Tíminn - 23.12.1939, Síða 16

16
TÍMINN
GLEÐILEG JÓL!
Málarinn.
*
GLEÐILEG JÓL!
Veggfóðrarinn h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Litir & Löhh.
GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðastöð tslands.
GLEÐILEG JÓL!
HlAMAB h.f.

GLEÐILEG JÓL!
Verhsmiðfan Fram.
GLEÐILEG JÓL!
. . Blómaverzlunin Flóra.
Það er bezt að spyrja hann ráða.“
„Já, já, ég hringi strax. Ég sæki hann
samstundis. Jaffé?“
„Felix Jaffé,“ endurtók læknirinn. „Látið
símstöðina ná í númerið hans.“
„Hefir hún það af?“ spurði ég.
„Það verður að stöðva blóðrásina," gegndi
hann.
Ég togaði þjónustustúlkuna með mér og
hljóp af stað. Hún benti mér á hús Mass-
manns, þar sem síminn var. Ég hringdi
eins og vitlaus maður. Nokkrir menn sátu
þar inni við drykkju. Ég fékk ekki skilið,
hvernig nokkur gæti setið hér og drukkið
öl, meðan Pat blæddi út.---------
Loksins tilkynnti stöðin númerið. Ég
spurði eftir prófessornum.
Hjúkrunarkona svaraði mér. Prófessor
Jaffé var farinn út. Mér fannst hjartað
nema staðar, en sló því næst eins og það
ætlaði að springa.
„Hvar er hann? Ég verð að tala við hann
á stundinni."
Stúlkan vissi það ekki, spurðist fyrir í
síma annars sjúkrahúss, og tilkynnti svo,
að hann væri líká farinn þaðan, hvert
vissi enginn. Aðstoðarlæknirinn væri við.
Að tala við hann þýddi ekkert. Ég skýrði
fyrir henni erindi mitt og bað um að Jaffé
hringdi undir eins og hann kæmi.
„Hér er um líf eða dauða að tefla“,
hrópaði ég örvinglaður, stóð andartak með
grátstaf í kverkunum yfir magnleysi mínu
og hringdi svo af. Ég hrökk við. Kanarí-
fugl í búri tók að tísta rétt við eyrað á
mér. Nú gat ég ekkert annað gert en að
biðja fólkið að kalla á mig, þegar Jaffé
hringdi. Og samt gat ég ekki slitið mig
frá símanum. Það var eins og að sleppa
björgunarhring. Allt í einu vissi ég það.
Ég hrópaði simanúmer Otto Kösters, vinar
míns, til miðstöðvarinnar. Hann hlaut þó
að vera viðstaddur. Annars var allt ómögu-
legt.
Og gegnum suðusón símans heyrði ég
skyndilega Kösters rólegu rödd. Sjálfur
náði ég aftur stillingu minni og skýrði
honum frá öllu saman. Ég skildi á spurn-
ingum hans, að hann skrifaði niður, meðan
ég sagði frá.
„Gott og vel — ég fer samstundis að
leita hans. Ég skal finna hann, og svo
hringi ég. Vertu alveg rólegur.“
Ég þaut til baka.
„Náðuð þér í hann? Hvað sagði hann?“
spurði læknirinn æstur.
„Nei, en ég náði í Köster,“ sagði ég laf-
móður.
„Köster! Þekki hann ekki. Hvað sagði
hann? Hvenær hefir hann stundað hana“
„Hann hefir ekki stundað hana. Hann
leitar að honum — að Jaffé. Köster er
vinur minn, og hann finnur hann lifandi
eða dauðan, og svo hringir hann.“
Læknirinn horfði á mig, hann hélt auð-
sæilega að ég væri brjálaður. Og hann
hristi önuglega höfuðið, þegar ég spurði,
hvort ég gæti nokkuð hjálpað. Ég starði út
um gluggann. Það korraði í Pat. Ég lokaði
glugganum, gekk fram í dyrnar og horfði
út á götuna.
Allt í einu var hrópað:
„Siminn þarna yfir frá.“
„Ég fer,“ mælti læknirinn. „Þeir rugla
bara skilaboðum Jaffé. Þér verðið kyrrir.“
Ég settist á rúmstokkinn hjá Pat.
„Pat,“ hvíslaði ég. „Við erum hér öll hjá
þér, við gætum þín. Nú kemur ekkert meir
fyrir þig. Við erum að símtala við Jaffé
og fáum ráðleggingar við öllu mögulegu.
