Líf og list - 01.05.1950, Blaðsíða 19

um, hvað hún ætlaði að gera, hljóp
hún niður í myrkrinu og út í rign-
inguna. Þegar hún stóð á gras-
blettinum fram við húsið og fann
kalt regnið á líkama sínum, varð
hún haldin af óðri löngun til að
hlaupa nakin eftir strætinu.
Árum saman hafði hún ekki ver-
ið svo þrungin af æsku og hug-
rekki. Hana langaði til að stökkva
og hlaupa, að finna einhverja aðra
einmana mannveru og faðma hana.
Á gangstéttinni framan við húsið
var maður að staulast heim á leið.
Lísa byrjaði að hlaupa. Það fór um
hana tryllingur. „Mér er alveg
sama, hver hann er. Hann er ein-
samall eins og ég, og ég ætla að fara
til hans,“ hugsaði hún, og án þess
að gera sér grein fyrir afleiðingun-
um, sem þetta æði kynni að hafa,
kallaði hún. „Bíddul Farðu ekki
burt. Hver sem þú ert, verðurðu að
bíða.“
Maðurinn á gangstéttinni nam
staðar og stóð hlutsandi. Hann var
gamall maður og nokkuð heyrnar-
sljór. „Hvað? Hvað segurðu?" kall-
aði hann.
Lísa datt á jörðina og lá þar
skjálfandi Hún var svo skelfd af til-
hugsuninni um það, sem hún hafði
gert, að þegar maðurinn var farinn
leiðar sinnar, þorði hún ekki að
rísa á fætur, heldur skreið á hönd-
um og hnjám í grasinu lieim að
húsinu. Þegar hún var komin upp í
herbergið sitt, setti hún slagbrand
fyrir hurðina. Hún skalf af hrolli
og hendur hennar titruðu svo, að
henni veittist erfitt að komast í
náttfötin. Þegar hún var komin í
rúmið, gróf hún andlitið niður í
koddann og grét beisklega. „Hvað
gengur að mér?“ hugsaði hún og
sneri sér til veggjar og reyndi að
horfast í augu við þá staðreynd, að
margur maðurinn verður að lifa og
deyja einsamall, líka í Winesburg.
JÓHANN JÓNSSON:
SÖKNUÐUR
Hvar hafa dagar lífs þins lit sinum glatað?
Og Ijóðin, er þutu um þitt blóð frá draumi til draums,
hvar urðu þau veðrinu að bráð, ó barn, er þig hugðir
borið með undursamleihans
eigin þrotlausan brunn þér i brjósti!
Hvar......?
Við svofelld annarleg orð,
sem einhver rödd lœtur falla
á vorn veg — eða að þvi er virðist,
vindurinn blæs gegnurn strætin,
dettur oss, svefngöngum vanans, oft drykhlanga stund
dofinn úr stirðnuðum limum.
Og sþunahljóð iómleihans lætur i eyrum vor lægra.
Og leiðindin virðast i úrvinda hug vorum sefast.
Og eitthvað er svefnrofum líkist, á augnloh vor andar,
vér áttum oss snöggvast til hálfs, og skilningi lostin
hróþar i allsgáðri vitund
vor sál:
Hvar?
Ó hvar? Er glatað ei glatað?
Gildir ei einu um hið liðna, hvort grófu það ár eða eilífð?
Unn þú mér heldur um stund, að megi ég muna,
minning, hróþaði rödd,
ó dvel!
En æ, hver má þér með höndum halda,
heilaga blekking!
Sem vængjabliþ svifandi engla
i augum vakandi barna
ert þú hverful oss, hversdagsins þrælum ....
Og óðar en sé oss, það Ijóst, er undur þitt drukknað
i æði múgsins og glaumsins.
Svo höldum vér leið vorri áfram, hver sina villigötu,
hver i sinu eigin lifi vegvilltur, framandi maður;
og augu vor eru haldin og hjörtu vor trufluð
af hefð og löggrónum vana, að Ijúga sjálfan sig dauðan.
En þei, þei, þei — svo djúþt sem vor samvizka sefur,
oss sönglar þó allan þann dag
við eirðarlaus eyrun
eitthvað þvi líkt sem komið sé hausthljóð i vindinn,
eitthvað þvi líkt sem syngi vor sálaða móðir
úr sjávarhljóðinu i fjarska ....
Og eyðileik þrungið.
hvislar vort hjarta
hljótt út i bláinn:
Hvar? . . . Ó hvar?
LÍF og LIST
19