Helgarpósturinn - 21.01.1988, Qupperneq 36

36 HELGARPÓSTURINN
í augum unga fólksins, sem fór
hvaö mest í taugarnar á eldri
kynslóöinni. Þetta byrjaöi allt
saman ósköp pent, t.d. meö því
aö toppur var látinn vaxa niður
undir augabrún eöa svo, en ekki
leið á löngu þar til jafnvel prúðir
miöstéttar-mömmudrengir skört-
uöu lokkaflóði niður á axlir.
Viðbrögö eldri kynslóöarinnar
voru auövitaö mestmegnis á
einn veg: Hún hneykslaðist
gjörsamlega upp úr skónum!
Ungu, síðhæröu mennirnir
þurftu margir aö heyja haröa
baráttu til þess aö halda hárinu.
Foreldrar reyndu meö öllum ráð-
um að fá þá til aö klippa sig,
m.a. meö því aö tala um lús og
önnur kvikindi, sem tekið gætu
sér bólfestu í makkanum. Ef for-
tölur dugöu ekki og vonlaust var
aö höföa til æðri hvata, svo sem
ástar á foreldrum, var reynt aö
múta piltunum meö gulli og
grænum skógum. Dygðu þessar
tiltölulega mildu aðferðir ekki til
þess að lokkarnir færðust eitt-
hvaö í námunda viö eyru viö-
komandi ungmennis mátti síöan
alltaf reyna hótanir og aörar
þvingunaraöferöir. Væru málin á
því viðkvæma stigi fékk hinn
hárprúöi táningur t.d. ekki bíl
föður síns lánaðan og leið til-
finnanlegan skort á vasapening-
um, þegar sumarhýran var upp
urin. Baráttuaöferöirnar voru
margskonar og stundum báru
þær vissulega þann árangur, aö
vandræðagemlingurinn lét
snyrta hár sitt lítillega. Hár er
hins vegar gætt þeirri merkilegu
náttúru aö vaxa jafnt og þétt,
svo stríðið var aldrei endanlega
unniö meö einni herraklippingu.
Næsta orrusta var alltaf skammt
undan.
DÝRA OG ÓDÝRA
TÍSKAN
Þó svo hárprýöi karla á hippa-
tímanum hafi kannski vakiö
meira umtal en hár kvenna, þá
er hárstríð ekkert sérstakt karla-
mál. Á sama tíma og hár strák-
anna lengdist sást líka sífellt
minna af andlitum ungra
stúlkna. Hár þeirra minnti oft á
gardínur, enda var sú samlíking
mikiö notuð af eldri kynslóðinni
þegar veriö var aö grátbiöja
stelpur um aö greiöa nú svolítið
frá andlitinu.
Stelpur hafa líka löngum gert
alls kyns tilraunir með háriö á
sér. Þær hafa klippt þaö stutt,
litað, aflitaö, sett í þaö perm-
anent og strípur, túperað það,
lakkaö og svo framvegis. Á allra
síðustu árum hefur t.d. mátt sjá
táninga meö háriö í öllum regn-
bogans litum og gjarnan stand-
andi hátt upp í loftið, en hlið-
arnar nær krúnurakaöar. Viö
þessu hryllir marga foreldra þó
þeir hafi jafnvel sjálfir staðið í
miklu stappi út af hári við sína
eigin foreldra fyrir ekki svo ýkja-
löngu.
Astæöurnar fyrir því aö ungl-
ingar leggja oft mikið upp úr því
aö tolla í hártískunni geta verið
margar. Á þessum aldri getur
þaö t.d. skipt gífurlegu máli aö
skera sig ekki úr kunningja- og
aldurshópnum. Meö nýtískuleg-
um hárgreiöslum geta unglingar
líka undirstrikað sjálfstæöi sitt
frá foreldrunum eöa jafnvel
ögraö eldri kynslóðinni. Einnig
hefur hárgreiðslan stundum meö
peningamál að gera, eins og
blaðamanni var eitt sinn bent á
af konu, sem starfar mjög mikiö
meö unglingum. Hún sagöi, aö
meðal táninga ríkti tvenns konar
tíska — sú ódýra og sú kostn-
aðarsama. Þeir, sem ekki hafa
efni á aö kaupa dýr föt og tolla
þannig í tískunni, grípa til ann-
arra ráöa. Þá er háriö litað og
klippt á ögrandi hátt, sbr. pönk-
tískuna sem fróðir menn segja
að nú sé aö líða undir lok, og
andlitiö kannski málaö svolítið
glannalega í stíl.
MAMMA VARÐ ALVEG
SNAR...
Blaöamaður Helgarpóstsins
hitti nokkur ungmenni í Kringl-
unni í vikubyrjun og rabbaöi
örstutt við þau um hár. Ummæli
þeirra voru m.a. á þessa leið:
Þrír hressir strákar, sem voru
aö láta mæla í sér blóðþrýsting-
inn fyrir framan afgreiðslu trygg-
ingafélags, sögöu hárið skipta
sig miklu máli. „Pabbi og
mamma vilja helst aö ég hafi
það grcitt svona niður og til
hliöar," sagöi einn. Allir kváöust
strákarnir nota froöu og „jellý"
og láta þar aö auki í sig næringu
af og til. Einn upplýsti síöan aö
hann ætti systur, sem væri aö
læra hárgreiðslu og notaði hann
sem tilraunadýr. Hann var líka
stuttklipptur og huggulegur til
höfuðsins, eins og nú er í tísku,
og þaö voru piltarnir raunar allir.
Tvær ungar dömur uröu næst
á vegi okkar — önnur meö stutt
hár en hin meö sítt liðað hár.
„Jú, jú. Þaö er alltaf verið að
jagast eitthvaö í manni út af hár-
inu," sögöu þær. „Þeim finnst viö
eyða svo mikilli froöu og nota
allt of mikið jellý!" Sú stutt-
hæröa fræddi okkur á því, aö
hún heföi nýverið látiö aflita á
sér háriö og þannig orðiö alveg
hvíthærö. „Þá varö mamma sko
alveg snar og heimtaöi aö ég
litaði það dökkt, en þaö varö
bara óvart grænt! í gær fór ég
þess vegna í litun aftur og lét
gera þaö brúnt."
Sú síðhæröa sagði, aö
mömmu sinni fyndist háriö á sér
oft allt of reytt og tjásulegt.
„Hún heldur, aö ég sé með háriö
svona til þess að allir taki eftir
mér, en það er auðvitað algjör
della. Maöur vill ekkert láta fólk
snúa sér við og stara á mann.
Það eina, sem skiptir máli, er aö
háriö sé þannig að manni líði
vel!"
Eina unga stúlku hittum viö
líka, sem var meö svart litað hár.
Það var tekið saman í lítiö tagl
aö aftan, en toppurinn stóö
stífur og laus frá enninu. Hún
sagöist vera rauðhærö í raun og
veru og pabba sínum hefði þótt
leiðinlegt að hún skyldi lita háriö
svona svart. „En hann er eigin-
lega alveg hættur aö minnast á
það núna," bætti hún við.