Morgunblaðið - 19.06.1981, Síða 18
1 g MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. JÚNÍ1981
Rafn Haralds-
son - Mimúng
Fæddur 4. ágúst 1947.
Dáinn 27. maí 1981.
Það er stundum svo óskiljanlega
stutt á milli gleði og sorgar, lífs og
dauða, að menn standa orðvana
frammi fyrir þessari torráðnu
lífsgátu. Menn spyrja hvers vegna
og til hvers, og þeim gengur oft
erfiðlega að finna viðunandi svör.
Hvers vegna hann, þessi lífsglaði
hamingjusami maður sem fram-
tíðin blasti við?
Ég var að koma úr tveggja
vikna frii miðvikudaginn 3. júní
þegar ég heyrði þessa hörmulegu
frétt, að lítillar vélar með fjórum
mönnum innanborðs væri saknað
síðan miðvikudaginn 27. maí og
Rabbi, eins og Rafn var ávallt
kallaður væri einn af þessum
mönnum. Ég vildi ekki trúa öðru
en þeir fyndust heilu og höldnu,
vildi ekki trúa að Rabbi og félagar
hans þrír yrðu kallaðir á brott
héðan á svo hörmulega hátt í
blóma lífsins, frá eiginkonum,
foreldrum og ungum börnum. Það
var þungbær bið fyrir eiginkonur,
ættingja og vini á meðan á leitinni
stóð og alltaf haldið í vonina til
hinstu stundar. Ég votta eiginkon-
um, börnum, foreldrum sem og
öðrum aðstandendum þessara
manna mína dýpstu samúð, bið
góðan Guð að styrkja og hjálpa
þeim í sorg sinni.
Rabba kynntist ég 1972 og
spilaði hann þá á trommur með
hljómsveitinni Haukum. Rabbi
var sonur hjónanna Haralds Kr.
Jóhannessonar og Ingibjargar
Gunnlaugsdóttur, Hólmgarði 66,
Reykjavík. Áttu þau þrjá syni og
er þetta annar sonur þeirra sem
þau fylgja til hinstu hvíldar, þau
misstu son sinn Jóhann Ævar árið
1958, þá aðeins 16 ára gamlan.
Rabbi kynntist konu sinni Kol-
brúnu Jarlsdóttur 1973, þau giftu
sig sumarið 1975. Kolbrún er
dóttir hjónanna Jarls Sigurðsson-
ar og Kristínar Bjarnadóttur,
Hjallabrekku 43, Kópavogi. Kolla
og Rabbi bjuggu í kjallaranum í
húsi þeirra og var sambúðin á
milli hæða aðdáunarverð. Kolbrún
mín er ekki ein í sorg sinni, að
hafa yndislega foreldra við hlið
sér, sem sjá á eftir góðum og
dáðum tengdasyni. Kolla og Rabbi
eignuðust langþráð barn 4. des-
ember 1980 og var það sannkallað-
ur dýrðardagur í lífi þeirra. Guð
gefur og Guð tekur, manni finnst
óréttlátt að Rabbi skyldi ekki fá
að ala upp son sinn sem hann dáði
af öllu hjarta. Rabbi var yndis-
legur faðir en eins og svo oft er
sagt, vegir Guðs eru órannsakan-
legir, við trúum því að Rabba hafi
verið ætlað æðra og betra lífssvið,
þar sem við öll munum hittast
aftur að lokúm.
Sonur þeirra var skirður 8.
febrúar 1981 í höfuðið á Ævari
heitnum bróður Rabba og afa
sínum Jarli — sólargeislinn í lífi
þeirra allra, yndislegur lítill
drengur sem á eftir að hjálpa
mömmu sinni, ömmu og öfum yfir
erfiðasta hjallann sem og alla tíð,
og um alla framtíð á Kolla eftir að
sjá Rabba í drengnum þeirra og
deila með honum minningum um
yndislegan eiginmann og föður
sem hann fékk ekki að kynnast.
