Morgunblaðið - 04.04.1979, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 1979
23
Laufey Jónsdótt-
ir—Minningarorð
í reisulegu tvílyftu húsi við
Hlégerði í Kópavogi kynntist. ég
Leufeyju Jónsdóttur fyrst. Hún
bjó þar með frænda mínum
Andrési Bjarnasyni einstöku
myndarbúi. Þar kynntist ég einni
mestu mannkostamanneskju, sem
ég hefi til þessa kynnst. Yfir
heimilinu hvíldi alltaf dásamleg
rósemi, svo frið og vellíðan setti að
hverjum manni. Þó geislaði
húsmóðirin af lífskrafti og líkams-
orku, svo hún mátti aldrei
verklaus vera.
Laufey Jónsdóttir var fædd 18.
mars 1914 að Naustum í Eyrar-
sveit á Snæfellsnesi, dóttir
hjónanna Jóns Kristjánssonar og
Guðrúnar Jónsdótur. Hún fluttist
fljótlega með foreldrum sínum að
Vindási í sömu sveit, þar sem hún
ólst upp. Árið 1941 giftist hún
fyrri manni sínum Haraldi
Stefánssyni, en með honum átti
hún tvö börn, Jónínu gifta Emil
Ingólfssyni og Hjálmar kvongaðan
Hönnu Hallfreðsdóttur. Haraldur
dó 24. desember 1950.
Laufey bjó ein með börnum
sínum ungum um nokkurt skeið,
en 31. desember 1955 giftist hún
Andrési Bjarnasyni móðurbróður
mínum. Þau bjuggu fyrstu árin í
blokk við Kleppsveginn, en þar
sem bæði voru bráðdugleg og
vinnusöm, þá réðust þau í að
kaupa sér stórt íbúðarhús að
Hlégerði 27 í Kópavogi, þar sem
þau bjuggu lengst af.
Þar var það, sem ég kynntist
Laufeyju fyrst, eins og fyrr segir.
Eg þurfti um nokkurra ára skeið
að gangast undir smávægilegar en
þreytandi aðgerðir á hverju hausti
og bjó ég þá alltaf hjá Laufeyju og
Andrési. Ég man hvað það var
dásamlegt, að koma aumur og
úttaugaður úr aðgerðunum, í
þennan kastala friðhelgi, fegurðar
og hreinlætis. Húsfreyjan virtist
alltaf vita hvað þurfti til að mér
liði fullkomlega, án þess nokkurn
tímann að þröngva upp á mig
óþurftum. En ég var svo sannar-
lega ekki sá eini sem naut þessarar
einstæðu umönnunar. Uppi bjó
amma mín og tengdamóðir
Laufeyjar Jónína Guðmunds-
dóttir, síðustu æviárin, blind og
rúmliggjandi. Einhvern tímann
þegar ég kom í heimsókn til ömmu
minnar og spur.ði hvernig hún
hefði það, sagðist hún ekki þurfa
að kvarta meðan hún hefði hana
Laufeyju sína, það væri nú meiri
dásemdar manneskjan. Ég spurði
Laufeyju einhvern tímánn að því
hvort það væri ekki erfitt, að vera
með svona alveg hjálparlaust
gamalmenni á heimilinu. „Erfitt,"
hnussaði í Laufeyju, „heldur þú, að
ég ætli að fara að senda hana
Jónínu mína á einhvert sjúkrahús,
þar sem enginn hugsar um hana.“
Svipaða sögu hafa sennilega
flestir aðrir sem þekktu Laufeyju
að segja og þó að hún segði
mönnum jafnan umbúðalaust
skoðun sína, þá var það sett
þannig fram að menn tóku frekar
sem góða ábendingu um það sem
betur mátti fara en illyrði.
En ef til vill, er það furðulegast,
að þrátt fyrir frábært heimilis-
hald, þar sem allt var í röð og
reglu og matur á borðum fyrir allt
heimilisfólkið hversu ólíka matar-
tima, sem það hafði, var Laufey
sjaldan hejma. Hún vann lengst af
meira og minna utan heimilisins
auk þess, sem hún hlynnti að
sjúkum og lasburða hingað og
þangað út í bæ.
