Morgunblaðið - 06.12.1973, Blaðsíða 30

r'
s
30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. DESEMBER 1973
Þútur í skóginum
Eftir Kenneth
Graheme
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
Þá féll froskur á hnén í kolabingnum, spennti
greipar og horfði bænaraugum á vélstjórann. „Æ,
bjargið mér, kæri vélstjóri. Ég skal játa allt. Ég er
ekki sú þvottakona, sem ég sýnist vera. Heima bíða
mín engin börn, hvorki sakleysingjar né ekki sak-
leysingjar. Ég er froskur, hinn þekkti og vinsæli
froskur, óðalseigandi. Fyrir ráðkænsku mína og
áræðni tókst mér að flýja úr viðurstyggilegri
dýflissu, sem óvinir mínir höfðu varpað mér í. Ef
Úti að sigla
SÍKKa. Óli ok Slína pru úli a<5 si^la á litlu tjörninni. En þaS eru
fleiri bátar á myndinni. Nú skuluS þiS revna aS finna 3 litla báta.
seni eru faldiivSvo á eftir setiS þiS litaS mindina falk'Ka.
þessir náungar, sem eru að elta okkur, ná mér, þá
verð ég hnepptur í fjötra og settur á vatn og brauð
og hálmdýnu á ný.“
Vélstjórinn leit íhugandi á hann og sagði: „Segðu
nú satt: Fyrir hvað var þér varpað í dýflissu?"
„Það var hreint lítilræði,“ sagði vesalings froskur
og roðnaði. „Ég fékk bara lánaðan bíl á meðan
eigendurnir fóru að fá sér að borða og þurfti ekki á
honum að halda. Ég ætlaði alls ekki aðstela honum.
En fólk — og ekki sízt þeir, sem með dómsvald
fara, dæma allt of hart svona fljótfærnisverk unnin í
hita augnabliksins.“
Vélstjórinn varð alvarlegur á svip og sagði: „Ég er
hræddur um, að þú hafir hagað þér ósæmilega,
froskur, og með réttu ætti ég að afhenda þig yfir-
völdunum. En vandræði þín eru mikil, svo ég mun
ekki svíkja þig. I fyrsta lagi vegna þess, að ég er
mótfallinn bílum. í öðru lagi kæri ég mig ekki um að
lúta skipunum lögreglumanna, þegar ég stend hér
við mína eigin eimreið. Og í þriðja lagi verð ég alltaf
snortinn, þegar ég sé dýr tárfella. Svo þú skalt herða
upp hugann, froskur. Ég skal gera mitt bezta og má
vera, að við komumst undan.“
Þeir hjálpuðust að við að moka á eldinn svo
ketillinn varð rauðglóandi og neistaflugið stóð hátt til
lofts. Þó styttist bilið á milli lestanna. Vélstjórinn
þurrkaði af sér svitann með tvist-stúf og sagði: „Ég
er hræddur um, að þetta dugi ekki til fröken,
froskur. Þeir eru hraðskreiðari og eru léttari í
vöfum. Nú er aðeins eitt til ráða og hlustaðu nú vel á.
FEROIMAINIO
//bS9
oJVonni ogcTVIanni
eftir
Jón Sveinsson
Töfraflautnn
Þegar þessi saga gerðist. var ég ellefu ára drengur
heima í föðurlnisnm á Akureyri, fallega bænum við
Eyjafjörð á Norðurlandi. Þá var það einn dag, að gest
bar að garði. Sá bét Arngrímur.
Hann var eitthvað skyldur okkur, og var honum
tekið tveim höndum.
Þessi gestkoma var ekki neinn stóryiðburður, en
þó fór svo, að hún hafði miklar afleiðingar í för með
sér fyrir alla framtíð mína.
Þegar Arngrímur liafði þegið góðgerðir, spurði
hann, hvort hann ætti ekki að leika á flautuna sína
fyrir okkur.
„Jú“, svöruðu allir einum rómi.
Ég varð heldur en ekki forvitinn. Slíkt hljóðfæri
hafði ég aldrei áður séð.
Arngrímur tók nú upp leðurhylki eitt skrautlegt,
lagði það hátíðlega á hné sér og opnaði það.
í því var flautan, fögur á að líta og svartgljáandi.
Hún var í mörgu lagi. og varð að byrja á því að
setja hana saman.
Þegar því var lokið, brá hann þessu furðuverki á
munn sér, vætti varirnar og byrjaði að leika.
Ég varð hrifinn. Fagrir tónarnir heilluðu mig alveg.
Ekkert hafði ég áður heyrt, sem jafnaðist á við þetta.
Arngrímur lék líka meistaralega vel.
Hann sagðist aldrei skilja við sig flautuna á ferða-
lögum. Hann lék á hana, hvenær sem færi gafst.
A undan hverju lagi skýrði liann efni þess.
Við fengum að heyra tnörg og ólík lög, sum þýzk,
önnur dönsk, frönsk eða ensk.
Sum af þessum lögum höfðu svo djúp áhrif á mig.
að ég gleymdi þeim aldrei aftur.
ÍTIc&tnorgunkoífinu
— Halló.
— t guðanna bænum, Jón-
as, mér er alveg sama þó að
þú sért sköllóttur. ..
Þurrkaðu af fótunum. ..
----
Því miður get ég ekki
komið I kvöld. . .konan mín
fékk lánaðan hílinn, dóttirin
hjólið og sonurinn hefur
tekið skóna...
■ •■l* ••»• t