni, voru starfsmenn sem
ein fjölskylda þess í milli, eins og
þegar hefur komið fram. Sigurður
heldur áfram að rifja upp ýmis eftir-
minnileg atvik frá fyrstu árunum:
Menn urðu nánir vinir og meira
en venjulegir vinnufélagar. Við
skemmtum okkur saman, heimsótt-
um hverjir aðra og gerðum okkur
glaðan dag. Starfsmenn voru yfir-
leitt ungir að árum og við höfðum
gaman af að draga tappa úr flösku.
Mjög þröngt var um okkur í Land-
símahúsinu, hver inni á öðrum, og
ef einn fékk sér hressingu runnu
hinir fljótlega á lyktina.
Hvítvín var ákaflega vinsæll
drykkur á útvarpinu um árabil, sér-
staklega meðan stofnunin var til
húsa í Landsímahúsinu. Menn voru
yfirleitt ekki skröltandi fullir í
vinnutímanum, en komu iðulega
saman og fengu sér lögg að loknum
vinnudegi.
Einstaka maður, sem verið hafði
á kendiríi kvöldið áður, var svo fyr-
irhyggjusamur að eiga hvítvín í kæli
í klósettkassanum. Eitt sinn átti ég
tvær eða þrjár flöskur af frönsku
hvítvíni á þessum hentuga felustað
og ætlaði að gæða mér á því seinni
part dags. Þá vildi svo illa til að ná-
ungi úr Sinfóníuhljómsveitinni átti
erindi í húsið, fór á klósettið og
sturtaði niður. Úr kassanum kom
sáralítið vatn, en aftur á móti mið-
inn af einni flöskunni með landa-
bréfi af Frakklandi. Náunginn gáði í
kassann, sá flöskurnar og fór með
þær með sér. Þar með var þessi
ágæti felustaður úr sögunni.
Hér áður fyrr gerðu menn sér ým-
islegt til gamans á fréttastofunni,
eins og til dæmis að erta þulina lítils-
háttar.
Einu sinni dunduðu menn sér við
að útbúa illlæsilegar fréttir handa
Ragnari Tómasi Arnasyni, þul. Til
dæmis skrifaði Stefán Jónsson frétt
um Indverja, sem hét löngu og nán-
ast ólæsilegu nafni. Þessi Indverji,
sem átti að hafa verið mikill Islands-
vinur, hafði verið á ljónaveiðum á-
samt eiginkonum sínum. Svo illa
tókst til, að eitt ljónanna beit hann
sundur í miðju. Indverjinn átti mikið
safn íslenskra skinnhandrita og þeg-
ar erfðaskrá hans var opnuð kom í
ljós, að hann hafði ánafnað íslenska
ríkinu handritin eftir sinn dag.
Ragnar Tómas var búinn að æfa
sig lengi á nafni mannsins. Rétt fyrir
fréttalestur var fréttin hins vegar
tekin af honum.
Daginn eftir strandar skip í
Skerjafirði. Einhver strekkingur var
á firðinum, en ágætis veður, logn og
blíða niðri á Klapparstíg. Þegar
Ragnar fær fréttina um skipsstrand-
ið í hendur hlær hann dátt og segir:
,,Ha, ha, ha, ég læt ekki plata mig
tvo daga í röð.“
Jón Magnússon, fréttastjóri, grát-
biður hann að láta ekki svona, því
þetta sé dagsatt. Það var ekki fyrr
en eftir miklar fortölur að Ragnar
lét sannfærast, lét í minni pokann
og las fréttina.
Einhverju sinni las Ragnar auglýs-
ingu frá Kvenfélagi Grindavíkur um
basar og endaði hana svona: „Á-
góðinn rennur til oddvitans." Kerl-
ingarnar í Grindavík urðu snarbrjál-
aðar því litlir kærleikar voru með
þeim og oddvitanum. Þarna átti að
lesa: „Ágóðinn rennur til Odds-
vita.“ Kvenfélagið hafði tekið mál-
efni Oddsvita upp á sína arma og
var að safna peningum til endur-
bóta á honum.
Þulir útvarpsins hafa löngum látið
ýmis gullkorn falla, sem fólk hefur
hlegið að. Til dæmis talaði þulur
nokkur um Skilamannahrepp og
Vatnsleiðslustrandarhrepp.
Einn ágætur þulur hafði ákaflega
Manni er mútad
til að selja mannorðið
Viðtal við Sigurð Sigurðsson
Sigurður Sigurðsson er
sögumaður mikill.
Blaðamaður vissi það af
gamalli reynslu (sam-
starf á fréttastofu Út-
varps) og fékk strax að
kenna á þessum eigin-
leika í símtalinu.(Erindið
var að spyrja Sigurð um
nýju bókina, sem heitir
KOMIÐISÆL og er
skrásett af Vilhelm G.
Kristinssyni, fréttamanni
og núverandi fram-
kvœmdastjóra Sam-
bands bankamanna.)
„Bókin er að mestu leyti starfs-
saga mín á Útvarpinu. Ég vann
þarna fjörutíu störf".
— Fjörulíu störf?
