Helgarpósturinn - 17.06.1987, Side 33

KOLBEINN PÁLSSON
forstjóri ferðaskrifstofunnar Terru byrjaði
að æfa handbolta og körfubolta 13 ára gam-
ail og æfði einnig fleiri íþróttir, keppti m.a. á
Reykjavíkurmótinu í skautahlaupi árið 1959
þar sem hann vann til verðlauna: „Síðan þró-
uðust málin þannig að ég hélt áfram að iðka
bæði handbolta og körfubolta með KR og lék
með meistaraflokki í báðum greinum þegar
ég var 16 ára. Síðan varð ég að velja á milli
því 17 ára gamall æfði ég með unglinga-
landsliðinu í hvoru tveggja, og landsliðinu í
körfubolta, og spilaði síðan með fjórum lið-
um, bæði öðrum flokki og meistaraflokki í
handbolta og körfubolta, þannig að þetta
voru orðnar 11 æfingar á viku. Þá tók ég
ákvörðun um að helga mig körfuknattleikn-
um. Ég valdi hann vegna þess að hann er
hærra stemmd íþrótt, þarf meiri hugsun,
samleik og tækni. Ég byrjaði að leika með
meistaraflokki í körfuknattleik árið 1962 og
lék fram til ársins 1978 þegar ég sleit á mér
hásinina. Ég reyndi síðar að leika aftur en
var ekki fær um það, ekki í alvörunni að
minnsta kosti. Ég keppti í öllum landsleikjum
með íslandi á árunum 1965-1977 og var fyrir-
liði í landsliðinu alla mína leiki." Því má bæta
hér við að árið 1966 var Kolbeinn valinn
„íþróttamaður ársins", eini körfuknattleiks-
maðurinn sem hefur orðið þess titils aðnjót-
andi. Meðan Kolbeinn lék með meistara-
flokki KR voru unnin átta islandsmót, átta
sinnum bikarkeppni og sjö Reykjavíkurmót.
„Þegar ég slasaðist var ég 33 ára og í raun-
inni ekki tilbúinn til að hætta. Það var í leik
á móti Val sem ég meiddist og hafði þá um
tíma fundið til í fæti. Það var búið að nefna
við mig hvað þetta gæti verið en ég neitaði
að hlíta góðum ráðum og hélt áfram að
keppa. Síðan fékk ég högg aftan á lærið í
miðjum leik og þar sem ég var ekki einu
sinni nálægt boltanum hélt ég að einhver
hefði sparkað aftan í mig og varð reiður.
Sneri mér við og sá engan og vissi þá hvað
gerst hafði. Eftir það var fóturinn ekki fær
um að halda mér uppi. Jú, það var erfitt að
þurfa að hætta á þennan hátt,“ segir hann að-
spurður.
Hann segir hins vegar að sér hafi ekki þótt
erfitt að sjá yngri menn taka við. „Ég hafði
alltaf gaman af að leika með nýjum og yngri
mönnum. Á þeim tíma sem ég slasaðist vor-
um við komnir með Bandaríkjamann í liðið
sem bæði þjálfaði og lék með okkur og við
vorum einnig að fá Jón Sigurðsson yfir í KR
og ég hlakkaði mjög til þess að leika þennan
vetur, sem ég hafði hálft í hvoru ákveðið að
yrði minn síðasti í liðinu. Ég var í rauninni
sáttur við að fara að hætta. En vissulega
saknaði ég þess að vera með í liðinu, lék að
vísu í úrslitaleiknum um vorið sem hálfdrætt-
ingur og það hefði auðvitað ekki verið gott
að slíta hásinina aftur. Á þessum tíma var ég
á kafi í æskulýðs- og félagsmálum, rak Tóna-
bæ um tíma, starfaði í siglingaklúbbnum og
fleiru og fleiru og var m.a. í upphafsliðinu að
stofna Útideildina svo ég hafði alveg meira
en nóg að gera og var ekki í neinum vand-
ræðum með tímann. Ef það er eitthvað sem
maður fórnaði fyrir körfuboltann þá var það
helst fjölskyidan. Á þessum tíma var hluti
hennar byrjaður í íþróttum og ég þjálfaði
m.a. elsta son minn í mörg ár. Ég var líka
mikill útilegumaður og reyndi að vera eins
mikið með fjölskyldunni og kostur var en
vissulega hefði sá tími mátt vera meiri."
Hann bætir við að kannski megi það teljast
kostur að eftir að hann ætti að stunda körfu-
boltann þarf hann ekki nema 6 klukku-
stunda svefn í stað 8 tíma áður og sex tímarn-
ir dugi sér alveg . . . Hvort hann stundi ein-
hverjar íþróttir nú svarar hann:
, „Ég hef aldrei sleppt hendinni af íþróttum.
