Líf og list - 01.05.1950, Blaðsíða 22

sjónarsviði þessa húss, heldur verð-
ur myndlistin að fá að njóta sín
þar — ekki sízt! Erlendis tíðkast
það víðast hvar í raenningarríkj-
um, að skapandi listmálarar eru
fengnir til að fegra og skreyta leik-
svið; til að mynda hafa flestir mál-
arar franskir, sem nokkuð kveður
að, gert uppdrætti að leiktjöldum,
svo sem þeir Picasso, Leger og
Miro.
Uppdrœttir Ninu fyrirmyndin.
ÞETTA HLYTI forráðamönn-
um Þjóðleikhússins að finnast eðli-
leg og tímabær tillaga, ef þeir
skyggndust inn á samsýningu ís-
lenzkra myndlistarmanna og sæju
þar uppdrætti þá, er Nína
Tryggvadóttir, listmálari, hefir
gert að leiktjöldum og búningum
. í ballettnum, Sögu hermannsins,
eftir Stravinsky. Ballet þessi var
sýndur í New York 1946 á vegum
International Society of Contem-
porary Music, American Section,
og var leiksviðsskreyting Nínu
mjög rómuð. M. a. luku blöðin
„Tribune“ og „Times“ á hana
miklum lofsyrðum.
Þessir uppdrættir Nínu eru
skemmtilega sérkennilegir, smekk-
legir og listrænir. Þeir eru merki-
leg nýjung í íslenzkri myndlist og
hljóta að færa mönnum sanninn
Sigríður Freyja Sigurðardóttir:
Hlátur þess
Ganga hans var orðin erfið, því
að hann var að þrotum kominn.
Hann flakkaði úr einum stað í
annan. Það var hans líf. Hann elsk-
aði að fjarlægast hinn staðinn, en
nálgast þann næsta. Lífið hafði
verið erfitt fyrir hann, en hann
komst alltaf einhvern veginn af.
Hann hafði lifað sitt bezta og feg-
ursta, og nú nístu sorgirnar hjarta
hans, en það voru beizkir harmar.
En það er gott að þjást, tii þess að
skilja betur tilgang þessa lífs.
Hann byrjaði að raula Iagið, sem
hann unni mest allra laga. Hve það
var angurþýtt eins og líf hans
sjálfs, fyrst milt og þýtt, svo trega-
kennt og harmþrungið. Skyldi
hann fá að lifa fleiri gleðistundir,
stundir, sem geyma mundu yndi og
fegurð. Já, það hlaut að vera. Allt
í einu færðist myrkur yfir göfugan
svip þessa aldna manns. Sorgir og
um þörf á, að íslenzkri myndlist
standi opnar dyrnar að Þjóðleik-
húsi íslands.
nístandi biturleiki, ristu mynd þess
liðna fram í huga hans. Axlir hans
sigu niður og aflvana lagðist hann
niður við fagurt tré. Þetta tré var
fegurst allra trjánna í þessum
skógi, sem hann var nú staddur í.
Það var eins og huggun, sem sagði,
að enn væri til fegurð, þrátt fyrir
allt. Og hann gaf sig á tal við lífið.
Þú liefir gefið mér margt og sagt
mér hvers virði það allt er, en eitt
met ég mest. Lífið langaði, til þess
að vita, hvert af sínum miklu auð-
æfum væri dýrast. Hann hló og
sagði: Komdu með mér leiðina,
sem hef farið, á ný. Jæja, sagði
lífið, allt þetta met ég, en hvað
metur þú mest. Fagra líf, sagði
hann, ef mér væri ekki gefinn
skilningur, væri ég eins mikil þögn
og dauðinn. Sælubros færðist yfir
varir mannsins, og yfir ásjónu hans
skein angurblíður friður.
í samanburði við sams konar athöfn
hjá villimönnum. Fermingin er hlægi-
leg fyrir trúlausa fjölskyldu, tilgangs-
laus serimonía, sem hvorki barn né
foreldri skilur upp né niður í, en
þrælsótti við sið og venju og nágranna
rekur þau til að taka þátt í. Vér tökum
undir með hinni trúlausu fermingar-
stúlku, sem sagði: „Æ, hver skollinn.
Ætlar nú presturinn að fara að eyði-
leggja fyrir okkur hvítasunnuna".
Hvað á að gera?
SÁ ÓSIÐUR, að heiðnir foreldrar fari
með heiðin börn sín til fermingar í
kristnu guðshúsi, er máske einkamál
viðkomenda eins og t. d. líkamlegur
þrifnaður, en kemur þó öllum við að
nokkru leyti. Hitt er aftur algjört
einkamál fjölskyldu, hvort hún drekk-
ur sig fulla á fermingardag barnsins og
hversu marga metra af Norðrabókum
hún gefur fermingarbarninu. Munum
vér því eigi telja oss þess umkomna að
skipta oss af þessu atriði, heldur að-
eins leyfa oss að benda á, af almennri
virðingu fyrir hagnýti tugakerfisins, að
eðlilegra virðist að binda fjölskyldu-
““fyllirí þessi við t. d. 10 eða 15 ára
fermingardaga bamanna. En ferming-
in sjálf er opinber athöfn í ríkisstofn-
un, og því er oss rétt að benda á,
hversu hneykslanleg hún er í aðra
röndina, og vekja máls á, hvort ekki
eru tök á að losa fólk úr þessari sjálf-
heldu vanans. Ætti máske að stofna til
félagsskapar til að athuga þetta mál?
Oss virðist þetta umhugsunarefni.
Andlegur hordauði.
ALLTAF STÆKKAR horlopinn á
Mánudagsblaðinu, og mestar horfur á,
að það dragist alveg upp, ef vorið
verður hart. Hvað skyldi hin mörgmn-
leiða langgelda um Kilp Arnórsson hafa
aukið lesendafjölda þess mikið? Og
skyldi Jón vera dauður? Skömm er, að
andlát hans hefur ekki verið tilkynnt
opinberlega, því að margur hefði feg-
inn viljað gráta yfir gröf hans. Vér
segjum til vonar og vara: Requiescat in
pace.
22
LÍF og LIST