Morgunblaðið - 17.07.1958, Blaðsíða 12

12
mn n r: r v n r aðið
Fimmtudagur 17. júlí 1958
SkklOSAirA EPTlfc RltHAfcO MAJON
sýndi þeim allt hið markverð-
asta í herbergi mínu með viðeig-
andi athugasemdum. „Þessi hár-
bursti — ekta silfur, þú skilur“.
(Svo var auðvitað ekki!). „Nú
skal ég sýna ykkur skyrtuhnappa
vinar míns — ekta gull. Ef til
vill þrjú hundruð dala virði . . .
Og um leið og hún opnaði skúff-
urnar. „Nei, þetta er allt í lagi.
Vinur minn hefur ekkert ú móti
því . . .“
„Halló. Þetta er Suzie“.
Ekki Molly — það var ills
viti!
„Hvað ertu að gera núna?“
„Ekkert sérstakt“.
„Ágætt. Ég kem þá til þín“.
Fyrstu fimm mínúturnar eftir
að hún kom inn í herbergið, tal-
aði hún við mig um hitt og þetta,
en ég sá, að hún gaf mér nánar
gætur. Og allt í einu hvessti hún
á mig augun.
„Þú varst með Canton — drós-
inni. Ég veit allt“.
„Hvaða Canton drós?“ spurði
ég sakleysislega.
„Stelputæfunni með tilgerðar-
göngulagið. Þú gafst henni sjötíu
og sex dali“.
Það var táknrænt fyrir ná-
kvæmnina í eðli Suzy, að hún
skyldi vita upp á hár, hver upp
hæðin.var. Fréttin um peninga-
afhendinguna hafði eflaust flog-
ið sem eldur um sinu um veit-
ingastofuna, og Betty hafði án
efa verið nægilega illkvittin til
þess að hafa ánægju af að við-
halda misskilningi stúlknanna.
Ég sagði Suzie sannleikann, en
hún neitaði að trúa mér.
„Þú lýgur- Þú hefur leitað ásta
Canton-tæf unnar! “
Reiði hennar magnaðist og
brauzt út, og hún hellti úr skál-
um reiði sinnar með óþvegnum
fúkyrðum, sem hún hafði lært af.
sjómönnunum, og hafði ég aldrei
áður heyrt slík orð af vörum
hennar. Ég hélt áfram að neita
ásökunum hennar, og hún fleygði
í mig glasi. Það mölbrotnaði á
veggnum fyrir ofan rúmið og
brotin dreifðust yfir það.
„Þú lýgur! Ég hélt, að þú vær-
ir mikill maður — góður! En mér
skjátlaðist. Þú ert bara fiðrildi
— ómerkilegur!“
„Suzie, þetta er blátt áfram
hlægilegt", sagði ég. „Ég er í
rauninni alls ekki vinur þinn, í
þeim skilningi, sem þú leggur í
orðið, og þú hefur engan rétt til
þess að hegða þér, eins og þú
eigir í mér hvert bein. Mér fell-
ur það alls ekki“.
„Nú segirðu sannleikann —
þú vilt mig ekki! Þér finnst ég
vera ómerkileg götustelpa. Ágætt
— öllu lokið! Ég fer!“ Og hún
fór.
Síðar um kvöldið, er við hitt-
umst í veitingasalnum, lét hún
sem hún sæi mig ekki. Morgun-
inn eftir mætti ég henni fyrir
utan Nam Kok og yrti á hana, en
hún leit undan og skálmaði fram
hjá mér. Þannig liðu nokkrir
dagar, og ég komst brátt að raun
um, að ég saknaði bæði heim-
sókna hennar og símtalanna. Ég
fói að gera mér grein fyrir, hve
vænt mér þótti um hana.
En svo ^ar það einn morgun,
að ég fann í vasa mínum kvittun
frá bankanum varðandi þessi
viðskipti. Ég hafði ekki einu
sinni munað eftir, að ég hefði
fengið slíkt plagg. Ég sendi eftir
Ah Tang og bað hann að kenna
mér nokkur kínversk tákn og
þau skrifaði ég aftan á kvittun-
ina. Þau þýddu: „Ég sakna þín
mjög mikið“. Síðar um kvöldið
fékk ég Gwenny miðann og bað
hana að koma honum til Suzy.
