Morgunblaðið - 07.07.1991, Blaðsíða 30

30 C
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ'sÚlWÚbAGUR' 7.JÚLÍ 1991
ÆSKUMYNDIN...
ER AF MARGRÉTIKRISTÍNU PÉTURSDÓTTUR LEIKKONU
Glúrin
verslunarkona
Hún steig sín fyrstu skref í leiklistinni í eigin
leikhúsi á Seltjarnarnesi og seldi popp og skelj-
ar til að afla leikhúsinu fjár. „Hún var mikil
verslunarkona og hefði átt framtíð fyrir sér á
því sviði, hefði hún valið þá braut. Það kom
hins vegar held ég aldrei til greina hjá henni,
leiklistin átti hug hennar allan.“ Sú sem hér
um ræðir er Margrét Kristín Pétursdóttir, sem
lék og söng aðalhlutverkið í Söngvaseið og það
er æskuvinkona hennar, íris Erlingsdóttir, sem
hefur orðið.
Margrét þótti þægt barn og óskaplega viðkvæm.
Margrét er fædd 9. mars 1962,
foreldrar hennar eru Pétur
Einarsson og Soffía Jakobsdóttir
leikarar. Hún á eina yngri systur,
Sólveigu, og fímm yngri hálfsystk-
ini. Sem bam lék Margrét einu sinni
á leiksviði, það var með pabba sín-
um í Fjalla-Eyvindi. Og þar komst
hún upp á þjóðlegan sið; að borða
hákarl. Þegar haldið var upp á fimm
ára afmæli hennar skömmu síðar,
valdi hún í matinn hákarl og anan-
asfrómas.
Margrét þótti blíð og góð en
óskaplega viðkæm. „Hún vildi sí-
fellt láta á það reyna hversu við-
kvæm hún var og hlustaði aftur og
aftur á Pétur og úlfínn þó hún yrði
dauðhrædd í hvert skipti," segir
Erla Kristjánsdóttir. Og í sama
streng tekur íris. „Þegar Magga
var fímm eða sex ára var henni
gefin veiðistöng og við fórum því í
veiðiferð niður í fjöru, þar sem hún
veiddi pínUlítinn físk. Þegar Magga
hafði komið honum á þurrt vildi hún
ekki fyrir nokkurn mun drepa hann.
En þar sem hann var á þurru landi,
dó hann nú samt og hún var/niður
sín í marga daga, snerti að sjálf-
sögðu ekki veiðistöngina aftur.“
En þrátt fyrir að Margrét hafí
þótt afskaplega þægt barn, átti hún
það til að gera eitthvað af sér, sem
jafnan var þó vel meint. Hún hafði
til dæmis ekkert illt í huga þegar
hún ákvað að gera hreint fyrir
mömmu sína ásamt Irisi vinkonu
sinni. Þær voru báðar ákafír aðdá-
endur Línu langsokks og að for-
dæmi hennar bundu þær skrúbba
á fæturna og stráðu ræstidufti yfir
gólfið. Það var hins vegar meira
en gólfkorkurinn þoldi og bar hann
ekki sitt barr eftir það.
ÚR MYNDASAFNINV
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Eisenhower, yfirhershöfðingi
bandamanna í siðari heims-
styijöldinni, sem síðar varð J'orseti
Bandaríkjanna, kom til íslands
laust eftir 1950 og tók
sér þá far með Gullfaxa
Flugfélags íslands frá
Reykjavík til Keflavík-
urflugvallar, en það var
í eina skiptið sem hann
fór með venjulegri far-
þegaflugvél á því tíma-
bili sem hann var yfir-
hershöfðingi. Eisenhower kom
hingað til lands með flugvél frá
bandaríska flughernum og fór síðan
til Reykjavíkur til fundar við ríkis-
stjórn íslands. Þaðan flaug hann
svo til Keflavíkur eins og áður seg-
ir og var Jóhannes R. Snorrason
flugstjóri í þeirri ferð. Flugfreyja
var Kristín Snæhólm og sagði hún
svo frá að Eisenhower hefði verið
ákaflega alúðlegur. „Hann kallaði
samferðamenn sína gælunöfnum og
gerði að gamni sínu.
