Morgunblaðið - 26.10.1980, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. OKTÓBER 1980
Á ferð um N-Þingeyjarsýslu
Texti/ Hildur Helga Siguröardóttir Myndir/ Emilía Björg Björnsdóttir
bys
væri gott að vera. Ólafur er líka
einn af þeim, sem er að byggja, en
töluvert er um nýbyggingar á
staðnum.
„Verst hvað langt
er í brennivínið*
„Misgott," sögðu strákarnir við
höfnina, sem allir voru heima-
menn, aðspurðir um það hvernig
væri að búa á Raufarhöfn. „Það
versta er hvað vont er að ná í
brennivín," sagði einn og hinir
ýmist tóku undir eða mölduðu í
móinn. Þeir voru annars í óða önn
að salta þorskinn, búnir að vinna
grálúðu niðrí húsi og sögðu að nóg
væri af vinnu, a.m.k. fyir heima-
„HÉR vantar ekkert nema síld-
ina,“ sagði einn viðmælenda
blm. Mhl. á Raufarhofn og
horfði löngunaraugum yfir
gömlu síldarplönin út um
gluggann á Ilótel Norðurljós-
um. Og vissulega ber Raufar-
höfn þess merki að hafa verið
mikill sildarbær. Síldarplönin
voru 9 talsins og þar stóðu,
þegar mest var, um 1800
manns, aðkomufólk, auk heima-
manna og soltuðu síldina, sem
síðan hvarf jafn skyndilega og
hún hafði komið. Gömlu verbúð-
irnar. sem hétu nöfnum eins og
Dýflissan. Rauða- og Svarta-
Kusa, standa líka flestar enn
við höfnina.
En jjó að flestir, sem á annað
borð mundu þá daga, væru sam-
mála um að fjörugt og fengsælt
-hefði verið í plássinu á síldarár-
unum, var langt frá því að neinn
uppgjafartón væri að heyra í
heimamönnum, sem blm. spjall-
aði við á förnum vegi eina dag-
stund á Raufarhöfn. Flestir voru
sammála um að á Raufarhöfn
væri gott að búa, misgott sögðu
sumir að vísu, og kváðust alls ekki
hugsa sér til hreyfings.
Það ætti heldur ekki að væsa
um þá sem staðinn gista um
skemmri tíma, því á Raufarhöfn
er rekið stórt gistihús, Hótel
Norðurljós. Er það í eigu staðar-
ins síðan í vor og kvaðst hótel-
stjórinn, Örn Egilsson, vera
bjartsýnn á reksturinn.
Er að byggja
„Blessaðar verið þið ekki að
Hótelstjórinn á Hótel Norðurljós-
um, örn Egilsson, kvaðst vera
bjartsýnn á reksturinn.
taka myndir af okkur hérna í
sjoppunni, þá halda allir að við
gerum ekki annað en að drolla,"
sögðu þeir Jón S. Ólafsson og
Ólafur Helgason og kímdu er blm.
tók þá tali á þeim sígilda sam-
komustað. Svo til að fyrirbyggja
allar ranghugmyndir var sæst á
að þeir stilltu sér upp fyrir utan
sjoppuna í staðinn.
Þeir félagar sögðust vera að
vinna í loðnubræðslunni og að
næga vinnu væri að hafa fyfir
alla sem vildu. Þeir eru báðir
bornir og barnfæddir á Raufar-
höfn og kváðust ekki hugsa sér til
„Ég kom hingað fermingarvorið
mitt,“ sagði roskinn maður í
hópnum, Páll Helgason, „... og er
búinn að vinna í frystihúsinu
síðan það var stofnað. Víst var oft
fjörugt hérna á síldarárunum, en
það er nú samt ólíku saman að
jafna hvað fólkið hefur það mikið
betra nú. Mér líst vel á unga
fólkið í dag og það líf, sem því er
hoðið upp á. í gamla daga ríkti
vinnuþrælkun og fátækt, en nú er
hér allt annað líf og það til hins
betra," sagði Páll og var enga
fortíðardýrkun hjá honum að
hafa. Og með það voru þeir allir
roknir í að salta, en blm. og ljósm.
héldu á fund þriggja aðila, sem
allir gegna mikilvægu hlutverki á
staðnum, þótt með ólíkum hætti
sé, þ.e. presturinn, hreppstjórinn
og minkabaninn.
Þeir Jón og Ólafur eru bornir og barnfa ddir á Raufarhöfn og
hugsa sér ekki til hreyfings í bráð.
„Það er misgott
að búa í þessu
plássi," sögðu
strákarnir við
höfnina, en Páll
Helgason (fjórði
f.v.) var nú á því
að það væri
ólikt betra nú
en i „den tid“.
„Raufarhafnar-
búar eru nú held-
ur löghlýðnir44
Rabbað
við Rauf ar-
hafnarbúa
skipagjöldum, en embættið
er aðskilið frá hreppsnefnd-
inni, sem sér um verklegar
framkvæmdir á staðnum.
Það er helst að erilsamt sé
þegar verið er að borga út
örorku- og ellistyrki, þá koma
auðvitað margir. Og svo auð-
vitað í kringum þetta kosn-
ingabrölt, sem hefur verið
síðan ég tók við.“
Maður Hrefnu er einn af
mörgum sem er með litla
trillu, 8 tonna, áhöfnin þrír
menn og voru þeir á sjó, er
okkur bar að garði. „Það
versta við að búa hér er
annars veðráttan," sagði
Hrefna. „Hún er óttalega
leiðinleg og hér getur verið
mjög snjóþungt. I fyrra t.d.
voru húsin hérna á kafi í
snjó.“
Á meðan blm. og ljósm.
rifjuðu upp ljúfar endur-
minningar úr kálgörðum
bernskunnar yfir salatblöð-
um með sykri og rjóma í
eldhúsi hreppstjórans, kom
fram, að Hrefna er ekki eina
konan á Raufarhöfn sem sér
um að lífið á staðnum haldist
í föstum skorðum. Tengda-
dóttir hennar gegnir störfum
lögregluþjóns og dóttir
Hrefnu rekur félagsheimili
Raufarhafnar. Hrefna sjálf
er, auk hreppstjórastöðunn-
ar, formaður Slysavarnafé-
lagsins á Raufarhöfn, þannig
að hún ætti að hafa í nógu að
snúast þótt kosningabrölti
hafi nú linnt um sinn.
„Raufarhafnarbúar eru
nú heldur löghlýðnir og svo
er starfandi lögregluþjónn á
staðnum. þannig að það
lendir ekki alltaf á mér, þótt
Urefna Friðriksdóttir,
hreppstjóri á Raufarhöfn.
eitthvað beri út af,“ sagði
Hrefna Friðriksdóttir,
hreppstjóri á Raufarhöfn sl.
3 ár, og lét ágætlega af
starfinu, er blm. Mbl. tók
hana tali.
„Ég er fulltrúi sýslumanns,
sem situr á Húsavík og sé því
um innheimtur á sköttum og
ýmiss konar gjöldum, s.s.
vantar ekkert
nema síldina44