Kolla og Rabbi festu kaup á nýrri
íbúð á síðasta ári og áttu að fá
hana afhenta á næsta ári. Ég kom
til þeirra stuttu áður en ég fór í frí
og voru þau að sýna mér teikn-
ingar af nýju íbúðinni, lífið blasti
við þessum ungu hamingjusömu
hjónum, ég hef aldrei kynnst
hamingjusamari og samhentari
hjónum en þeim. Það var yndis-
legt að heimsækja þau, lífsgleðin
skein úr augum þeirra beggja,
manni finnst grimm örlög að líf
svona hamingjusamrar fjölskyldu
skuli vera lagt í rúst á svo
sviplegan hátt. Rabbi var alveg
sérstaklega glaðlyndur maður.
þessi ár sem ég hef þekkt hann hef
ég sjaldan séð hann öðruvísi en
með bros á vör og í vinahópi var
hann ávallt hrókur alls fagnaðar.
Rabbi var lærður tannsmiður og
fljótlega eftir að hann gifti sig
hætti hann að spila með Haukum,
lagði trommusettið á hilluna og
sneri sér alfarið að tannsmíðinni.
Hann vann hjá Þórði Sigurðssyni
tannsmið á tannsmíðastofu Sig-
urðar og Finnboga, Skólavörðustíg
3A og sjá þeir og Svend tannlækn-
ir eftir góðum starfsfélaga og vini.
Það er erfitt að sætta sig við að
Rabbi sé horfinn frá okkur, en
hans hlýtur að bíða eitthvað æðra
verkefni hinum megin. Ég bið
góðan Guð að blessa hann og
varðveita um alla tíð, við sem eftir
sitjum eigum fallegar minningar
um góðan dreng. Eiginkonu, syni,
foreldrum, tengdaforeldrum og
bróður votta ég mína dýpstu
samúð og bið góðan Guð að
styrkja þau og halda hönd sinni
yfir þeim í þessari miklu sorg.
Sigurbjörg Þorvarðardóttir.
Hver þekkir þá stund er sköpum er skipt
ok skorinn er lifsþráöur sundur.
er feKursta ros úr reitnum er kippt
ok rofin hver ástvina fundur?
Frá vokku til Krafar Kripur oss þrá
aö K<<‘Kjast i ævirún dulda.
En örlaKadisum dulrænum hjá
er dómsvaldiö falió hiö dulda.
(Ciuöm. Gudm.)
Lítil kveðja til vinar
Til moldar er borinn í dag Rafn
Haraldsson, eða Rabbi eins og
hann var kallaður, aðeins 33 ára.
Hann, ásamt þremur öðrum vin-
um, voru skyndilega kallaðir á
brott. Þetta var ákaflega erfiður
tími, biðin milli vonar og ótta
síðustu vikurnar. Erfiður fyrir
okkur, hvað þá fyrir eiginkonu og
fjölskyldu hans.
Þetta er rangt, hugsaði ég. Af
hverju Rabbi, af hverju þurfti
hann að fara frá fjölskyldu sinni
þegar allt lék í lyndi? Hver á nú að
sitja og hugsa um augasteininn
hans, gullfallega drenginn hans,
sem ekki hefur átt pabba nema í
fimm mánuði? Eða hver á nú að
vera félagi og góður eiginmaður
konu hans?
Ósjálfrátt spyr maður sjálfan
sig þessara spurninga. Lífið er
harður skóli og veröldin grimm.
Rabbi var öðlings maður, og
hafði allt það til að bera, sem
ungum manni er sómi að. Hann
var góður vinur og brást ekki þeim
böndum. Það er stórt skarð, sem
hoggið hefur verið í vinahópinn.
Þar var Rabbi ætíð hrókur alls
fagnaðar, og hélt hópnum ávallt
saman með góðum samverustund-
um, hvort sem var í ferðalögum
eða við önnur tækifæri.
Rabbi hafði umsjón með for-
mennsku skemmtinefndar fyrsta
árið sitt í JC Borg, og stóð sig með
mikilli prýði, en það er vandasamt
verk að halda saman þrjátíu
manna hópi svo öllum líki. Á
síðasta ári var hann varaforseti í
Borg, og tók þátt í rökræðukeppn-
um fyrir félagið jafnframt því sem
hann leiðbeindi í ræðumennsku.