Minningin um Laufeyju Jóns-
dóttur hlýtur að vera okkur öllum
hvatning um að minnast þeirra
gömlu spakmæla, að sælla er að
gefa en þiggja. Nú er hún horfin
yfir móðuna miklu. Eftir stendur
vandfyllt skarð, sem við ættum að
reyna að fylla, því að þá hamingju,
sem hún gaf okkur, ber okkur að
gefa öðrum í hennar minningu.
Nú þegar ég og fjölskylda mín,
sendum henni innilegustu kveðjur,
fylgja hjartkærar kveðjur frá
móður minni Guðmundínu Bjarna-
dóttur, en í stormahretum lífsins,
var Laufey henni sú friðarhöfn,
sem aldrei brást. Þá minnast
systur mínar og fjölskyldur þeirra
Laufeyjar með sárum söknuði.
Andrési og öðrum ástvinum
hennar sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Orð fá í litlu
linað sorgina og sáran trega. En
þeir sem í fegursta garðinum búa,
þykir auðnin köldust, en megi
minningin um sælureitinn ylja
okkur öllum um ókomna daga.
Úlfar Ágústsson.
I dag er til moldar borin frá
Fossvogskapellu Laufey Jónsdótt-
ir.
Þessarar góðu konu langar mig
að minnast, þó af veikum mætti sé.
Hún lést á Borgarspítalanum 27.
mars síðastliðinn eftir nokkurra
mánaða erfiða sjúkdómslegu.
Laufey var fædd að Naustum í
Eyrarsveit á Snæfellsnesi 18. mars
1914 og var hún því nýlega orðin 65
ára.
Hún ólst upp í stórum hópi
systkina og mun snemma hafa
byrjað að taka til hendi, enda alla
tíð með afbrigðum dugleg.
Að því er ég best veit lá leið
hennar til Reykjavíkur, er hún var
fulltíða.
Hún giftist 1942 Haraldi
Stefánssyni, og eignuðust þau 2
börn, Hjálmar bifvélavirkja
búsettan í Mosfellssveit og Jónínu
húsmóður í Reykjavík. Eftir að-
eins átta ára sambúð lést Harald-
ur árið 1950.
Þá stóð Laufey ein uppi með
börnin sín tvö á unga aldri. Þá
reyndi fyrst á kjark og dugnað
hennar, en áreiðanlega hefur
henni aldrei til hugar komið að
gefast upp, þvert á móti barðist
hún ótrauð áfram.
I lok ársins 1955 giftist Laufey
aftur Andrési J. Bjarnasyni versl-
unarmanni í Reykjavík, og sér
hann nú á bak eiginkonu sinni
eftir rúmlega 23ja ára farsælt
hjónaband.
Við andlát góðra vina stöldrum
við gjarnan við, hugsum til liðinna
ára og samskipti okkar við hina
látnu. Minningarnar sækja á hug-
ann, skin og skúrir, gleði og sorg
skiptast þar óhjákvæmilega á.
Sú kona sem hér er minnst var
þeirrar gerðar að allir þeir er
henni kynntust, veittu því óhjá-
kvæmilega athygli, að þar fór
kona, sem að mörgu leyti skar sig
úr fjöldanum. Ekki þó vegna ytra
glæsibrags heldur vegna innri
verðleika, sem fram kom í sam-
skiptum hennar við samferðar-
fólkið, sem á vegi hennar varð á
lífsleiðinni. Hve mörg erum við
ekki, sem eigum henni þakkir að
gjalda, er við leituðum til hennar.
Hún var alltaf boðin og búin til
hjálpar, og lagði oft mikið á sig til
hjálpar öðrum. Samúð hennar til
allra þeirra er bágt áttu var
ákaflega rík, og áttu þeir hauk í
horni þar sem Laufey var.