Ég sit í íþróttaráði á vegum borgarinnar
stunda skíði af miklu kappi og er formaður
Bláfjallanefndar núna, auk þess sem ég
syndi daglega. Ég fylgist vissulega með og
við eldri kapparnir leikum okkur í körfu-
bolta. Auðvitað fylgist ég náið með því sem
er að gerast í íþróttalífinu og helst vill maður
sjá sína menn í KR þegar þeir eru góðir.
Maður þolir alltaf illa að sjá þá tapa!
Því fer fjarri að menn missi áhugann á
íþróttum þótt þeir keppi ekki sjálfir. Athyglin
og áhuginn eru alitaf bundin íþróttum. Því
fer fjarri að ég sjái eftir þessu og ég sé æ bet-
ur hversu mikilvægar íþróttir eru í þjóðfélag-
inu. Þær kenna fdlki að tapa, sem er vand-
meðfarið og hver og einn kynnist einhvern
tíma í lífinu, og þær kenna manni að sigra,
sem er bæði hættulegt og gott. Frá uppeldis-
legu sjónarmiði eru íþróttirnar æskilegasta
tómstundaiðjan í dag. Ég held að enginn hafi
annað en gott af því að stunda íþróttir, að
minnsta kosti voru þær mér mjög mikilvæg-
ar og ánægjulegar og eru enn.“
GRÍMUR SÆMUNDSEN
læknir hætti einnig að keppa í fótbolta
haustið 1985 en hann hafði þá leikið með
meistaraflokki Vals í 12 ár. Hann segir því
fylgja bæði söknuð og frelsi að hætta í
keppnisíþrótt: „Þegar maður keppir með fót-
boltaliði kemst ekkert annað að. Það er erfitt
að þjóna tveimur herrum í einu og ég varð
var við það að ég gat ekki þjónað bæði starf-
inu og boltanum með góðu móti. Ég varð því
að velja, og eðlilega tók ég þá afstöðu að
hætta í fótboltanum. í fyrra var fyrsta sumar-
ið í 12 ár sem ég tók ekki þátt í keppni — og
satt að segja fann ég ákaflega lítið fyrir því
enda hafði ég svo mikið að gera að ég sá ekki
fram úr verkefnum.
Það eru gerðar svo miklar kröfur til manna
sem stunda keppnisíþróttir og það þarf gífur-
legan tíma til að gera það vel.
Ég verð þó að viðurkenna að ég finn til
svolítils saknaðar núna. Það má kannski
rekja til þess að ég sit í svonefndu meistara-
flokksráði hjá Val og þegar maður finnur að
þarna er gott lið á ferðinni, lið sem líklegt er
til sigurs, fer ekki hjá því að löngunin til að
vera með geri vart við sig. Það er ólýsanleg
tilfinning að keppa í sigurstranglegu liði.
Auðvitað kitlar mann mest að vera í hringið-
unni.
Mér fannst í rauninni ekki erfið ákvörðun
að hætta í fótboltanum. Það gleymist oft að
keppnismenn eiga fjölskyldur, eiginkonur og
börn, sem sitja á hakanum því maður gerir
lítið annað en æfa og keppa. En svona
ákvörðun tekur enginn og ákveður svo allt í
einu að núna vilji hann vera með, því sá sem
ætlar að keppa verður að vera með í þjálfun
alveg frá byrjun og maður gerði hvorki sjálf-
um sér né öðrum það að fara í liðið óundirbú-
inn.
Ég held að íþróttamenn hljóti að verða
háðir sinni íþrótt það sem eftir er lífsins og
þótt þeir hætti halda þeir alltaf einhverjum
tengslum við íþróttina, sprikla með félögum
sínum eða horfa á íþróttina leikna. Eg held
að það sé aðeins í sérstökum tilvikum að fólk
hætti alveg að hafa áhuga á „sinni” íþrótt, til
dæmis ef fólk verður fyrir aivarlegum
meiðslum. Fólk heldur þd örugglega sam-
bandi við félagsskapinn því stór hluti þeirrar
ánægju sem menn verða aðnjótandi með því
að stunda íþróttir er félagsskapurinn og
ánægjan. Ég fiktaði örlítið við golf meðan ég
var í fótboltanum og er ákveðinn í að kynn-
ast þeirri íþrótt betur og einnig hef ég snúið
mér meir að laxveiði. Veiðin og golfið sátu
auðvitað alltaf á hakanum því fótboltinn
gekk fyrir öllu. Það er því ákveðið frelsi sem
felst í því að vera hættur að keppa jafnframt
því sem örlítill söknuður gerir vart við sig.
Það eru tvær hliðar á þessu máli eins og
öðrum."
Eftir Önnu Kristine Magnúsdóttur
myndir Jim Smart
HELGARPÓSTURINN 33