Klukkustundu síðar hringdi
síminn.
„Halló, þetta er Suzie“.
„Halló, Suzie“.
,Hvað ertu að gera?“
,Ekkert sérstakt".
„Ágætt, ég kem og heimsæki
þig“.
Og enn einu sinni var fimm
mínútna undirbúningur og síðan
hvasst einarðlegt augnatillit.
„Þú ert góður maður. Skrökv-
ar ekki. Mér skjátlaðist“.
Ég hló og sagði, að mér væri
sama hvað upp eða niður sneri
á Betty Lau. Hún útskýrði fyrir
mér, grafalvarleg á svip, hvers-
vegna hún hefði tekið þetta svo
nærri sér. Þar sem hún hafði
alltaf talað um mig sem „vin“
sinn, hafði hún beðið mikinn á-
litshnekki, er svo virtist sem ég
hefði eitthvað saman við Betty
Lau að sælda.
„Ég þorði varla að fara inn í
veitingasalinn", ságði hún. „Ég
skammaðist mín svo mikið. Ég
hugsaði: Ef ekki væri barnið,
mundi ég drepa mig.
„Þér getur ekki hafa verið al-
vara-“
„Jú, ég skammaðist mín svo
mikið“.
„Jæja, sjáðu nú, hvað ég hef
vevið að gera‘.
Ég sýndi henni olíumálverk,
sem ég var að mála eftír teikn-
ingu af henni. Hún þótti mjög
til stærðar strigans koma, og til-
hugsunin um það að geta sýnt
Van Heusen
skyrtan fer best
íf.
Van Heusen vörumerkiíi tryggir gaeiin
Framleitt í Englandi

vinstúlkum sínum þetta bætti
henni upp þá niðurlægingu, sem
henni afnnst hún hafa orðið að
þola. Hún varð aftur sú sama og
áður. Hún flissaði ertnislega, er
hún minntist þess, að hún 'hafði
fleygt í mig glasi.
„Ég var nærri búin að hitta
þig“.
„Já, ég hef verið að tína úr
mér glerbrotin síðan“.
Hláturinn bar hana ofurliði.
Hún gat ekki setið upprétt á rúm
stokknum, heldur kútveltist um
af hlátri.
„Ég þori að veðja, að þú varst
hneykslaður! Þú enn hneykslað-
ur á mér?“
„Já, litli stelpuskratti — yfir
mig hneykslaður“, svaraði ég.
Stundum á morgnana kom hún
með barnið með sér í heimsókn.
Það var smávaxið og veiklulegt,
og gráfölt enskt-kínverskt andlit
þess virtist einkennilega um-
komulaust. Það var fullorðinslegt
og það var alltaf eins og það
væri örvæntingarsvipur á and-
litinu. Það var eins og barnið
fyndi það á sér, að það væri kyn-
blendingur, og þess biði því ekk-
ert annað en löng einmanaleg
ævi þess einstaklings, sem hvergi
á heima.
En Suzie var ákaflega natin við
það. Hún hélt á því á handleggn-
um á svo móðurlegan hátt, að
furðu sætti, með tilliti til þess,
hve mjög skorti á hið móðurlega
í fasi hennar og útliti. Hún
skrafaði við það án afláts, og
barnið skríkti og veifaði hrís-
grjónaskálinni, sem það hélt á
í hendinni.
„Heyrðu nú, hvers vegna ertu
enn að hósta? Hvers vegna ertu
svona óþekkur? Já, óþekkur
strákur! Þú ert bara svo fallegur,
að ég verð að fyrirgefa þér! Já,
þú ert fallegt barn! Kannski
verður þú filmstjarna."
Stundum breiddum við teppi
út á svalirnar, og þar skreið
barnið um í skriðbuxum úr
rauðu randaflaueli. Og Suzie
skreið á eftir því í grænu hnjá-
buxunum og lét sem hún elti
það. Þegar hún loks náði því,
náði það varla andanum fyrir
kæti. Að lokum fór hún með það
ut til gömlu fóstrUnnar, sem beið
fyrir utan, lét það i reifana, sem
nengu á baki hennar, og þar sofn
aði það samstundis, Hún horfði
venjulega á eftir þeim og kallaði:
„Vertu sæll, mundu nú eftir að
vera gott barn! Já, hegðaðu þér
nú vel“.