Kynni mín af Laufeyju hófust
fyrir 23 árum, er þau gengu í
hjónaband hún og Andrés bróðir
minn. Það er því margs að minnast
og fyrir margt að þakka þegar
horft er til baka. Otal ánægju-
stundir höfum við hjónin átt á
heimili þeirra hjóna, og í ferða-
lögum með þeim.
En ofar þessu er þó í minum
huga á kveðjustundu þakklæti til
Laufeyjar vegna móður minnar, en
á heimili þeirra hjóna átti hún
athvarf sín síðustu æviár. Mikið af
þeim tíma var hún rúmliggjandi
sjúklingur og þurfti mikillar um-
önnunar við. Það kom í hlut
Laufeyjar öðrum fremur, og má
úærri geta hve mikið álag það var
fyrir hana. Svona ósérplægni, þar
sem unnið er í kyrrþey, lýsir vel
hve ríkrar samúðar og vináttu þeir
sem bágt áttu nutu hjá Laufeyju.
Dugnaður og ósérplægni voru þeir
eðliskostrr sem einkenndu Lauf-
eyju fyrst og fremst, og virtist
manni oft, að hún gengi skör
framar en heilsa og kraftar leyfðu.
Laufey var ákaflega gestrisin,
og ég hygg, að hún hafi haft
ánægju af að taka á móti gestum á
heimiti sínu og láta þá njóta
samvistanna, og söm var hún við
sig til hinstu stundar, þegar hún
fársjúk tók á móti vinum og
venslafólki á 65 ára afmælisdegi
sinum fyrir stuttu síðan.
Þessum fátæklegu kveðjuorðum
lýk ég með innilegum samúðar-
kveðjum okkar hjónanna til eigin-
manns hinnar látnu, Andrésar, og
barna hennar, tengdabarna,
barnabarria og annars skyldfólks.
Síðustu kveðjuorð mín til hinnar
látnu sómakonu skulu vera þessi.
Hafi hún þökk fyrir hana móður
mína.
Guðmundur Bjarnason.
í dag er til moldar borin frá
Fossvogskapellu Laufey Jóns-
dóttir, sem lést í Borgarspítalan-
um 27. marz síðastliðinn.
í haust er hún var lögð inn á
sjúkrahús til rannsóknar, bjugg-
umst við ekki við að hún ætti eftir
að heyja þar svona stranga og
erfiða baráttu gegn sjúkdómi þeim
sem hún síðan lést af.
Fáum dögum áður en hafði hún
komið til okkar hress og kát til að
rétta okkur hjálparhönd, sem hún
var búin að vinna okkur svo
ómetanlega síðustu árin fyrir. Það
sýnir best hvað við mennirnir
erum lítils megnugir gegn því sem
koma skal.
Laufey var fædd að Naustum í
Eyrarsveit á Snæfellsnesi 18. marz
1964. Foreldrar hennar voru Jón
Kristjánsson og Guðrún
Jónsdóttir. Þeim varð tólf barna
auðið. Eftir eru nú fjögur á lífi og
eru þau Guðrún sem býr i Hafnar-
firði, Nói sem er bóndi á Vindási í
Grundarfirði, Sigríður og
Halldóra búsettar í Reykjavík.
Foreldrar hennar fluttust er
Laufey var 4 ára að Vindási í
Grundarfirði. Þar ólst hún upp
innan um þennan stóra systkina-
hóp. Snemma byrjaði hún að létta
undir á heimili sínu við hin ýmsu
störf sem til féllu á svo fjölmennu
heimili. Eljusemi og dugnaður
voru henni í blóð borin og fylgdi
henni alla tíð. Henni varð mjög
tíðrætt um sínar æskustöðvar og
átti hún þaðan hugljúfar minning-
ar. Margar ferðir fór hún til
Grundarfjarðar, sem sýndi tryggð
hennar við heimahagana.