Rabba var sem sagt margt til
lista lagt. Sem eiginkona í JC Borg
rita ég þessa stuttu minningar-
grein. En eins og máltækið segir:
Énginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur.
Elsku Kolla mín og Ævar Jarl,
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur til ykkar beggja, og megi Guð
gefa þér, Kolla mín, áfram þann
stórkostlega styrk, sem þú hefur
sýnt okkur á undanförnum vikum.
Einnig votta ég foreldrum og
tengdaforeldrum samúð mína, og
vona að Guð gefi þeim styrk í sorg
þeirra.
Við söknum ákaflega Rabba
vinar okkar, en sem betur fer er
minning hans það sterk að hún
hjálpar okkur að hjálpa okkur
sjálfum. Njóti hann alls hins bezta
í hinu óþekkta ríki. Hafi hann
þökk fyrir öll gömlu árin.
IS
„Grátnir til Krafar. (lönKum vjer nú hjeöan.
FylKjum þjer vinur. far vel á braut.
GuA oss þaö Kefi. Kladir vjer moKum
þér HÍðar fylxja í friðarskaut.“
Mikið er erfitt að trúa því að
Rabbi sé dáinn. Allan þann tíma
sem leit stóð yfir að flugvélinni,
áttum við þá ósk heitasta að þeir
myndu finnast á lífi. Þegar þeir
svo fundust, varð okkur hugsað til
þess hve lífið er hverfult og hversu
litlu við fáum um ráðið.
Við systurnar kynntumst Rabba
fyrst árið 1975 þegar hann og
Kolbrún frænka voru hjá okkur í
hálfan mánuð meðan mamma og
pabbi fóru erlendis. Á þeim tíma
fengum við tækifæri til að kynn-
ast Kolbrúnu frænku okkar og
Rabba mjög vel og áttum við
margar ógleymanlegar stundir
saman. Okkur duldist ekki hversu
náið samband þeirra var og
hversu vel þau áttu saman í alla
staði.
í ágúst 1975 giftu Kolbrún og
Rabbi sig, og er sá dagur okkur
enn í fersku minni. I brúðkaupinu
var samankominn fjöldi ættingja
og vina til þess að samgleðjast
þessum ungu og myndarlegu brúð-
hjónum, sem geisluðu af ham-
ingju. Þar var svo 4. desember
síðastliðinn að þeim auðnaðist sú
hamingja að eignast lítinn heil-
brigðan dreng. Eins og við áttum
von á fórst þeim Kolbrúnu og
Rabba foreldrahlutverkið vel úr
hendi, og ekki tók pabbinn minni
þátt í að sinna þörfum litla
drengsins síns.
Þá má með sanni segja að litli
Ævar Jarl sé eftirmynd föður síns
og fer hann á mis við mikið að fá
ekki að njóta þeirrar ástar og
umhyggju sem Rabbi bjó yfir.
Hjartans Kolbrún mín, við biðj-
um góðan Guð að styrkja þig, litla
Ævar Jarl og Dídí og Jalla í
þessari miklu sorg. Einnig biðjum
við góðan Guð að styrkja foreldra
Rabba, og Harald og Ingibjörgu og
bróður hans.
Blessuð sé minningin um góðan
og hugljúfan dreng.
Herdis og Auður
Bjarni Kolbeins-
son - Minning
Fæddur 28. ágúst 1907.
Dáinn 9. júní 1981.
Bjarni fæddist í Unaðsdal í
N-ísafjarðarsýslu, og við „djúpið"
ólst hann upp, ekki við mikinn leik
en við mikla vinnu bæði til sjós og
lands. Með móður sinni sem var
farandverkakona á nútíma máli,
en það merkir að tekin var sú
vinna er bauðst, var Bjarni
bernsku- og unglingsárin. Ekki
munu nú slík börn alltaf hafa
fengið bestu bitana sem á borðum
voru, né þeim hlíft við verstu
verkunum.
En út úr þessum harða vinnu-
skóla kom Bjarni með þann ásetn-
ing að verða sjálfstæður og geta
séð sér og sínum farborða.
