Morgunblaðið - 30.11.1995, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 30. NÓVEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
ÁSTA MARGRÉT
SIG URÐARDÓTTIR
4- Ásta Margrét
* Siguröardóttir
fæddist 25. septem-
ber 1924 í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést 19. nóvember
síðastliðinn i St.
Jósefsspítala, Hafn-
arfirði. Foreldrar
Ástu voru Sigurður
Einarsson og Mar-
grét Jónsdóttir, J>au
létust þegar Ásta
var barn að aldri
og ólst hún upp hjá
föðursystrum sín-
um, Ingpi og Guð-
björgu. Eftirlifandi yngri bróð-
ir Astu er Árni en þau voru
aðskilin við lát foreldra sinna.
Ásta giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Ágústi Guðjóns-
syni, 27. september 1947. Barn
Ástu fyrir hjónaband er Sigurð-
ur Grétar, f. 6. mars 1946, börn
hans eru Ágústa Dröfn, f. 15.
apríl 1973, sonur hennar er
Krístjan Alexander, f. 26. júní
1993; Hilmir Freyr, f. 17. jan-
úar 1976, og Eva Björg, f. 28.
apríl 1983; fóstursonur Sigurð-
ar er Snæbjöm, f. 28. janúar
1967. Sigurður Grétar kvæntist
Matteu Pétursdótt-
ur, þau skildu. Börn
Ágústs og Ástu em
1) Guðjón Vilberg,
f. 1. september
1948, kona hans er
Sigurbjörg Ágústs-
dóttir, f. 2. nóvem-
ber 1947. 2) Erna
Krístín, f. 20. nóv-
ember 1952, börn
hennar em Ásta
Hjördís, f. 15. febr-
úar 1973, og Jón
Ágúst, f. 6. ágúst
1978. Erna giftist
Valdimar Jónssyni,
þau skildu. Sambýlismaður
Emu er Ólafur Már Magnús-
son, f. 20. desember 1955. 3)
Þuríður Jóna, f. 2. ágúst 1962,
gift Valdimar K. Guðlaugssyni,
f. 5. mars 1962, synir þeirra eru
Þorsteinn Ingi, f. 25. mars 1985,
Tryggvi Karl, f. 6. október
1987, og Krístinn Öm, f. 16.
október 1992.
Ásta starfaði i áratugi við
ræstingar á Borgarbókasafn-
inu.
Útför Ástu verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
í DAG verður til grafar borin okkar aldurtila svo snögglega en aðeins
elskuleg tengdamóðir, Ásta M. Sig- ein vika leið frá því að hún lagðist
urðardóttir. Engan óraði fyrir því inn á St. Jósefsspítala þar til hún
að veikindi hennar yrðu henni að andaðist. Veikindi hennar reyndust
t
Maðurinn minn,
ALFREÐ BÚASON,
andaðist á gjörgæsludeild Borgarspítalans 28. nóvember.
Hrefna Jónsdóttir.
t
HALLGRÍMUR HALLGRÍMSSON,
Túngötu 2,
Grindavík,
andaðist sunnudaginn 26. nóvember.
María Michaelsdóttir.
t
Frændi minn,.
INGÓLFUR TH. GUÐMUNDSSON
fyrrverandi deildarstjóri,
Fornhaga 23,
Reykjavík,
lést á heimili sinu 28. nóvember.
Haukur Bachmann.
t
Elskulegur eiginmaður minn,
JÓNATANJÓHANNESSON
sjómaður,
Laufásvegi 5,
verður jarðsettur frá Dómkirkjunni í Reykjavík föstudaginn
1. desember kl. 15.00.
Þórunn Sigríður Gi'sladóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN DIUÁ ÓLAFSDÓTTIR,
Höfn,
Melasveit,
sem andaðist í Sjúkahúsi Akraness sunnudaginn 26. nóvember,
verður jarðsungin frá Leirárkirkju laugardaginn 2. desember
kl. 14.00.
Þeim, sem vildu minnast hinnar látnu, er bent á Sjúkrahús Akra-
ness.
Lúðvík V. Jónsson, Pálfna Sighvatsdóttir,
Margrét J. Jónsdóttir, Guðmundur Ólafsson,
Ólafína I. Palmer,
barnabörn og barnabarnabörn.
MIIMNINGAR
meiri en svo að mannshöndin gæti
komið til hjálpar.
