Helgarpósturinn - 31.10.1985, Blaðsíða 20

„Flestar vildu
bara sœnga
meö mér eina
nótt og voru
hrœddar viö
aö sjdst meö
mér nœsta
dag."
„Þaö eru alltaf
sömu þrjdr
spurning-
arnar: Hvaö
viö erum aö
gera d Islandi,
hvencer viö
œtlum aö ýta
d atómtakk-
ann og hvern-
ig viö séum í
rúminu."
„Ég varö mjög
hissa þegar
ég só súkku-
laöi selt í
sjoppum
undirheitinu
„negrakossar"
Er ísland paradís fyrir blökkumenn þar sem allir kyn-
dómafordómar eru víðs fjarri? Eða er landið gegnumsýrt
af hatri og þekkingarleysi gagnvart öðrum kynstofni en
okkar eigin? Blökkumenn eru ekki algeng sjón á götum
Reykjavíkur, því síður í öðrum þéttbýliskjörnum landsins.
Því hefur meira að segja verið haldið fram að leynilegur
samningur hafi verið í gildi milli íslenskra stjórnvalda og
bandarískra, að svertingjar gegndu ekki herþjónustu á
Keflavíkurflugvelli. En það er reyndar firra og allmargir
blökkumenn eru í varnarliðinu. Helgarpósturinn ræddi
við tvo úr röðum þeirra um dvölina hérlendis, viðmót ís-
lendinga í þeirra garð og ekki síst hvernig þeim vegnaði
í samskiptum sínum við íslenskt kvenfólk. Blaðið ræddi
einnig við þrjár íslenskar konur sem hafa verið í tygjum
við blökkumenn á íslandi og heillast meir af þeim en
hvítum.
Uppfylling
ameríska draumsins
„Oftast nær komum við einir okk-
ar liðs í bæinn, en förum sjaldan ein-
ir heim,“ sagði annar svertinginn.
„Þegar ég kom hingað fyrst fór ég
ekki á ball í þrjá mánuði, en hlustaði
á svarta félaga mína lýsa ævintýrum
sínum í bæjarferðunum. Þeir sögð-
ust allir hafa hitt fegurðardísir sem
vildu samrekkja þeim og höfðu varla
undan að skrifa niður símanúmer
og heimilisföng. Oft voru sögurnar
svo kryddaðar að mér fannst mikið
til koma hvað þeir höfðu frjótt
ímyndunarafl og sagði þá bara við
þá: „Já, já og svo hafið þið sennilega
bara sofið á rútustöðinni og látið
ykkur dreyma þetta allt saman.
En svo fór ég á sjálfur á ball og viti
menn! Sögur þeirra voru kannski
bragðbættar, en ekki langt frá sann-
leikanum. Þetta var líkast því að
lenda í negra-paradís. Stundum
komum við með hvítum félögum
okkar á dansstaðina og á meðan
þeir horfðu öfundsjúkir á, vorum
við hinir svörtu komnir með eina
eða tvær ljóskur upp á arminn.
Þarna vorum við allt í einu staddir
mitt í uppfyllingu ameríska draums-
ins: Fallegar ljóskur með blá augu
og flestar forvitnar um það hvernig
svertingjar eru í rúminu!
Fyrst í stað var eins og rynni á
mig víma og fyrstu tvo mánuðina
fór ég með fimmtán stelpum heim.
Flestar vildu bara sænga hjá mér
eina nótt og voru hræddar við að
sjást með mér daginn eftir og dró
það nokkuð úr sælunni. Ef kona
skammast sín ekki fyrir að sofa hjá
mér, finnst mér aumkunarlegt að
hún skuli skammast sín fyrir að sjást
með mér á götu og það var af þeim
ástæðum sem ég batt ekki trúss við
neina. Oftast nær voru það þær
sjálfar sem komu til mín og hófu
samræður og hirtu mig jafnvel upp
af götunni, með þeim orðum að þær
vildu fá mig heim með sér.
Svei mér þá! Ég held áð ljótasti
maður veraldar gæti fengið upp-
reisn æru hér á Islandi! Hann þyrfti
bara að fara á ball svona einu sinni
og þá væri sjálfstraustið komið í lag.
Það er að segja ef hann væri svart-
ur.“
„Á íslandi eru svertingjar
kynjaverur''
Hinn svertinginn sem HP ræddi
við var ekki eins hátt uppi í skýjun-
um, en viðurkenndi þó að Island
væri líkast undralandi.
„Við hljótum mikla athygli hér,
sem við fáum yfirleitt ekki i Banda-
ríkjunum og getur það oft stigið
mönnum til höfuðs," sagði hann
þegar blaðamaður bar undir hann
orð félaga hans. „íslendingar eru
ekki vanir svörtum mönnum og eru
því forvitnir um okkar hagi. Oft get-
ur þetta verið hvimleið forvitni og
verðum við þá fyrir ýmiskonar
átroðningi á böllum. Drukkið fólk
þrífur oft í okkur og vill þá gjarnan
tala um stjórnmál og stríð eða lýsa
því yfir í klukkutíma ræðu hversu
velkomnir við séum á íslandi. Hvort
tveggja er jafn leiðinlegt.
Enginn vill vita neitt um Banda-
ríkin. Það eru alltaf sömu þrjár
spurningarnar: Hvað við séum að
gera á íslandi, hvenær við ætlum að
ýta á atómtakkann og hvernig við
séum í rúminu. Og það eru ekki ein-
ungis konur sem spyrja okkur að
því.
eftir Lilju K. Möller mynd Jim Smart ■
Ég myndi ekki beint kalla þetta
kynþáttahatur, heldur fáfræði. ís-
lendingar hafa ekki umgengist
svarta fyrr og vita því ekki hvernig
þeir eiga að hegða sér gagnvart
þeim. Þeirra hegðun kemur því
beint úr sjónvarpinu, eða nýjustu
mynd sem þeir hafa horft á.
