Helgarpósturinn - 31.07.1986, Síða 36

skyggnst ofan í gjótur og inn
í hótelherbergi o Þingvöllum
Undirvitund sögunnar magnar upp lotningarfulla þögn í Almannagjá: hvar barði
Gunnar Hallgerði augum í fyrsta sinn? Hvaða leið var Jón Hreggviðsson teymdur
í böndum áður en Snæfríður frelsaði hann? Þögnin er næstum efniskennd þrátt fyr-
ir stöku krunk og hnegg, jafnvel þrátt fyrir skvaldrandi hópa erlendra ferðamanna,
eða gandreið slompaðra hestamanna.
Þingvellir eru skuggsjá íslenskrar sögu, en jafnvel án tillits til sögufrægðar er allt
hér „sem stórfenglegt listaverk.. . eitt hið fegursta og merkilegasta á öllu fslandi,"
eins og sænski jarðfræðingurinn C.W. Pajkull sagði þegar hann ferðaðist hér um
byggðir og óbyggðir landsins 1865. Hann tók sérstaklega til þess hversu áhrifamikil
sýn opnaðist yfir Almannagjá þegar komið er að henni vestan úr Reykjavík. Og
vissulega verður manni orða vant að mæta Þingvallafegurðinni á sólbjörtu sumar-
kvöldi. (Og mikið verður maður væminn!) Fyllist síðan ofsakæti þegar manni verð-
ur hugsað til þess að Þingvallalandið er þjóðgarður „undir vernd alþingis og ævin-
lega eign íslensku þjóðarinnar“. Er það svo? Hér verður nú hugað að mannlífinu
á völlunum grænu eina góðviðrishelgi.
Kem að Hótel Valhöll
um áttaleytið á föstu-
dagskvöldi, enn með
bæjarstreituna í kjálk-
unum, og spyr í mót-
tökunni hvort ég megi
heilsa up á hótelstjórann, hvar ég
geti fundið hann. Og í þeim svifum
kemur hann, hótelstjórinn, Auður
Ingólfsdóttir, eins og fíngerð álf-
kona, ljóshærð í bláum kjól, skelli-
hlæjandi. Varla að maður trúi því að
þetta sé áttunda sumarið hennar
sem hótelstýra, að vísu það fyrsta í
Valhöll.
„Gjörið þið svo vel! í hvaða sal vilj-
ið þið borða?“ spyr hún mig og Ijós-
myndarann, leiðir okkur síðan inn í
annan af minni matsölunum.
„Sumir vilja nefnilega síður borða
36 HELGARPÓSTURINN
í stóra salnum, finnst þar of hávaða-
samt,“ segir Auður til útskýringar.
„En það er auðvitað misjafnt, og
þeir sem panta fyrstir hafa forgang
að litlu sölunum ef þeir kjósa það.
Einn kunningi minn lýsti borðaskip-
aninni hérna á eftirfarandi hátt: I
litlu sölunum borðar „fólkið", ind-
jánarnir í stóra salnum, en indjána-
höfðingjarnir á útigrillinu"
— Indjánahöfðingjarnir? spyr ég
skilningssljó.
„Jú, hann átti við fólkið á tjald-
stæðinu sem gjarnan pantar grillið
og þá sveipa karlmennirnir kannski
um sig Álafossteppinu þegar fer að
kvölda!" segir Auður sposk.
Á næsta borði við okkur Árna
sitja eldri hjón, afskaplega sæl á svip
og snæða hamborgara og skyr með
rjóma í eftirrétt. Þetta er í fyrsta
skipti á ævinni sem þau búa á hóteli
og þau skemmta sér við bera saman
Hótel Valhöll við „Hótel-sjónvarps-
þættina. Eru að halda upp á merkis-
afmæli hans.
arna er líka Jónas Krist-
jánsson ritstjóri og mat-
arspekúlant ásamt eigin-
konu sinni og fríðu föru-
neyti. Auði hótelstýru
finnst ekki nema tilhlýði-
legt að inna Jónas eftir hvernig hon-
um hefði líkað maturinn. Jú, jú, mik-
il ósköp, Jónasi fannst þetta ágætt.
Þá spyr einn úr DV-fylgdarliðinu
orðinn agnarögn kenndur: „Ætl-
arðu ekkert að spyrja okkur hin? Ég
get svo sem alveg sagt þér að þetta
var alveg skítsæmileg lúða!“
I stóra salnum situr sparibúinn
hópur á vegum eins ráðuneytisins
að halda upp á merkisafmæli.
„Fram, fram fylking!" syngja þau í
góðum gír. En bara þetta eina lag.
Þá situr hópur af rólyndislegum
Frökkum ásamt íslenskum farar-
stjóra og dásama íslenska náttúru,
og einkanlega það að hún skuli ekki
kosta nokkurn skapaðan hlut! Það
þurfti ekki einu sinni að borga sig
inn í þjóðgarðinn á Þingvöllum.
Frakkarnir dásama líka laxinn sem
þeir hafa nýlokið við að sporð-
renna; í fyrsta skipti í ferðinni sem
þeir fá eitthvað annað en lambakjöt
í kvöldmat. Þeim finnst gengilbein-
urnar líka föngulegar; og svo síðast
en ekki síst hótelstýran. Þrír karl-
menn veðja hvort þeir geti spennt
greipum um hana miðja. Þeir þora
þó ekki að láta reyna á veðmálið.
Frakkarnir eru dálítið dasaðir
vegna þess að nóttina áður voru
þeir svo óheppnir að gista á sama
hóteli og Faraldur skemmti á til
klukkan langt gengin í fjögur um
nóttina. Þeir tóku þessu þó með ró,
sátu úti á tröppum og stúderuðu
miðnætursólina. Því fara þeir nú
beinustu leið í háttinn eins og er
reyndar siður flestra útlendinga á ís-
lenskum sumarhótelum. Fararstjór-
inn verður mér aftur á móti sam-
ferða á barinn, og Auður hótelstjýra
segist þurfa að huga að nokkrum
hestamönnum; hún sé lítt vinsæl í
þeirra hópi þar sem hún „skilji" ekki
að þeir „þurfi' að fala af henni flösk-
ur á ýmsum tímum sólarhrings.
Ekki fer á milli mála að
ókunnugt fólk hristist
meira og betur saman á
börum úti á landi en í
höfuðstaðnum: Margir
eru þarna greinilega í
leit að
skap:Á
eldri hj
hótelini
reið, un
sumt af
víkingu
er dálíti
hornini
valla og
að kom
tæku t
Amerík
fyrir að
en börr
„Eigii
mann a
an að v
„Jú, ]:
ánægði
ur,“ seg
firðinur
Síðan
glaði Re
dóttur
fjallveg.
einhver
fara að
um. Hc
sjentílm
en kver
finnast,
arlaust
„Viltu fc
lokað!"
„Miki
þessari
henni i
ingurin;
Borgf
að h'an
næstu
verður
að segjc
lega ek
veginur
„Þú r
viðgerð