Ásta hélt heimili eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Ágústi Guðjóns-
syni, fram á síðustu stundu. Þróttur
hennar og kraftur einkenndi mjög
heimilishald hennar. Snyrti-
mennska og hreinlæti voru henni í
blóð borin og öll umhirða var þann-
ig að hrein unun var á að horfa.
Það var sama hvort um var að
ræða tiltekt á heimilinu, I garðinum
eða sjálfum bílnum. Allt var tandur-
hreint og fagurt. Hún var með ein-
dæmum skipulögð til vinnu og lauk
flestöllu sem hún tók sér fyrir hend-
ur á methraða og var ekki í rónni
fyrr en öllu var lokið.
Böm Ástu voru henni mikils virði
og tíður gestur var hún á heimilum
okkar. Sjaldnar en ekki hafði hún
í farteskinu smávægilegan varning
sem kom okkur vel og ekki síst
bamabömum hennar. Spurðist hún
mikið fyrir um heilsufarið á bænum
og hvatti okkur stöðugt að leita til
lækna teldi hún ástæðu til þess.
Slíka umhyggju er ekki á hvers
manns valdi að hafa en Ásta vissi
hvað það gat þýtt ef slíkir hlutir
voru virtir að vettugi.
Ásta var gjarnan ómyrk í máli
og dró enga dul á skoðanir sínar,
hvort sem þær lágu að amstri hvers-
dagsleikans, einstaklinga eða hluta.
Þannig fengum við að kynnast
henni sem heilsteyptri og góðri
manneskju og við vissum hvar við
höfðum hana allan tímann. Hún var
akkerið í fjölskyldunni og slíkri kjöl-
festu er erfitt að sjá á bak.
Elsku Gústi. Við sem horfum á
eftir Ástu þinni vitum að hún hugs-
aði mjög vel um þig og hún var þér
allt í þessu lífi. Við styrkjum þig
og biðjum góðan Guð að geyma
hana hjá sér. Henni munum við
aldrei gleyma.
Valdimar K. Guðlaugsson,
Ólafur M. Magnússon.
Nú er hún amma Ásta dáin og
við sjáum hana ekki oftar með afa.
Amma og afí voru alltaf saman.
Þau komu oft í heimsókn til okkar
og þá átti amma yfirleitt eitthvað
í veskinu sínu og þegar einn af
okkur átti afmæli komu amma og
afi alltaf með pakka fyrir okkur
alla. Amma passaði afa mjög vel
og hún vildi alltaf að honum liði
sem best. Það var alltaf svo gott
að heimsækja þau. Það var svo
hreint og fínt hjá henni ömmu. Allt
í röð og reglu, úti og inni. Við strák-
amir hjálpuðum pabba að slá garð-
inn fyrir ömmu og afa. Alltaf var
gott að fá eitthvað í svanginn eftir
sláttinn og þá beið amma með vöffl-
ur eða annað góðgæti fyrir okkur.
Við söknum ömmu Ástu en vitum
líka að söknuðurinn er mestur hjá
afa Gústa. Við munum hana hressa
og káta og vonum að henni líði vel
hjá Guði og sé ekki lengur lasin.
Elsku afí, Guð styrkir okkur öll.
Þorsteinn Ingi,
Tryggvi Karl
og Kristinn Örn.
Heima hjá mér var hún kölluð
Ásta Gústi. Hún var gift Ágústi
bróðir föður míns.
Það hefur alltaf verið mikill sam-
gangur á milli bræðranna og fjöl-
skyldu þeirra. Ég gisti oft hjá þeim
hjónum þegar ég var lítil stelpa.
Það var alltaf gott að vera hjá
Ástu, hún var alltaf kát og hress
og stutt í brandarana hjá henni.
Ég man eftir rauða hárinu henn-
ar, sem var hennar mesta prýði,
ég man að það hreinlega heillaði
mig.
Hún hugsaði vel um manninn
sinn og börn. Heimilið hennar var
óaðfinnanlegt aldrei sá maður ryk-
kom hjá henni.
Hún hefur reist sér stóran minn-
isvarða, ekki úr steini og heldur
ekki með ævisögu, heldur með börn-
um sínum. Þau koma öll vel til
manns, og eru heiðvirt og gott fólk
eins og Gústi er og Ásta var.
