Líf og list - 01.05.1950, Blaðsíða 17

tala. í öngum sínum gleymdi ungi
maðurinn áformunum, sem hann
hafði gert um breytni sína gagn-
vart stúlkunni.
Þau fóru út úr bifreiðinni, þar
sem langt engi teygðist niður að
bakkanum í Vínlæk og þar í
dimmri birtunni urðu þau elsk-
endur. Þegar þau komu til bæjar-
ins um miðnætti, voru þau bæði
glöð. Það hvarflaði ekki að þeim,
að neitt í framtíðinni mundi geta
þurrkað út undur og fegurð þess,
sem hafði gerzt. „Nú verðum við
að standa saman. Hvað sem fyrir
kemur, verðum við að gera það,“
sagði Ned Currie, um leið og hann
skildi við stúlkuna heima hjá
henni.
Blaðamanninum unga heppnað-
ist ekki að fá stöðu við blað í
Cleveland og hélt áfram vestur til
Chicago. Um skeið var hann ein-
mana og skrifaði Lisu nærri dag-
lega. Þá lenti hann í greipum borg-
aralífsins, hann fór að eignast vini
og ný hugðarefni. í Chicago var
hann í fæði, þar sem nokkrar kon-
ur voru til húsa. Athygli hans
beindist að einni þeirra, og hann
gleymdi Lísu í Winesburg. í árslok
var hann hættur að skrifa bréf, og
aðeins endrum og eins, þegar hann
var einmana, eða þegar hann fór
inn í borgargarðana og sá tunglið
skína á grasið, eins og það hafði
skinið kvöldið forðum á engið við
Vínlæk, aðeins þá varð honum
hugsað til hennar.
Stúlkan í Winesburg, sem hafði
verið elskuð, var orðin fullvaxin
kona. Faðir hennar, sem átti söðla-
verkstæði, dó snögglega, þegar hún
var tuctugu og tveggja ára gömul.
Söðlasmiðurinn var gamall her-
maður, og eftir fáeina mánuði fékk
konan hans ekknastyrk. Fyrstu
peningunum varði hún til að
kaupa sér vefstól og gerðist gólf-
teppavefari, og Lísa fékk stöðu í
búðinni hjá Winney. Um mörg ár
hefði ekkert getað fengið hana til
að trúa öðru en því, að Ned Curr-
ie mundi að lokum koma aftur til
hennar.
Lísa álasaði ekki Ned Currie fyr-
ir það, sem hafði gerzt í tunglsljós-
inu á akrinum, heldur fannst
henni, að hún gæti aldrei gifzt
neinum öðrum manni. Henni
hraus hugur við því að gefa öðr-
um það, sem henni fannst tilheyra
Ned einum. Þegar aðrir ungir
menn fóru á stúfana við hana,
vildi hún ekki sinna þeim. „Ég er
eiginkona hans og skal vera eigin-
kona hans, hvort sem hann kemur
aftur eða ekki,“ hvíslaði hún með
sjálfri sér, og þrátt fyrir sjálfs-
bjargarvilja hennar gat hún ekki
botnað í þeim sívaxandi hugar-
fóstrum nútímans, að konan eigi
sig sjálf og henni beri að þiggja og
gefa aðeins í slna eigin þágu.
Lísa vann í krambúðinni frá átta
á morgnana þangað til sex á kvöld-
in, og þrjú kvöld í viku fór hún
aftur í búðina til að vinna frá sjö
til níu. Þegar tímar liðu og liún
varð meira og meira einmana, tók
hún til ráða sem tíðkast hjá ein-
mana fólki. Þegar hún var komin
upp í svefnherbergið sitt á kvöldin,
kraup hún á gólfinu til að biðjast
fyrir, og í bænum sínum hvíslaði
hún því, sem liún vildi segja við
elskanda sinn. Hún fór að hænast
að dauðum hlutum og gat ekki þol-
að neinum að snerta húsmunina
hjá sér. Hún hafði byrjað á því að
spara peninga í vissum tilgangi, nú
hélt hún því áfram, eftir að áform-
ið um að fara til borgarinnar og
finna Ned Currie var farið út um
þúfur. Það var orðið að fastri
venju, og þegar hún þurfti nýrra
fata með, neitaði hún sér um þau.
Stundum á rigningardögum tók
hún fram bankabókina sína í búð-
inni, lét hana liggja opna fyrir
framan sig og dreymdi um það
tímunum saman, sem raunar var
ómögulegt, að spara nóga peninga
til þess að hún og verðandi eigin-
rnaður hennar gætu lifað af vöxt-
unum.
„Ned hafði alltaf gaman af að
ferðast,“ hugsaði hún. „Ég ætla að
gefa honum tækifæri til þess. Ein-
hvern tíma þegar við erum gift og
ég get sparað bæði af lians pening-
urn og mínum, skuluin við verða
rík. Þá getum við ferðast saman út
um allan heim.“
í krambúðinni urðu vikurnar að
mánuðum og mánuðurnir að ár-
um, á meðan Lísa beið og dreymdi
um heimkomu elskhuga síns. At-
vinnuveitandi hennar, gráhært
gamalmenni með grátt yfirskegg,
sem hékk yfir munninn, var ekki
sérstaklega ræðinn, og stundum
þegar rigndi og vetrarvindar æddu
um Aðalstræti, liðu langar stundir,
án þess að viðskiptavinirnir litu
inn fyir. Lísa staflaði vörunum.
Hún stóð við framgluggann, þar
sem hún gat horft niður eftir auðu
strætinu og fór að hugsa um kvöld-
in, þegar hún liafði gengið þar með
Ned Currie og um það sem hann
hafði sagt. „Við verðum að standa
saman.“ Orðin ómuðu og bergmál-
uðu í huga hinnar gjafvaxta konu.
Tárin komu fram í augun á henni.
Stundum þegar húsbóndi hennar
hafði farið út og hún var ein í búð-
inni, lagði hún höfuðið nðiur á
borðið og grét. „Ó, Necl, ég bíð,“
hvíslaði hún aftur og aftur, og sí-
fellt færðist í aukana ótti hennar
við það, að hann mundi aldrei
koma aftur.
Á vorin, þegar rigningarnar eru
gengnar um garð og áður en hinir
heitu dagar sumarsins eru komnir,
er landið umhverfis Winesburg
yndislegt. Þorpið liggur mitt á
rneðal eggsléttra akra, en handan
við akrana eru skógaflákar. Þar eru
skjólgóð rjóður, þægilegir kimar,
þar sem elskendur tylla sér niður á
sunnudögum. Út á milli trjánna
LÍF og LIST
17