Líf og list - 01.05.1950, Blaðsíða 15

ÓLAFUR HALLDÓRSSON:
Vísur
Fiðlu-Bjarnar
Mér ver'ðúr fuglsins dœmi,
er fjaðralaus kúrir,
skriður skjótt að skjóli,
skundar veðrum undan,
týnir söng og sundi,
sina gleðina fellir.
Svo kveður 7nann hver, þá mornar,
mœddr i raunum sinum.
Mér verður skipsins dæmi,
er skorðulaust livilir,
eitt við ceginn kalda,
engan stað fœr góðan;
risa bárur brattar,
i briminu illa þrymur.
Svo kveður mann hver, þá mornar,
mœddr i raunum sínum.
Mér’ verður hússins dcemi,
i hallri brekliu stendur:
búið er bráit tnu7ii falla,
bresta til og lestast.
svigna súlur fornar
en salviður bognar.
Svo kveður mann hver, þá mornar,
tnœddr í raunum sinum.
Mér verður hörpunnar dœmi,
þeirrar er á vegg hvolfir
stjórnarlaus og strengja,
stillarinn er frá fjallinu;
fellr á sót og sorti,
saknar manns úr ranni.
Svo kveður mann hver, þá mornar,
mæddr i raunum sínum.
Kvæðið um mjöllina guðs og gleðina mína,
sem er atómkvæði
Hönd guðs
hefur gefið jörðinni
létta, tnjúka mjöll.
Mjöll, se7)i er hvít og hrein
ehis og ísaumað altarisklceði,
sem einmatia prestur strýkur
og fer um friðleitnum höndum
og fagnar tiálsþori og þrccði
saumuðu af annars manns kotiu.
Augu þin liða um mjöllina
og leita að sporum.
Hvar liggur sú slóð,
þar sem gleðin fór áður um vegmn?
Dúnléttimi sporum gekk gleðin slóðir i mjöllina,
dansandi sporum i hvitri, logandi birtu,
dreymandi sporum i hálfljósi dags og kvölds.
Fagnandi sporum gekk þin gleði utn mjöllina,
— Geymt hefur vindurinn þyt sinn
um langar stutidir.
— Og áfratn, áfram var haldið
i lokkandi fjarskann.
IJann kemur, hann kemur
hann kveður þig aftur heim,
hann kcefir spor þinnar gleði
i öskrandi hriðum
sá vindur, sem dvelur um stund . . .
Þú rekur ei lengur slóðina
i 7njúkri mjöll,
ei markast hjarnið
af gleðinnar danslétta fót.
Hvort ratarðu þá?
Hvert rekurðu spor?
Hvi rekurðu blóðug spor?
Og mjöllin leggst yfir sál þina,
og sorg þín gengur um 7njöllina
þreyttum fótum.
Að þreyttum fótum þínwn leggst 7njöllin
og mýkt he^inar
laðar að langri hvild.
LÍF og LIST
15