Sérhver kona getur ekki beðið
um meira en það að vita að hún
hafi gefið fjölskyldu sinni öruggt
skjól. Minnisvarðinn hennar er lif-
andi og mun halda áfram að lifa í
barnabörnum hennar. Þetta eru lít-
il og fátækleg orð um svo mikla
konu.
Elsku Gústi minn, Grétar, Beggi,
Ema Kristín, Þurí og barnabörn,
þið hafíð misst mikið og við munum
öll sakna hennar.
Ég bið Guð að blessa ykkur öll
og gefa ykkur frið og huggun. Ég
-læt fylgja ljóð eftir afa okkar.
Ó, líttu nú, Guð, í líkn og náð
til líðandi bama þinna.
Láttu þitt guðdóms gæskuráð
þau gleði og huggun finna.
.Enginn af mönnum orkað fær
angur hjartans að lina;
þerraðu, Drottinn, tárin tær,
er titra á hvörmum vina.
Tak þú nú, Jesús, hlýtt í hönd
hveijum, sem raunir þjaka.
Leystu þau hörðu harmabönd,
er hjörtunum angur baka.
(Guðjón Pálsson)
Margrét Annie og fjölskylda.
Milli námsáfanganna og körfu-
boltasigranna kom elsti sonurinn,
Valdimar Karl, eitt sinn heim með
gullfallega og hægláta bekkjarsyst-
ur, Þuríði Jónu Ágústsdóttur.
Framtíðin var ráðin og ekki löngu
seinna hitti ég foreldra stúlkunnar,
Ágúst Guðjónsson og Ástu Mar-
gréti Sigurðardóttur, sem við
kveðjum í dag.
Ásta var greinilega mikil kjöl-
festa í fjölskyldunni og tóku þau
hjón Valdimari strax opnum örm-
um. Ásta hafði misst foreldra sína
ung úti í Vestmannaeyjum, faðir
hennar, Sigurður Einarsson, fórst
við bjargsig, en móðir hennar,
Margrét Jónsdóttir, veiktist heift-
arlega nokkru seinna, en hafði
komið yngra barni sínu, Árna, í
fóstur til frændfólks síns undir
Eyjafjöllum, áður en hún lést. Ásta
ólst aftur á móti upp hjá föðursystr-
um sínum að Norðurgarði í Vest-
mannaeyjum.
Gefur augaleið þvílíkur harmur
það var fyrir ungt stúlkubarnið að
missa báða foreldra sína og sjá af
bróður sínum í aðra sveit. Þrátt
fyrir einstakt atlæti frændfólks í
uppvextinum hefur þessi hörmulegi
atburður markað óafmáanleg spor
í sálu hennar. Sorgin gleymir eng-
um og þeir sem alast upp með
henni mega oft ekkert aumt sjá.
Þetta var einmitt skýrasti þátturinn
í fari Ástu, sem lýsti af kærleik
og góðmennsku, borið samt oft
BJÖRN
RÚNARSSON
+ Björn Rúnarsson fæddist
30. nóvember 1975 á Akra-
nesi. Hann lést í Landspítalan-
um 11. júní 1995 og fór útförin
fram 19. júní.
KÆRI Björn!
í tilefni af 20 ára afmælisdegin-
um þínum ætla ég að hripa niður
nokkrar línur. Þegar ég hitti þig
síðast aðeins viku fyrir andlátsdag-
inn þinn datt mér ekki í hug að
þetta væri í síðasta skiptið sem við
hittumst hérna megin. En enginn
veit sína ævina fyrr en öll er.
Að fá þessa hræðilegu veikinda-
frétt, síðan andlátsfrétt stuttu
seinna, er meira en maður getur
sætt sig við, þetta lamar mann al-
veg. Þegar ég áttaði mig á að þetta
væri raunveruleiki fóru að koma
myndir af þér upp í hugann hjá
mér. Fyrsta myndin var er við sát-
um tvö við eldhúsborðið heima hjá
þér, þú að segja mér frá vinnunni
þinni sem mér fannst þú svo ánægð-
uppi af hressilegu viðmóti, blandað
kímni. Þar sem hún sat í fjölskyldu-
boðum var jafnan ys og þys litla
fólksins, sem leitaði stöðugt til
ömmu með ráð, að ógleymdri enda-
lausri gjafmildi hennar.