Árið 1941 fluttist Laufey til
Reykjavíkur og ári síðar giftist
hún Haraldi Stefánssyni. Eignuð-
ust þau tvö börn, Jónínu og
Hjálmar. Jónina er fædd 1942, gift
Emil Ingólfssyni prentara og eiga
þau þrjú börn, Guðrúnu, Laufeyju
og Harald. Hjálmar er bifvéla-
virki, fæddur 1943, kvæntur
Hönnu Hallfreðsdóttur og eiga
þau einn son, Helga Þór. Haraldur
andaðist mjög skyndilega 24.
desember 1950 og voru það
þungbær jól fyrir Laufeyju. En
hún lét ekki bugast og vann
hörðum höndum við ýmis störf.
Árið 1955 lágu leiðir okkar
Laufeyjar fyrst saman þegar hún
réðst til starfa hjá okkur. Upp frá
því myndaðist mikil og náin vin-
átta fyrir það sem hún gerði fyrir
okkur og börnin. Bundust þessi
vináttubönd enn sterkar er hún
giftist Andrési Bjarnasyni árið
1955, sem hefur verið okkur stoð
og stytta allt frá árinu 1948. Þetta
varð mikil gæfa að leiðir þeirra
skyldu liggja saman, þar sem þau
stóðu samhent í því að skapa sér
og börnunum hlýlegt og fallegt
heimili. Hennar regla og iðjusemi
kom þar glöggt fram, bæði utan
sem innan dyra. Heimili þeirra
stóð alltaf opið fyrir öllum sem
hjálpar þurftu og sýnir það best er
hún tók inn á heimilið tengda-
móður sína í hárri elli og annaðist
hana sem besta dóttir allt til
dauðadags.
Laufey og Andrés voru mjög
samrýnd. Þau höfðu mjög gaman
af að skoða náttúruna, ferðuðust
bæði innanlands og utan og nutu
þess í ríkum mæli. Styrkur og
uppörvun þeirra beggja kom
gleggst fram þegar Laufey barðist
í veikindum sínum, er Andrés stóð
við hlið hennar sem bjarg með
sinni yfirveguðu rósemi og kjarki.
Barnabörnin voru henni mikið
yndi og nutu einstakrar ástúðar og
umhyggju hennar. Dvöldust þau
oft og tíðum hjá ömmu og afa,
ferðuðust mikið með þeim bæði
innanlands og utan. Á síðastliðnu
ári varð Laufey langamma, þegar
Guðrún dótturdóttir hennar eign-
aðist son, sem skírður var Andrés
Jakob. Sýnir þetta vel hvað amma
og afi voru þeim mikils virði.
Laufey var mikil dugnaðarkona,
féll aldrei verk úr hendi og fljótust
til að leggja öðrum iið, sem bágt
áttu. Við vorum hennar hjálpsemi
aðnjótandi, allt frá okkar fyrstu
kynnum, ekki síst nú síðustu árin,
þegar hún fann að starfsorka
okkar hafði dvínað til muna.
Nú þegar hún er komin til æðri
heima, sem leiðir okkar allra
liggja til, er stórt skarð höggvið í
vinahóp okkar, sem seint verður
fyllt. En stærst og þyngst er
sorgin hjá eftirlifandi manni
hennar, Andrési og börnum henn-
ar. Við vottum Andrési börnum og
barnabörnum, okkar dýpstu sam-
úð og biðjum Guð að gefa þeim
styrk í sorginni.
En við vitum að minningin um
elskulega eiginkonu, mömmu og
ömmu mun lifa í hjörtum þeirra
allra um ókomin ár.
Far þú í friði
Friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Margrét og Magnús Ármann
Einnar kaloríu
kóladrykkur
Nú er kominn nær kaloríulaus kóladrykkur -
sykursnautt Spur - drykkur sem gleður alla
sem eru í kapphlaupi við kllóin.
Sykursnautt Spur inniheldur innan við eina
kaloríu í hverri flösku - það er 80 sinnum
minna en í venjulegum kóladrykk.
HF. ÖLGERÐIN EGILL SKALLAGRÍMSSON