Og til þess að standa betur að
vígi í lífsbaráttu’ini, reyndi hann
ávailt að mennta sig, þannig lauk
hann námi í Núpsskóla, Iþrótta-
skólanum í Haukadal, og 1941 tók
hann sveinspróf í skósmíði, og
þegar hann er fimmtugur tekur
hann próf i húsasmíði. Hann vann
við báðar þessar iðngreinar. Engin
tilviljun mun það hafa verið að
smíðar urðu fyrir valinu, því
Bjarni var smiður góður.
Til Reykjavíkur fluttist hann
1934, á næstu árum var Bjarni
tíður gestur á æskuheimili mínu,
sennilega fyrir skyldleika sakir,
en þar kynntist hann eftirlifandi
konu sinni, systur minni, Ingi-
björgu en þau stofnuðu heimili
1937.
Þetta er hin ytri hlið á ævi
Bjarna Kolbeinssonar, en hvað um
innri hliðina? Óefað hefur erfiði
æskuáranna sett harðari svip á
manninn heldur en upplagið gaf
vonir um. Og ekki mun auðvelt
fyrir okkur, er góða heilsu höfum,
að skilja manninn sem á góðum
aldri er allt í einu orðinn bundinn
við hjólastól, önnur höndin lömuð
og ekki vinnufær l.mgur. En samt
stóð eftir heill og góður drengur.
Og þann dreng kveð ég nú með
þakklæti fyrir áratuga vináttu og
margar góðar samverustundir.
Ég og fjölskylda mín vottum
Ingu og börnum þeirra samúð á
þessari kveðjustund, og óskum
Bjarna blessunar þess almættis er
nú mun veita honum leiðsögn um
ókunnar slóðir.
Kristján Fr. Guðmundsson
Andlátsfregnir koma okkur ekki
ætíð að óvörum. Svili minn, Bjarni
Kolbeinsson, lést 9. júní eftir
langvarandi erfið veikindi, sem
reyndu vissulega á þrautseigju
hans og karlmennsku.
Bjarni var fæddur í Unaðsdal
við ísafjarðardjúp 28. ágúst 1907.
Foreldrar hans voru Kolbeinn
Elíasson í Ögri og Guðmundína
Matthíasdóttir.
Æskuárin voru enginn dans á
rósum og hafa vafalaust sett sitt
mark á skaplyndi og störf Bjarna
síðar í lífinu. Bjarni ólst upp með
móður sinni, sem lengst af var í
vinnumennsku, m.a. í Æðey. Allt
varð að vinna, sem til féll á
þessum árum til lands og sjávar,
en ekki var alitaf borið mikið úr
býtum. En smíðar fóru Bjarna vel
úr hendi og vann hann snemma
við slík störf.
Þrátt fyrir lítil efni reyndi
Bjarni að mennta sig og stundaði
nám í Núpsskóla, en síðar hélt
hann suður til náms í íþróttaskól-
ann í Haukadal. Heilsurækt var
ætíð mikið áhugamál.
En hugurinn stefndi að því að
verða vel bjargálna og standa á
eigin fótum. Bjarni lærði skósmíð-
ar og lauk námi frá Iðnskólanum á
Akranesi. Hann rak skósmíða-
vinnustofu á Siglufirði og Akra-
nesi, og síðar í Reykjavík. En
húsbyggingar voru hugleiknar og
réðst hann í húsasmíðanám á
miðjum aldri og hlaut hann meist-
araréttindi í þeirri iðn. Stóð
Bjarni að mörgum húsbyggingum
um ævina, bæði fyrir sig og aðra. í
fyrstu þótti Bjarni áræðinn í
byggingastarfseminni. Mikið var
lagt að sér og nærri sér gengið,
enda mikið kappsmál að standa á
eigin fótum, og tókst honum það
vissulega. Ekki er ólíklegt að
erfiði og annríki uppvaxtaráranna
hafi þarna markað manninn.
Bjarni þótti stundum harðdrægur
í viðskiptum, en gefin loforð stóðu
og kappsmál var að skulda engum
neitt.