Hún kom líka stundum upp til
mín með vinstúlkur sínar og
Að lokum kom röðin jafnan að
segulbandstækinu, sem hún full-
yrti, að hefði kostað mig tvö þús
und dali, þótt henni væri full-
ijóst, að ég hafði það aðeins á
leigu. Venjulega var ég kvaddur
til þess að stjórna upptöku á
rödd vinkonunnar, en Suzie
kynnti og útskýrði og hegðaði
sér að öllu leyti, eins og um eig-
in uppfinningu væri að ræða. En
Suzie gætti þess jafnan vel, að
koma vinkonunum út, áður en
þær færu að gera sig of heima
komnar í herbergi mínu. Hún
sagði þá jafnan, að vinur sinn
þyrfti að fara að vinna. Stund-
um heyrði ég hana sega, með j
talsverðri hreykni, þegar þær
voru komnar fram á ganginn.
„Vinur minn er mikill maður.
Einhvern tímann fær hann fimm
þúsund'dali fyrir myndirnar . . .
Nei, auðvitað hverja fyrir sig!“
Stundum átti hún það til að
koma einnig með „vini“ sína —
venjulega skeði það, þegar hún
var ráðin fyrir alla nóttina. Þann
ig kom það oft fyrir, að ungur
sjóliði, úfinn og syfjaður, stóð
á miðju gólfi og deplaði augun-
um vandræðalega, meðan Suzie
sýndi honum allt hið sjónarverð-
asta í herbergi mínu og lét dæl-
una ganga á meðan. Sumum hef-
ur eflaust dottið í hug, að ég
væri dulbúinn lögregluþjónn.
Hún átti þá til að missa allan á-
huga á sjóliðanum og beina máli
sínu til mín, en þá fannst mér
nóg komið af svo góðu, með til-
liti til þess, að veslings sjóliðinn
hafði eytt hálfu vikukaupi sínu
til að greiða fyrir nóttina, og ’
sendi þau aftur til herbergis síns.
í eitt skipti fór þó heldur á ann-
an veg, þar sem ég lenti í svo
miklum stælum við ungan
Bandaríkjamann, lögfræðing að
menntun, sem gegndi herþjón-
ustu í sjóhernum, að við rönk-
uðum ekki við okkur, fyrr en
eftir klukkan fimm um nóttina.
Suzie var fyrir löngu orðin leið
og farin að sofa. Að lokum, er
við nöfðum Páðir nærri misst
stjórn á skapi okkar, tókumst við
í hendur, og ég bað hann afsök-
unar á því, hve ég hefði eytt
miklu af tíma hans frá Suzy. |
„Það gerir ekkert til“, sagði ;
hann. „Ég hef engan áhuga fyrir j
henni á þann hátt — þú skilur
hvað ég á við“. j
„Ekki það?“ sagði ég stein-
hissa. „Hvað í ósköpunum ertu j
þá að gera með henni?“
„Svo er mál með vexti, að
strákarnir um borð líta á mig sem I
sérvitran spjátrung. Ég kom með |
þeim hingað í kvöld og náði mér
Starfsstúlkur óskast
Uppiysingar á SKiiístofunni.
EIli- og hjúkrunarheimilið Grund.
L
ú
ó
ANIMALS
MOSTUV,
TIMMY/
SEE, MR.TRAIl_
VOU KNOW ALU
ABOUT CAMERAS
...WNAT KIND
OF PICTURES
DO YOU ,
TAKE ? ,_J\
WHY, I
EXPECT SO,
TIMMY/
... AND
VOUR FLASH
ATTACHMENT
GOES ON
LIKE THIS
...SEE? J
wow/... S®
COIJUD i...
COUUD I GO WITH
VOU SOMETIME .
WHEN VOU'RE
TAKING ANIMAL
PICTURES? ,
1) „Sjáðu, svona festirðu ljósið
á“. „Þú veizt bara allt um mynda
vélar, Markús. Hvers konar ’ dýrum, Tommi“. „Er það? Má ég j ar þú ætlar að taka dýramynd-
myndir tekur þú?“ j fara með þer einhvern tíma þeg- I ir?“
2) „Ég tek mest myndir af ‘ ‘3) „Ég býst við því, Tommi",
í stúlku til þess að sýna þeim,
að ég væri ekki eftirbátur þeirra
í neinu“.
