Morgunblaðið - 11.07.1978, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. JÚLÍ 1978
15

■; ';
. »■1
Hún ætlaöi sér að drottna í læknum um stund ...
drottning í ríki sínu — og ekki
skorti hana aðdáendur. Menn
með Janusarhöfuð, þar sem
annað andlitið var undurelsku-
legt en hitt heldur illgirnislegt.
Þegar hún hélt sína leið, hefur
hún kannski hlegið þeirra mest
í hjarta sínu yfir ósigri karlanna
fyrir virkinu sem þeir ætluðu
svo auðunnið!
Eftir nokkra dvöl í heita
vatninu stigu hetjur kvöldsins
bleikrauðir á þurrt land, þar sem
þeir óðu mold og möl að
fatahrúgunni og struku eftir
mætti bleytuna af hægtblánandi
húðinni. Úti var alveg laust við
hlýju. Nötrandi vippuðu þeir sér
úr nærbrókunum, sem þjónað
höfðu hlutverki sundfatnaðar.
Stóðu síðan um stund naktir,
slógu hver öðrum á öxl yfir
hreystinni, karlmennskunni og
feimnisleysinu fyrst og fremst,
sem einhverjir hafa þarna í
fyrsta skipti uppgötvað að
leyndist með þeim. Síðan var
gripið tryllingslega til síðbuxn-
anna og þær tosaðar upp með
nokkrum erfiðleikum vegna
vætunnar. Þetta var stórbrotið
sjónarspil.
Hleypti í sig kjarki og
brækurnar féllu
Nokkuð seint um nóttina gekk
ungur maður hnarreistur að
Læknum og vakti strax athygli
áhorenda. Tíuglega að eigin mati
týndi hann af sér klæðin. Stóð
-v
Svo talar fólk um unglinga-
vandamálið ...
Flestir voru karlmenn á þrítugsaldri
Einn reyndi að synda sig til Heljar
Annar striplaðist um
Skemmtunin var ekki upp á marga fiska
siðan um stund á nærbrókunum
og nötraði svolítið, hleypti svo í
sig kjarki og lét brækurnar falla
í moldarflagið. Teygði manna-
lega úr sér og belgdi út kviðinn
gegn hneyksluðum áhorfendun-
um sem allir höfðu þó áugun
opin og fylgdust með karldýrinu
í allri sinni nekt. Sumir dáðust
nú líka að því, að maður með
slíkan vöxt skyldi yfirleitt þora
að fara úr hverri spjör, svona
sjálfs sín vegna. En laus við
allar sálarbólgur gekk maðurinn
um og naut sín ágætlega og til
þess að sýna að hugurinn væri
alveg laus .við allar gamaldags
feimniskreddur, teygði hann út
arma sína í átt til einstakra
kvenna meðal sýningargesta og
þóttist heldur kaldur. — Fljót-
lega féll sá nakti inn í umhverf-
ið, en enginn annar lék atriðið
eftir honum, þó einhverjir hafi
kannski haft meira efni á því. —
Hinir reyndu þó að stela senunni
með handahlaupum og öðrum
slíkum listum.
Úti á víkinni
var maöur á sundi
Skyndilega varð vart við að
einn laugargestanna var á
skriðsundi á leið út á miðja
víkina í átt að smáskútum, sem
þar voru á floti. Sumir létu sér
detta í hug að þarna væri selur
á ferð, en þegar því var slegið
föstu að þetta væri maður
misstu menn áhugann. Þó var
fylgzt með honum, svona
hvernig honum reiddi af. Þegar
kappinn náði að klifra upp í eina
skútuna, varð nokkur bið á því,
að hann treystist aftur að landi,
enda hefur verið kalt í sjóinn og
vart hlýrra úti í bátnum.
A leiðinni að landi var auðsæi-
lega nokkuð dregið af kappan-
um, svo vinur hans tók sér stöðu
við fjöruborðið ef á aðstoð hans
þyrfti að halda. Þegar 3—4
metrar voru til lands synti
vinurinn á móti sundmanninum
og þegar þeir mættust heyrðist
máttfarin rödd kappans „Nei,
ert þetta þú M...“! og nokkrar
stympingar urðu með þeim
vinunum.
Þegar í fjöruna var komið,
stauluðust þeir máttfarnir
áleiðis upp að Læknum og duttu
af og til kylliflatir á oddhvassa
steinhnullunga og æjuðu aum-
lega enda ekki mjúklegar byltur.
Þegar sundkappinn náði loksins
upp í Lækinn, skellti hann sér
feginsamlega í vatnið en emjaði
þá enn ámátlega: „Oh, þessi
helv.... glerbrot um allt á
botninum." Úrvinda af þreytu
flaut kappinn svo í pollinum með
djúpan alvöruglampa í augunum
eftir hörmungarnar og eymdina.
Það var ekkert stórbrotið við
ferðina, sem var farin til þess
eins að storka örlögunum, sem
vildu manninn ekki feigan.
Auövitað var nokkrum
kastaö útí
Þegar líða tók á morgun, og
menn voru búnir með vínbirgðir
sínar og sumir orðnir súrir yfir
Framhald á bls.
Þessi mynd var tekin fyrr í vikunni. Skyldu þer gera sér grein fyrir pví, hvaö þær
niöurlægöu sjálfar sig í augum áhorfenda, eöa léku þær prima donnur?
RANDVER
Það stendur mikió tii
14 frábær ferða/ög. Kassettan erþví
nauðsyn/eg fyr/rb/1-og feróatækið.
RANDVER
lUinor s. 28155 og 19490.