Morgunblaðið - 27.03.1975, Blaðsíða 42

90
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ 1975
hann átti far með og ég lét hann
hafa einhverja peninga fyrir bjór
á leiðiryii. Viku seinna fórum við
Ottó síðan til Gautaborgar þar
sem við tókum skip yfir hafið til
Halifax og þar skildum við Ottó.
Síðan hófst ferðin frá Halifax í
járnbrautarlest norður til
Edmondton í Kanada. Ég hafði
farseðil aðeins til Winnipeg og
ekki meiri aura. Þegar þarna er
komið sögu gat ég rabbað nokkuð
við sænska og danska stráka, sem
voru einnig á ferð. Ég ákvað að
halda mér í þeirra hópi og
áformaði að vinna mér inn pening
fyrir fargjaldinu alla leið norður,
en þá elti mig lánið eins og svo oft
áður. Það hittist þannig á, skal ég
segja þér, að ég brá mér inn á
rakarastofu og lét snurfusa mig
til, en síðan fékk ég mér að borða
á veitingastað. Þar hitti ég af al-
gjörri tilviljun Islending, sem
vann þarna hjá járnbrautinni.
„Er ekki allt i lagiVspurði hann.
„Jú,“ svaraði ég. „Attu ekki næga
peninga?“ spurði hann þá. „Það
veit ég nú ekki," svaraði ég. Og
svo var tekið til ráða. Fargjaldið
þangað sem ég ætlaði kostaði 33
dollara, en þessi óvænti landi
minn gat komið þvi þannig fyrir
að ég ferðaðist sem innflytjandi
og þá kostaði fargjaldið innan við
tvo dollara. Þetta voru óvænt
gleðitíðindi og nú var bara að
taka þvx rólega þar til lestin færi.
Ég kom töskunum í geymslu þar
sem farangur var tekinn til
handargagns og rambaði síðan
um.
Þegar ég kom að ná í töskurnar
mínar voru hundruð manns að
bíða eftir afgreiðslu á sínum tösk-
um, svo mér leizt nú ekkert á
þetta, þvi afgreiðslan gekk hreint
ekki neitt, enda ekki nema einn
maður að afgreiða. Allt í einu
fannst mér ég kannast við eitt orð
sem small inn i enskunni hjá af-
greiðslumanninum og ég spurði
hann á íslenzku hvort þetta gæti
verið rétt. Jú, hann var tslending-
ur og það var ekkert verið að
tvínóna við hlutina gagnvart mér,
því hann stöðvaði alla afgreiðslu á
meðan hann afgreiddi mig og
gætti að fyrir mig hvenær lestin
ætti að fara. Það var kl. 22 um
kvöldið, en töskurnar fékk ég kl.
18, svo þetta var allt í lagi. Ég var
hinn ánægðasti, keypti mér sam-
loku og litla myndavél fyrir 1
dollara og síðan fór ég í labbitúr.
Eftir klukkustundar gang var ég
orðinn rammvilltur og úrkula
vonar um að finna járnbraut-
Flugvélin Bfuebird. sem Helgi keypti
ásamt tveimur öðrum 1936. sett um
borð í Goðafoss i Hull i júll '36. Á
stærri myndinni eru Niels Nielson,
Mr. Fields og Helgi að ganga frá
vængnum fyrir heimferðina. Engin
flugvél hafði þá verið til á íslandi i 6
ár.
arstöðina fyrir tilsettan
tima. Þá geng ég fram á tvo ménn
og ég heyrði að annar segir á
íslenzku: „Já, það er það sem þú
meinar." Ég var ekki lengi að
vinda mér að þeim og sagði þeim
mínar farir ekki sléttar. Þeir
buðu mér að borða á hóteli og þar
röbbuðum við saman. Þegar ég
heyrði á tal þeirra úti á götunni
voru þeir að rífast eitthvað vegna
væntanlegrar alþingishátíðar á
Þingvöllum 1930, en þarna í borg
unnu þeir sem múrarar. Það var
mikið rabbað og þeir spurðu
grimmt frétta að heiman. Eftir
hjálpsemina við mig fannst mér
þeir eiga skilið að verða ánægðir
og þegar þeir spurðu mig um fólk
heima svaraði ég hinu jákvæðasta
og lét sem ég þekkti flesta nokkuð
vel. Síðan vísuðu þeir mér til
járnbrautarstöðvarinnar og lagt
var af stað á settum tíma. Um
kvöldið kom starfsmaður járn-
brautarinnar og tók af mér far-
miðann, sem ég afhenti að sjálf-
sögðu^fann mér síðan svefnpláss
og lagði mig. Um nóttina var ég
ræstur og eitt orð var sagt: Ticket.
Framrétt hönd. Eg var nú farinn
að skilja það orð, en kvaðst ekkert
ticket hafa, því það væri búið að
taka það af mér. Þá varð lestar-
maðurinn óður og byrjaði að rifa
töskurnar mínar 4 ofan úr hillum.
Danskur strákur þarna fór að
reyna að hjálpa mér en allt kom
fyrir ekki og ég var búinn að
sætta mig við að verða hent út úr
lestinni. Skömmu síðar kom
þarna yfirmaður og ég held að
hann hafi skilið íslenzku þótt ekki
léti hann á því bera. Ég talaði við
hann á íslenzku, hann hlustaði og
lét mig síðan hafa miða norður til
Calgary eftir að hafa sett töskurn-
ar mínar á sinn stað. Þegar tii
Calgary kom átti ég ófarna 200
mílna leið til áfangastaðar og 1
dollara átti ég í vasanum. Ég
þurfti að skipt um lest, vissi ekk-
ert og þetta var allt tóm vitleysa.
Á járnbrautarstöðinni hitti ég lög-
regluþjón sem ég reyndi að fá
uppiýsingar hjá. Hann sat yfir
mér alla nóttina fram til kl. 5 til
þess að reyna að finna út hvað ég
væri að fara. Þolinmæði það.
Ég held að hann hafi um síðir
borgað eitthvað í miðanum lika.
Þannig mjakaðist þetta og loks
komst ég í flugnámið. Þar voru
fínir strákar og þetta var
skemmtilegur tími, harður en
skemmtilegur.
Einu sinni lenti ég í því tæpu
þarna í fluginu. Málin stóðu þann-
ig af sér að það var enskur kap-
teinn sem kenndi mér, Norris hét
hann. Eitt sinn, þegar ég var bú-
inn að fljúga talsvert mikið, fór
hann að ræða um það við mig að
Utdregiö i 12.flokki 3.aprii
aö söluwerömœti 12-14 mulj. kr.
Nú má ersginn gleyma aö endurnýja
Söluverö a lausum miöum kr. 3.000