Og í fyrramálið kemur hann sjálfur. Hann
hjálpar þér og þú verður aftur frísk. Hvers
vegna hefir þú aldrei sagt mér frá því að
þú hefir verið veik. Þessi blóðmissir er ekki
neitt. Þú færð annað í staðinn. Köster hefir
fundið prófessorinn. Pat, nú verður allt
gott aftur.“
Læknirinn kom aftur. „Það var ekki
prófessorinn. Það var vinur yðar, Lenz
hét hann-------“
„Hefir Köster fundið Jaffé?“
„Já, og Jaffé hefir líka sagt honum ráð-
leggingar sínar, sem Lenz símaði til mín,
mjög skýrt og greinilega. Er herra Lenz
læknir?“
„Nei, hann ætlaði einu sinni að verða
það. Og Köster?“
Læknirinn leit á mig. „Lenz símaði, að
Köster væri ekinn af stað fyrir fáeinum
mínútum — með prófessorinn."
„Ottó!“ — Ég sagði nafnið hans lágt og
varð andartak að leita eftir einhverju, til
að styðja mig.
„Það var einungis eitt skakkt í því, sem
hr. Lenz sagði mér,“ bætti læknirinn við.
„Hann hélt að þeir myndu komast hingað
á tveim tímum; en ég þekki leiðina. Með
allra mesta hraða þurfa þeir meir en þrjár
klukkustundir. En samt sem áður---------“
„Fyrst hann sagði tvær klukkustundir,
þá verða þeir hér eftir tvær klukkustundir.
Treystið því, læknir,“ sagði ég með sann-
færingarvissu.
„Nei, það nær ekki nokkurri átt. Veg-
urinn er krókóttur og það er nótt. En þrjár
klukkustundir, það er ekki svo mikið. Bara
að hann komi.“
Ég þoldi ekki lengur við þarna innl og
gekk út. Loftið var að fyllast þungri mist-
urmóðu. Döggin draup af trjánum.
Ég leit í kringum mig. Ég var ekki lengur
einn. Langt, langt í suðri, einhvers staðar
langt bak við sjóndeildarhringinn geistist
óvenjuljótur og skringilegur bíll áfram
með ofsahraða og velti ljósflóði frá luktum
sínum inn yfir hús og garða og óteljandi
krappar beygjur. Hjólin hvinu, tvær hend-
ur greiptu stýrið föstum tökum, tvö augu
störðu hvasst fram í tunglsskinsmóðu
kvöldsins: Vinur minn....
Seinna sagði Jaffé mér, hvernig allt
hafði gengið.
Strax eftir samtal mitt við Köster, hafði
hann hringt til Lenz um að setja „Karl“
í gang og vera tilbúinn. Síðan höfðu. þeir
þeyst af stað til að leita prófessorsins á
sjúkrahúsi hans. Hjúkrunarkona sagði
þeim, að hann myndi vera einhvers staðar
úti í borginni að borða, og-nefndi nokkra
staði, þar sem reynandi væri að leita hans.
Köster ók í loftinu. Hann skeytti engum
stöðvunarmerkjum, virti æpandi lögreglu-
þjóna ekki viðlits. Vatt sig fram gegnum
umferðaþvöguna eins og „Karl“ væri áll.
Á fjórða staðnum, er hann spurðist fyrir,
fannst prófessorinn, sem strax yfirgaf mat-
inn og steig inn í bílinn.
Fyrst óku þeir heim til Jaffé, eftir nauð-
synlegum áhöldum, og það var sá einn
hluti leiðarinnar, sem Köster ók að vlsu
hratt, en þó ekki æðishratt. Hann vildi
ekki gera lækninn hræddan þegar í byrj-
un. Á leiðinni spurði Jaffé hvar Pat lægi.
Köster tiltók stað hér um bil 40 km. í
burtu. Hér reið á að fá Jaffé af stað með
áhöld sín og tæki, þá kæmi áframhaldið
af sjálfu sér.
Meðan læknirinn raðaði niður í tösku
sína, sagði hann Lenz hvað hann skyldi
síma, og steig svo inn í bilinn.
„Er hún í lífshættu?" spurði Köster.
„Já,“ svaraði Jaffé.
Um leið tók „Karl“ viðbragð og geistist
af stað. Hann vatt sig fram á rjúkandi
ferð um hinar þrengstu leiðir, þaut að hálfu
leyti eftir gangstéttunum, þegar annars var
ekki kostur. snaraðist eftir skemmstu göt-