Við fyrstu kynni fyrir mörgum
árum, þótti mér Bjarni heldur
fáskiptinn, en við nánari kynni
birtist hlýr, einlægur og orðheld-
inn drengskaparmaður. I þröngum
vinahópi og innan fjölskyldu var
tekið lagið og naut sín þá góð
söngrödd og gott skopskyn.
Það sýndi best innri mann
Bjarna, að honum var það
kappsmál að hlúa að móður sinni
og veita henni húsaskjól til dauða-
dags og þakka henni það vega-
nesti, sem hún hafði veitt honum,
þó efnin væru lítil.
Bjarni bar gæfu til að tengjast
góðu fólki. Hann stofnaði heimili
með Ingibjörgu Guðmundsdóttur
1937 og eignuðust þau 3 börn,
Rannveigu, Sigríði og Kolbein,
sem öll búa í Reykjavík. Allt
mannvænlegt fólk, sem stofnað
hefur sín heimili, enda barnabörn-
in orðin 9 og barnabarnabarnið
þegar orðið eitt.
Ráðahagurinn með Ingibjörgu
var Bjarna mikið gæfuspor, enda
mat Bjarni hana mikils og hafði
oft orð á. Átta ára erfið veikindi
Bjarna á sjúkrahúsum og heima,
þegar því var við komið, reyndi
vissulega á mannkosti þeirra
beggja. Ég hygg, að úr því sem
komið var, hafi Bjarni þráð hvíld-
ina, a.m.k. hafði hann það stund-
um á orði.
Leiðir skilja í bili við dyr hins
ókunna. Skrifuð eða sögð orð
megna lítils, en þakkir vil ég færa
samferðamanni mínum, svila og
vini. Aldraðri systur Bjarna, Sig-
ríði, eiginkonunni Ingu, dætrum,
syni og barnabörnunum flyt ég
innilegustu samúðarkveðjur frá
mér og fjölskyldu minni.
Jón Kr. Gunnarsson
Að leiðarlokum vil ég minnast
föður míns með nokkrum orðum. í
lífi flestra skiptast á skin og
skúrir, en þegar minningarnar
sækja að rísa hæst gleðistundir og
minningar um hlýju og ástúð.
Bróðir minn hringdi til mín og
sagði okkur að pabbi hefði verið að
skilja við (það var á afmælisdag-
inn minn).
Pabbi var búinn að vera lamað-
ur í — löng — 8 ár og oft mikið
veikur. Við gátum búist við að
hann færi, en þegar kallið kemur
virðist maður aldrei tilbúinn.
Minningarnar frá gömlum dög-
um þjóta gegnum hugann — þegar
pabbi var frískur — jólin heima —
vindlalyktin hans — þessi yndis-
legi friður yfir okkur öllum við
matborðið stundvíslega klukkan 6,
pabbi við endann á borðinu, vel
greiddur í sparifötunum. Áramót-
in, þegar við komum öll saman og
hann söng með sinni djúpu rödd
„Nú árið er liðið". Lítil stúlka
flýtir sér heim með prófskírteinið
sitt, hún veit að pabbi bíður
spenntur og spyr: Hvernig gekk?
og þegar vel gekk var hann vanur
að segja: „Heldurðu að ég hafi
ekki vitað þetta elskan mín,“ og
klappaði á öxlina á mér. Það var
mikil uppörvun.
Pabbi sagði okkur að við gætum
allt sem við vildum, bara að hugsa
nógu hátt og „Guð hjálpar þeim
sem hjálpa sér sjálfir"; það síðar-
nefnda hef ég marg sannreynt.
Hann var skapmikill og fljótur
að reiðast, svo mörgum þótti nóg
um, hann talaði um það sjálfur, en
hann var eins fljótur að sættast og
blíður var hann.
Pabbi brýndi oft fyrir okkur að
fara vel með peninga og skulda
aldrei neinum neitt. Þannig var
hann sjálfur.
Kveðjustund fylgir tregi og
þakklæti frá okkur börnunum og
barnabörnunum. Megi traustur
faðir og afi hvíla í friði.
RB.