„Þá er líklega heppilegast fyrir
þig að segja þeim ekki, að þú
hafir setið alla nóttina og stælt
um kommúnisma", sagði ég.
„Þú getur bókað, að það geri
ég ekki. Heldur segi ég þeim, að
ég hafi slegið öll þeirra fyrri
met“.
En þó var það oftar, að Suzy
kom og heimsótti mig ein, tæk-
ist henm að komast burtu frá
viðskiptavinunum einhvern hluta
næturinnar. Við spjölluðum sam-
an, og værum við svöng, létum
við senda okkur mat frá ein-
hverju næsta matsöluhúsa. Það
var hægt að fá sendán mat á
hvaða tíma sólarhringsins sem
var, og hann var ótrúlega ódýr
miðað við gæði og fyrirhöfn.
Suzie vildi jafnan fá að borga
matinn, þar sem hún hafði oft
áhyggjur af fjárhag mínum, og
einstaka sinnum leyfði ég henni
það. En þegar ég borgaði sjálf-
ur, spurði hún mig jafnan, hvað
ég hefði gefið burðarkarlinum í
þjórfé.
„Fimmtíu sent“, svaraði ég.
Það jafngilti sjö pensum.
„Of mikið. Ég hef áður sagt
þér það!“
„Hann var svO fátæklegur út-
lits, Suzie“.
„Já, en ef þú gefur burðar-
körlum fimmtíu sent, verður það
bráðum þú, sem lítur svona út!
Þú gefur honum tuttugu sent
næst. Hann verður alveg nógu
ánægður með það“.
Það var meðan á einni slíkri
næturheimsókn stóð, að ég gerði
uppgötvun varðandi Suzie, sem
vakti mjög furðu mína. Ég hafði
fengið reikning frá þvottahúsi
skrifaðan á kínversku, og þar sem
mér hafði fundizt upphæðin
grunsamlega há, bað ég hana að
segja mér, hvað hver einstakur
liður kostaði. Hún leit aðeins
lauslega á blaðið.
„Ekkert vitlaust“.
„Þú ert varla svona fljót að
sjá það“, sagði ég.
„Þvottamaðurinn er mjög heið-
arlegur. Hann reiknar aldrei
skakkt".
„Ég er viss um, að hann hefur
gert það í þetta skipti". Hún var
vön að láta sér svo annt um, að
ég væri ekki hlunnfarinn i við-
skiptum, að kæruleysi hennar í
þetta skipti vakti undrun mína.
„Hvað hefur hann reiknað mér
margar skyrtur? Hvaða flíkur
aðrar hefur hann skrifað þarna?“
ailltvarpiö
Ji'immtudagur 17. júlí.
Fastir liðir eins og venjulega.
12.50—14.00 „Á frivaktinni", sjó-
mannaþáttur (Guðrún Erlends-
dóttir). 19.30 Tónleikar. 20.30 Er-
indi: Hamskipti og andasærmgar
(Jón Hnefill Aðalsteinsson fil.
kand.). 20.50 Tónleikar. 21,15
Upplestur: Andrés Björnsson les
kvæði eftir Helga Valtýsson. 21,
25 Tónleikar. 21,45 Upplestur:
„Laun heimsins“, smásaga eftir
Kristján Bender (Valdimar Lár-
usson leikari). 22,10 Kvöldsagan:
„Næturvörður" eftir John Dick-
son Carr; IX. (Sveinn Skorri
Höskuldsson). 22.30 Tónleikar af
léttara tagi. 23.00. Dagskrárlok.
Föstudagur 18. júlí:
Fastir liðir eins og venjulega.
19.30 Tónleikar. 20.30 Ferðasaga:
Frá Mælifellshnúk til Snæfells-
jökuls (Jóhannes Örn Jónsson
bóndi á Steðja). 21,00 íslenzk tón
list. 21.30 Útvarpssagan: „Sunnu-
fell“ eftir Peter Freuchen; XV.
(Sverrir Kristjánsson sagnfræð-
ingur). 22,00 íþróttaspjall. 22,15
Garðyrkjuþáttur: Um stofublóm
(Edwald B. Malmquist heimsæk-
ir garðyrkjustöð Pauls Michels-
ens í Hveragerði). 22.30 Sinfón-
ískir tónleikar. 23.00 Dagskrár-
io!-.