í uppvextinum í Vestmannaeyj-
um gekk Ásta að öllum almennum
störfum, þótt kjörin hafi ábyggi-
lega markast af kreppuárunum og
bágindum atvinnulífsins í kjölfar
þeirra. Sautján ára gömul ræður
hún sig svo kaupakona að Skógum
undir Eyjafjöllum. Þar er hún á
ættarslóðum móður sinnar og Ey-
fellingar orðlagðir snillingar til
hugar og handa, atorkumenn og
gleðimenn.
Nokkrum árum seinna fór hún
í vinnu til Reykjavíkur og árið 1946
eignast hún elsta barn sitt, Sigurð
Grétar Eggertsson, trésmið. Hún
flyst með hann ungan sem ráðs-
kona til Guðjóns Pálssonar verk-
stjóra hjá Vegagerðinni og sálma-
skálds frá Stokkseyri. Þar kynnist
hún eftirlifandi manni sínum, Ág-
ústi bifreiðastjóra, syni Guðjóns,
og ganga þau í heilagt hjónaband
27. september 1947 oghófu búskap
á Hverfísgötu 100. Árið 1951
byggja svo ungu hjónin Hólmgarð
13 og hefur það verið heimili þeirra
æ síðan.
Jafn starfsamri konu og Ástu
féll ekki verk úr hendi og ásamt
heimilishaldinu vann hún áratugum
saman við ræstingar á Borgarbóka-
safninu. Ásta unni líka heitt sinni
fögru Bústaðakirkju, var í kvenfé-
laginu og tók heilshugar þátt í
uppbyggingarstarfí kirkjunnar með
sr, Olafi Skúlasyni, núverandi bisk-
upi, og sr. Solveigu Láru Guð-
mundsdóttur, aðstoðarpresti hans.
Þá átti kvenfélagið Heimaey ekki
svo fáar stundir hennar, en í því
félagi eru brottfluttar konur úr
Vestmannaeyjum.
Börn Ástu og Ágústs eru: Guðjón
Vilberg, yfirverkstjóri hjá Reykja-
víkurborg, kvæntur Sigurbjörgu
Ágústsdóttur; Erna Kristín, banka-
mær, en sambýlismaður hennar er
Ólafur Már Magnússon, útgefandi.
Börn hennar og Valdimars Jóns-
sonar verkamanns eru Ásta Hjör-
dís, förðunarmeistari, og Jón Ág-
úst. Yngst er svo Þuríður Jóna,
kennari, gift Valdimari Karli Guð-
laugssyni, viðskiptafræðingi, og
eru synir þeirra Þorsteinn Ingi,
Tryggvi Karl og Kristinn Örn.
Börn Sigurðar Grétars og
Matteu Pétursdóttur eru Ágústa
Dröfn, sonur hennar er Kristjan
Alexander; Hilmar Freyr og Eva
Björg. Uppeldissonur Sigurðar er
Snæbjörn Ólafsson.
Bróðir Ástu er eins og áður seg-
ir Árni, sem lengi bjó að Steinum
undir Éyjafjöllum, en er nú hesta-
hirðir á Selfossi.
Fyrir tuttugu og tveimur árum
kenndi Ásta þess meins, sem aftur
tók sig upp í sumar og hefur lagt
svo margan að velli. Hún lést á
St. Jósefsspítala í Hafnarfirði eftir
stutta en stranga legu. Andlát
hennar kom flestum á óvart og ég
bið algóðan Guð að styrkja Ágúst,
börnin og barnabörnin öll, ættingja
og vini í þeirra sáru sorg. Alvaldur
drottinn ræður, hann gaf lífið og
tekur það, því erum við hans hvort
sem við lifum eða deyjum. Kærleik-
ans Guð leggi Ástu sér að hjarta.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
ur með. Þú náðir í bók til að sýna
mér betur á mynd hvar þú hafðir
verið að vinna og hvar þú ættir að
fara að vinna.
Ég sé enn fyrir mér glampann í
augunum þínum er þú bentir mér
á mynd af hálsinum sem þú hugð-
ist aka yfir á fína jeppanum þínum
og stytta þér þannig leið heim úr
vinnunni. Óg þá vaknar spurningin:
Af hverju máttir þú ekki klára þessi
störf? Ég fæ víst engin svör. Já,
svona er lífið er oft sagt og við
fáum engu um breytt.
Þakka þér fyrir stutt en góð
kynni. Sendi kveðjur heim að Þver-
felli.
Þín frænka,
Ráðhildur Stefánsdóttir.