Hann var elskulegur við
alla og ekki formfastur
að neinu leyti eins og
maður gæti ímyndað sér
að hershöfðingi væri, “
sagði Kristín. Okkar
maður, Ólafur K. Magn-
ússon, var að sjálfsögðu
gerður út af örkinni til að festa
hershöfðingjann á filmu, en Eisen-
hower setti það skilyrði að Kristín
yrði með á myndinni. Þá var önnur
meðfylgjandi mynda tekin, en hin
þegar Gullfaxi kom inn til lendingar
á Reykjavíkurflugvelli.
SVEITIN MÍN ER...
MOSFELLSDALUR
Mosfellsdalur
„ALLAR sveitir eru
mínar uppáhaldssveit-
ir“ segir Auður Lax-
ness á Gljúfrasteini „en
ég hef búið hérna í Mos-
fellsdalnum í rúm fjöru-
tíu og fimm ár og hér á
ég heima og vil hvergi ann-
ars staðar vera þó að ég sé
Reykjavíkurpía að upplagi."
Auður játar þó, að hún hafi ekki
verið neitt sérlega hrifín þegar hún
kom fyrst í Mosfellsdalinn um jóla-
leytið fyrir tæplega hálfri öld, það
var heldur kuldalegt um að litast
fannst henni. „En nú fínnst mér
fallegt hér og ég hef farið upp á
öll fjöll hér umhverfís enda nýt ég
þess að Halldór þekkir öll kenni-
Íeiti.“
Hér er mjög friðsælt og sveita-
legt á veturna," segir Auður „en á
sumrin er nánast hraðbraut í gegn-
um dalinn. Þetta er þó þægilegt lít-
ið samfélag og stutt í Mosfellsbæ
þar sem öll þjónusta er til reiðu, til
Reykjavíkur höfum við ekkert að
sækja nema skósmið og kaffihús.“
Auður
ÞANNIG
hellir...
Sigmundur Dyrfjörð
upp á könnuna
„Eg vil hafa kaffið mitt sterkt og ég drekk Sigmundur
það svart og sykurlaust og helst úr litlum
bolla. Þegar kaffið er svart nýtur það sín
mun betur en ella og maður getur notið sér-
kenna hverrar tegundar fyrir sig,“ segir
Sigmundur í Te og kaffi. Svart og sterkt
Sigmundur segir margar aðferðir vera til þess
að laga gott kaffi og þær fari nokkuð eftir
sérvisku hvers og eins. Honum fínnist t.d. ág-
ætt að hella upp á í pressukönnu og nota til
þess milligrófmalað kaffi. ítölsku stál- eða ál-
könnumar þykja honum einnig ágætar og svo
standi gamla góða aðferðin, þegar hellt er upp á
í gegnum tau- eða pappírspoka, alltaf vel fyrir
sínu. Þessa aðferð kalla Danir „madam blue“
og eru þá að vísa til bláu emileruðú kannanna
sem algengar voru fyrr á árum. Sigmundur
segir sjálfvirku kaffikönnurnar geta verið ágæt-
ar í fyrstu en þegar þær fari að eldast geti þær
verið mistækar. „Maður er öruggari með betra
kaffí ef hellt er upp á gamla mátann.“
Sigmundur segir marga setja allt kaffi undir
einn hatt og kaffi sem víki útfrá þessu venju-
lega bragði sé þá afgreitt vont. „Þetta fólk
drekkur þá kaffi bara til þess að drekka kaffi
en svo eru aðrir sem spá meira í þetta. Þeir fá
sér þá eitthvert kaffí vegna þess að þá langar
í kaffi með þessu ákveðna bragði. Þetta er fólk
sem þekkir tegundimar mjög vel og veit hver
gefur hvaða bragð.“
Sjálfur segist Sigmundur ekki eiga neina
uppáhalds kaffitegund, hann haldi kannski
meira upp á eina tegund í dag en aðra á morg-
un. En kaffíð verður helst að vera svart og
hann drekkur aldrei mikið af því í einu. Einn
eða tveir litlir bollar géufínn skammtur eftir mat.