Skírnir - 01.01.1841, Qupperneq 16

18
a5 sönnu ekkji ófriölega í brjefum sínnm og bo5-
skap til annarra {ijóða, og ekkji sendi bann Ala
jarli neina lijálp, enn {>«> Ijet liami balila áfram
lierbiiunði, og sindi á öllu, að bann bjóst við nfriði.
Með deígi hvurjura ógs tala þeírra, sem hvöttu
til að rjúfa friðinn, og mikjill fjöldi af þjóðliðinu
gjörði menn til Thiers, og Ijetu seígja honum, að
því raislikaði aðferð hans, þar sem hann Ijeti
ckkji skríða til skarar. Enn þegar sem ófriðleg-
ast leit út, bar so til 15. dag októbers, að enn
að niu var skotið á kjerru Loðviks konúugs. Sá
sem valdur var að verkjinu náðist þagar. Hafði
hann farið $o klaufalega að ráði sinu, að liann
hafði hlaðið bissuna fulla. Sprakk hún við skotið,
og missti hanii af því tvo fingur, eun konúng
sakaði ekkji. þ>essi inaður hjet Varmés, og var
handiðnamabur. Hann Ijetst vera í samsæri við
marga menn aðra, og væri það ásetníngnr þeírra
fjelaga, að ráða Loðvík konúng af dögum, til að
koma á stjórnarbiltíngu. Mönnum varð líkt við
banatilræði þetta og önnur banatilræði við Loðvik
konúng, að þeir hliðruðu meir til við hann, enn
ella mundi þeír hafa gjört, til að sína hvilikan
viðbjóð þeír hefði á slíku óhæfuverkji. Firir
þessa sök meðfram tókst nú og Loðvík konúngji
að losast við ráðgjafa sina. ÍV^nn segja að hon-
um sje illa í þeli til 'Thiers, og aldreí mundi iiann
liafa kjörið sjer hann til æðsta ráðherra, ef ekkji
væri so á statt, þar sem konúngsveldið er á líkan
hátt takmarkað og á Frakklandi, að þeir efnir
gjeta þar verið ráðherrar, sem fulltrúar þjóðar-
innar hafa mest traust á. Um þetta leíti var