í flugvélinni á leiðinni hingað
spurði mig leiðsögumaðurinn hvort
ég væri góður dansmaður og bætti
því við, að ef ég væri það gæti ég
dregið að mér kvenmenn eins og
flugur. Ég er oft spurður að því hvort
ég kunni ekki breakdans. A íslandi
eru svertingjar kynjaverur sem allir
horfa stórum augum á og forvitnast
um eða vilja bara hreinlega lemja í
klessu. Af því einu að vera svartur
hef ég fengið meiri athygli á íslandi
en mig hafði nokkurn tíma dreymt
um.
Fólk hér er svo ofboðslega forvit-
ið og stelpur og jafnvel karlmenn
ganga oft á eftir okkur til að seðja
forvitni sína. Flestir eru forvitnir um
það hvernig við séum í rúminu og
það er ekki erfitt að næla sér í fé-
lagsskap, ef við erum þannig skapi
farnir. Kannski hefur vinkona ein-
hverrar stelpu, sem hefur verið með
svörtum, sómasamlegum manni,
hlustað á hana tala um það og þar
með forvitni hennar vaknað. Oft
byrjar það þannig. Yfirleitt leggja
svartir sig fram um kurteisi og und-
irgefni til þess að tryggja að fólk
áfellist ekki allan kynstofninn
vegna einhverrar skyssu sem þeim
varð á að gera.
Þar að auki erum við bældir í
hernum og verðum að varast allt
rifrildi og slagsmál. I Bandaríkjun-
um er þetta öðruvísi, því þar vita
menn að hver og einn ver sinn heið-
ur og konu sinnar. Hér geta menn
oft gengið nærri okkur með alls-
kyns ósvifni, sökum þess að Banda-
ríkjastjórn er hrædd við hneykslis-
mál, svo sem yfirskrift í dagblöð-
unum: „Amerískur hermaður
lumbrar á íslendingum í Þórskaffi".
Ef einn okkar sleppti sér eftir að
hafa sætt móðgunum, gæti það orð-
ið að þjóðarmáli. Einnig eigum við
það á hættu að verða reknir úr hern-
um eða settir inn fyrir það eitt að
verja heiður okkar. Við verðum því
að sætta okkur við ýmislegt, sem
gæti orðið margra manna bani í
Bandaríkjunum.
Ég varð t.d. mjög hissa þegar ég sá
að súkkulaðí var selt í sjoppum
undir nafninu ,,negra-kossar“. Slík
verslun í Bandaríkjunum yrði
brennd til grunna á opnunardegi,
því svartir vilja ekki láta kalla sig
negra.
Hvítir menn, jafnt Ameríkanar
sem íslendingar, eru oft afbrýðisam-
ir út í okkur sem erum svartir, vegna
þess að það er auðveldara fyrir okk-
ur en þá að ná í kvenmenn hér. En
þeir ættu þó að athuga sinn gang,
því það skiptir ekki máli hversu auð-
velt það er að finna stelpu. Ef þú
kemur ekki heiðarlega fram við
þær og af virðingu, verður þú ekki
lengi að fjúka, svartur sem hvítur.
Þær eru bara að leita að einhverju
sem er frábrugðið frá íslenskum
karlmönnum. Islenskir karlmenn
koma yfirleitt ekki virðulega fram
við þær og haga sér oft eins og
drukkin flón.
Það er orðið ansi slæmt ef ljótasti
maður veraldar gæti gengið út, bara
vegna þess að allir þeir fallegu eru
of ruddalegir!"
„Kynþáttahatur í
algleymingi"
HP hafði einnig samband við
þrjár ónafngreindar konur sem hafa
dálæti á svertingjum og fékk þær til
þess að ræða um það hversvegna
þær heillast af svörtum mönnum
frekar en hvítum.
„Það eru tvö ár liðin síðan ég hitti
fyrsta svarta manninn sem ég fór út
með og ég hef ekki tekið eftir hvít-
um síðan, ekki frekar en draugum,
líkt og þeir væru ekki til,“ sagði ein
konan. „Ég veit ekki sjálf ástæðuna
fyrir því og á bágt með að svara
hversvegna. Mér finnst þeir fallegir,
húðin eða liturinn. Það eru allir að
sækjast eftir því að verða brúnir af
sól eða lömpum og mér finnst eðli-
legt að heillast af lit þeirra. Þetta er
bara eitthvað í blóðinu, eitthvað
óumflýjanlegt.
Svertingjar eru meira sexí, eða
dýrslegri og frjálslegri en hvítir
menn. Þeir eru óheftir í framkomu
og þora að sýna kvenmanni aðdá-
un. Þar sem þeir eru óhræddir, eru
þeir góðir elskhugar og sanna karl-
mennsku sína með því að gera kon-
una ánægða í rekkjunni. Það hefur
ekki svo lítið að segja, því kynlíf
verður að vera í lagi þegar um sam-
band karls og konu er að ræða. Þeir
hvítu menn sem ég hef kynnst, hafa
látið ljómann vara einungis á fyrsta
kynningarskeiðinu, en svo hefur allt
runnið út í sandinn eftir það tímabil.
Svertingjar virðast fylgja frumeðli
mannsins, að kona sé kona og karl
sé karl. Þeir eru karldýr og þegar ég
er nálægt þeim finn ég til kvenleik-
ans í sjálfri mér. Með óheftri karl-
mennsku sinni geta þeir laðað kven-
dýrið fram í mér og mér finnst gott
að finna til þess að ég sé kona.
Þó ég sé sjálfstæð hef ég aldrei
20 HELGARPÓSTURINN