„Ja, ég veit nú ekki alveg hvort
þau voru svo mörg, en ég var
deildarstjóri í þremur deildum:
Innheimtustjóri, aðstoðarauglýs-
ingastjóri og varafréttastjóri. Svo
vann ég nú fyrir dagskrána í tutt-
ugu ár, með þætti, lýsingar og
annað drasl. Svo vann ég fyrir
Sjónvarpið. í tólf ár gegndi ég
þremur störfum samtímis.
Á sunnudegi dó útsendingar-
stjóri í stól (upphaf á sögu), og ég
tók við útsendingarstjórn í mið-
degisútvarpi, á sunnudegi. Lagði
hönd á flest.
'54 byrjaði ég með tónlístar-
þætti. Þetta voru helvíti fínir þætt-
ir. Fólk sagði að þetta væri nú ein-
hver munur eða þættirnir hjá Páli
og Jóni (Páli Isólfssyni og Jóni Þór-
24 HELGARPÓSTURINN
arinssyni). Svo mér var auðvitað
bannað að vera með þættina. Þeir
urðu aldrei nema tveir.
En það hélt í mér lífinu hjá Út-
varpinu að skipta um störf á fimm
til tíu ára fresti. Annars hefði ég
drepist".
(Sigurður vann hjá stofnuninni í
40 ár.)
— Hvernig finnst þér svo bókin?
„Maður er ekki dómbær þegar
maður les og upplifir sjálfan sig.“
— Mér finnst drepfyndið það
sem ég hef séð úr bókinni.
„Æ, mér finnst þetta ekkert
fyndið. Það er heldur dapurlegt að
sjá á prenti löngu liðna atburði úr
lífi manns".
— Kvídirdu fyrir því ad bókin
komi út?
„Já, ég kvíði alveg voðalega fyr-
ir því. Ég er búinn að vera nóg
milli tannanna á fólki í fjörutíu ár.
Svo verð ég það aftur með þessu
móti“.
— En þú hefurnú látið tilleiðast.
„Manni er mútað. Til að selja
mannorðið".
Hvad segir Sissa (kona Sigurðar)
um bókina?
„Hún veit að þetta ér voða gaur
sem hún er gift. Að það getur ekk-
ert gqtt hlotist af þessu“.
— Ég man eftir því að hafa oft
heyrt þig tala um að semja sjálfs-
œvisögu þína.
„Já, hún getur nú komið ennþá.
Hún á að verða allt öðru vísi. Þessi
bók er bara byrjunin.
Sjálfsævisagan á að vera í tólf,
fimmtán bindum. Þegar ég er orð-
inn hæfilega kalkaður ætla ég að
setjast niður og skrifa þetta allt
saman frá ári til árs.
Ég get tekið mér ýmsa til fyrir-
myndar. Sigurður A. er orðinn
kynþroska, í þriðja bindi. Hagalín
fermdist í þriðja bindi. Ég get ver-
ið einhvers staðar þarna á milli“.
— Pú ert kannski ekki eini maö-
urinn sem kvíðir fyrir að bókin
komi út. Það er komið við ýmis
kaun, eða hvaö?
„Nei, þetta er voða saklaust.
Verst hvað það var margt sem
ekki var hægt að segja frá. Yfir-
leitt er það svoleiðis með það
skemmtilegasta".
— Segirðu frá nokkru krassandi
um sjálfan þig?
„Ég er nú mest búinn að gleyma
þessu. En það er eitt og annað sem
kemur fram í bókinni sem ýmsir
verða ekki ánægðir með. Ég segi
til dæmis frá samskiptum mínum
við nokkra útvarpsstjóra. Ég
hugsa að ættingjar Vilhjálms Þ.
verði ekki ánægðir. Okkur Vil-
hjálmi kom ekki vel saman“.
— Hvernig gekk ykkur Vilhelm
G. samstarfið við bókina?
„Alveg ljómandi. Við byrjuðum
snemma í janúar og höfðum með-
al annars þann háttinn á að fara í
gönguferðir ut og suður.
— Koma margir við sögu í bók-
inni?
„Þetta eru um þrjúhundruð nöfn.
En í framhaldi af því sem ég sagði
áðan þá held ég nú að þetta þurfi
ekki að særa neinn, nema menn
séu þannig innstilltir. Ég tala yfir-
leitt bara vel um fólkið. Það er
mikið um þessa gömlu kalla:
Hensa (Hendrik Ottósson), Smið-
inn (Thorólf Smith), Stebba Jóns
og svqna gálgafugla".
— A þetta að verða metsölu-
bók?
„Ætli maður ráði nú nokkru um
það. En er það ekki þetta sem fólk
vill, svona snakk um náungann,
sagt frá ýmsu misjöfnu sem hægt
er að smjatta á. Og ég á nóg efni
í meira af því.“
— Hvernig líður þér að vera eft-
irlaunamaður eftir að hafa verið í
eldlínunni svo lengi?
„Það er voða mikið að gera hjá
mér. Ég les mikið, ég tefli. Sólar-
hringurinn er of stuttur fyrir mig“.