Líf og list - 01.05.1950, Blaðsíða 18

horfa þau yfir akrana og sjá bænd-
urna að verki kringum heyhlöð-
urnar eða fólk akandi fram og aft-
ur um þjóðveginn. í þorpinu
hringja klukkur, og endrum og
eins fer eimlest fram hjá og lítur
út eins og leikfang í fjarlægð.
Nokkur ár liðu svo, eftir að Ned
Currie fór burt, að Lísa lagði ekki
í skógarför á sunnudögum með
öðru ungu fólki, en dag nokkurn
tveim eða þrem árum eftir að hann
var farinn og henni fannst einver-
an óbærileg, klæddi hún sig í beztu
fötin og lagði af stað. Hún fann
sér dálitla laut, þaðan sem sá yfir
þorpið og langa spildu af ökrun-
um, og settist. Þá fór um hana ótti.
Henni fannst hún mega sín lítils og
ískyggilegt, hvað aldurinn var að
færast yfir liana. Hún gat ekki setið
kyrr og reis á fætur. Á meðan hún
stóð og horfði yfir landið, kom
eitthvað, ef til vill hugsunin um
hið sístreymandi líf, eins og það
birtist í árstíðunum, eitthvað sem
beindi huga hennar að árunum
sem voru óðum að líða. Hún titr-
aði af skelfingu, þegar henni varð
það ljóst, að fegurð og ferskleiki
æskunnar voru horfin. í fyrsta sinn
fann hún til þess, að hún hafði
verið svikin. Hún skellti ekki
skuldinni á Ned Currie og vissi
ekki, hverjum var um að kenna.
Það seig á hana Irryggð. Hún Jét
fallast á hnén og reyndi að biðjast
fyrir, en í staðinn fyrir bænarorð
hrutu mótmæli af vörum hennar.
„Mér hlotnast ham. aldrei. Ég mun
aldrei finna hana. Hvers vegna lýg
ég að sjálfri mér?“ öskraði hún, og
skrýtin fróunartilfinning kom á
eftir þessu, hinni fyrstu einörðu til-
raun hennar til að standa and-
spænis óttanum, sem var orðinn
þáttur í daglegu lífi hennar.
Árið, sem Lísa Hindman varð
tuttugu og fimm ára, kom tvennt
fyrir, sem rauf deyfð og tíðinda-
leysi daganna. Móðir hennar gift-
ist Bush Milton, bílamálaranum í
Winesburg, og sjálf gerðist Lfsa
meðlimur í Meþódistakirkjunni í
Winesburg. Hún gekk í kirkjuna
af því að hún var farin að örvænta
um sinn hag, hún var orðin svo
einmana. Síðara hjónaband móð-
ur hennar jók á einangrun hennar.
„Ég er að verða gömul og skrýtin
Ef Ned kemur, vill hann mig ekki.
í borginni, þar sem hann býr, eru
menn eilíflega ungir. Þeir eiga svo
annríkt, að þeir hafa ekki tíma til
að verða gamlir,“ sagði hún við
sjálfa sig með hörkulegu brosi. Nú
gekk hún rakleitt að því, að kom-
ast í kynni við fólk. Á hverju
fimmtudagskvöldi, þcgar búið var
að loka búðinni, fór hún á bæna-
samkomu í kirkjukjallaranum, og
á sunnudögum mætti hún á klúbb-
fundunum.
Will Hurley var miðaldra búðar-
maður, og meðlimur í kirkjusöfn-
uðinum. Hann bauðst til að ganga
með henni heirn. Hún hafði ekki
á móti því. „Auðvitað ven ég hann
ekki á það að vera með mér, en þó
að hann heimsæki mig einstöku
sinnum, ætti það ekki koma að
sök,“ sagði hún sjálfri sér, ákveðin
að halda áfram tryggðinni við Ned
Currie.
Án þess að Lísa gerði sér Ijóst,
hvað var að gerast, leitaðist hún
við, af veikum mætti fyrst, en með
sívaxandi einurð, að taka lífið
nýju taki. Hún gekk þögul við hlið
búðarmannsins, en stundum kom
það fyrir í myrkri, að hún rétti út
höndina og strauk henni létt um
frakkann hans. Þegar hann kvaddi
hana við hliðið, fór hún ekki inn,
heldur stóð augnablik við dyrnar.
Hana langaði til að kálla á búð-
armanninn og biðja liann að sitja
sér í myrkrinu á tröppunum, en
var hrædd við að hann mundi mis-
skilja þetta. „Það er ekki hann,
sem ég vil," sagði hún við sjálfa
sig. „Ég vil forðast að vera svona
mikið einsömul. Ef ég gái ekki að
mér, venst ég af því að vera með
fólki.“
Snemma hausts á tuttugasta og
sjöunda ári Lísu varð hún gripin
af ástríðuþrungnu eirðarl. Henni
var óbærilegt að vera í návist við
búðarmanninn, og þegar hann kom
til hennar á kvöldin til að fara
með henni á göngu, gerði hún
hann afturreka. Hugur hennar
komst á ringulreið, og þegar hún
kom heim á kvöldin, úrvinda af
þreytu eftir stöðurnar í búðinni,
skreiddist hún í bólið, en gat ekki
sofnað. Starandi augum horfði hún
fram í myrkrið. Hún var eins og
barn, sem vaknað hefur af löngum
svefni, ímyndun hennar þeystist
um herbergið. Þó var eitthvað í
henni undir niðri, sem ekki vildi
iláta blekkjast af hugmyndafluginu,
en krafðist ákveðins svars af lífinu.
Lísa greip kodda í fangið og
þrýsti honum að brjósti sér. „Hvers
vegna skeður ekki eitthvað? Hvers
vegna er ég skilin eftir alein?“
tautaði hún. Enda þótt hún hugs-
aði stundum til Ned Currie, treysti
hún ekki lengur á hann. Löngun
hennar hafði lamazt. Hana langaði
ekki ií Ned Currie eða neinn ann-
an mann. En hún þráði að vera
elskuð, að fá eitthvað til að svara
kallinu, sem var sífellt að verða há-
værara innra með henni.
Og þá varð það kvöld nokk-
urt, þegar rigndi, að Lísa lenti
í ævintýri. Það gerði hana hrædda
og ruglaða. Hún hafði komið heim
úr búðinni klukkan níu og enginn
var heima. Bush Milton hafði far-
ið til borgarinnar og móðir hennar
í heimsókn til nágranna. Lísa fór
upp í herbergið sitt og háttaði í
myrkrinu. Andartak stóð hún við
gluggann og hlustaði á regnið
lemja á rúðunni, og þá varð hún
gagntekin furðulegri löngun. Án
þess að staðnæmast til að hugsa
18
LÍF og LIST