Morgunblaðið - 25.09.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. SEPTEMBER 1974

Undarlegur skóladagur
Eftir Heljar Mjöen og Berit Brænne
Komið þið sæl. Ég er bara gamall skólakennari, eða
var það fyrir mörgum árum. Nú á ég góða ellidaga í
friði og ró. En mig langar svo mikið til að segja
ykkur frá undarlegu fyrirbæri, held ég að mér sé
óhætt að segja. Jæja, svo að við víkjum okkur nú að
efninu. Það var fagran góðviðrisdag, að ég fór í
gönguferð út í skóg. Ég fór mér hægt og hugsaði um
allt og ekki neitt. Allt í einu veit ég ekki fyrr til en ég
stend fyrir framan stóran helli í klettavegg. Forvitni
mín vaknaði strax, því ég hafði ekki veittþessumhelli
athygli áður. Ég fór inn því það er vani minn að
rannsaka allt nákvæmlega, sem ég rekst á í skóg-
inum. Þið getið ímyndað ykkur undrun mína, þegar
ég sá marga skólabekki og kennaraborð inni í hell-
inum. Þetta var ótrúlegt, en satt. Allra fremst var
HOGNI HREKKVISI
Er þér sama?
svo lítið borð, að ég var næstum dottinn um það og
aftast var eitt gríðarstórt. Kennaraborðið var líka
stórt, — á bak við það var sléttur steinveggur og við
hann hékk mosabrúskur í tágarspotta. Vafalaust átti
það að vera tafla og svampur.
í fyrstu varð ég satt að segja þrumu lostinn. Ég
stóð á miðju gólfinu og horfði í kringum mig alveg
ringlaður. Ég undraðist líka hvaðan þetta undarlega
ljós kom, sem lýsti upp hellinn skærum ljóma, og þá
sá ég mér til mikillar undrunar, að ljósið kom frá
hundruðum lítilla ljósorma, sem héngu í loftinu. Um
leið heyrðist þungt fótatak fyrir utan. Ég flytti mér
inn í dimmasta skot hellisins og faldi mig bak viö
klett, sem skagaði dálítið fram (hvíslar). Þaðvar stór-
elgur, sem kom inn. Þið getið rétt ímyndað ykkur
undrun mína, þegar dýrið fór að tala, og ég skildi,
hvað það sagði.
Elgurinn: (hnerrar) En það andstyggðar kvef,
sem éger búinn að fá. Eða skyldiéghafa ofnæmi fyrir
grasinu (hnerrar). Jæja, það hlýtur að batna. Halló,
ANNA FRÁ STÓRUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU OLD
eftir
Jón
Trausta
Lögmaður færði sig nær honum og mælti lágt og ísmeygi-
lega:
„Segðu mér nú, hvar Hjalti er.“
Munkurinn varð undur blíður á svipinn.
„Hjalti er í Paradís,“ mælti hann.
„I Paradís —?“ át lögmaður eftir. „Hvemig veiztu það?“
„Hann er i Paradís. — Hann var sanntrúaður maður. —
Ég syng Requiem aeternam fyrir sálu hans tvisvar í viku,
og Anna mín borgar það vel.“
Lögmaður stóð og hugsaði sig um. Það var ekki í fyrsta
skipti, sem hann heyrði það, að Hjalti væri dauður. Honum
lá nú við að fara að trúa því. Gat það verið, að hann hefði
ráðið sér bana af ótta við ofsóknir lögmanns? Ekki var það
óhugsandi.
En þegar hann leit á munkinn, sem velti fyrir sér silfur-
dölunum og brosti af ánægju, las hann út úr honum lymsk-
una.
„Þú lýgur þessu, trúarvilluhundurinn þinn!“ mælti hann
og rak munkinum rokna löðrung. „Hjalti er ekki dauður.“
„Hcrna er hin kinnin,“ mælti munkurinn ofurrólega og
sneri sér við.
En lögmaður sneri sér snúðugt frá honum, st.ökk fram í
aðalhellinn og skundaði út.
— bigvaldi hafði ekki litið af lögmanni og munkinum
meðan þeir voru tveir einir í afhellinum. Nú réð hann sér
varla fyrir ánægju.
Hann þorði þó ekki að segja nokkurt orð við munkinn að
þessu sinni, en sögu skyldi hann segja þeim önnu á Stóru-
borg og Steini á Fit, er hann sæi þau næst. Og einhvern
tíma kynni Hallur grámunkur að verða á vegi hans seinna.
Hann fylgdist með mönnum lögmanns út úr hellinum. Þeg-
ar þeir voru að fara á bak, heyrðu þeir latínusönginn í munk-
inum inni í hellinum.
— Þegar þeir höfðu riðið vestur fyrir fellið, steig lög-
maður af baki og settist niður, mjög þungbúinn. Eftir nokkra
stund mælti hann:
„Haldið þið áfram og bíðið mín á Seljalandi, allir, nema
tveir. Ég ætla að verða hér eftir. — Þökk fyrir fylgdina,
Sigvaldi. Þegar ég fer vestur um, kem ég kannske við hjá
þér og þigg fylgd þína yfir fljótið.“
6. ERFIÐLEIKAR LÖGMANNSINS
Lögmaður sat langa stund þegjandi og hugsandi, eftir að
menn hans voru riðnir frá honum. Þessir tveir menn, sem
hann hafði valið sér til fylgdar, sátu skammt frá honum
og biðu, en létu hann ótruflaðan.
Honurn fannst sem allt það, sem honum hafði mætt þessa
síðustu daga, mundi gera sig vitskertan. Aldrei hefði hann
trúað því, þótt einhver hefði sagt honum það fyrir, að svo
lítið gæti orðið úr valdi og ríki nokkurs manns. Aldrei hefði
hann trúað því, að jafnmikil fyrirlitning fyrir valdinu væri

meÖTOOíQunkciífinu
— Mér er alveg sama,
þótt þú sért orðin rauð-
sokka, þessar eilífu mót-
mælagöngur ganga orðið
of langt.
— Það er ekkert að
augunum í henni, þetta
hártagl hennar er bara
reyrt of fast.
— Það fer ekki á milli
mála, að þú hefur
gleymt gleraugunum
þínum heima.
— „Vertu sæll,“ hvað
áttu við með því. Held-
urðu, að ég hafi farið að
splæsa á þig ís til þess að
þú segðir svo bara
„vertu sæll“?