Skírnir - 01.01.1841, Síða 101

103
Á Krýníngar - degi
Kristjáns konúngs ens áttunda.
í>óttist cg staddur
á forleifs haugi,
upp frá Lögréttu
á píngvelli;
var eg sem Hallbjörn
meS heila köstum,
orSstír hins leidda
öfundaði,
MaSur kom {>ar út
mikill vexti
og mælti: hví viltu
hugsa um bragi ?
mun þér ej duga
min spor rekja,
kvaS eg fyrr vel
um konúngana.
En fyrst þú slíku
fyrir þér veltir,
ræS eg þú kveSir um
konúng nokkurn
er alla aS snilli
yfirgengur,
brátt mun þér gefast
bragar efni.
Mér varS {>á reikaS
mjög um sléttan
Öxarár bakka
utanverSan ,
lienti eg af gaman
glaum þann heyra,
er enum glæju
gall í strengjum.
í>á meS heiSbláa
hörpu fóru
enar brjóstfögru
Ægis dætur,
sem meS áhyggju
en {>ó fagran
Aldarhátts slóu
slag hinn forna.
Mátti Skinfaxa
skæran lita,
topp ennis blika
viS tindu fjalla,
lijúp fleygBi dökkum
hjálmur Austra
og varS sem roðinn
væri gulli.
Flugu mér i hug
fyrri tíða
voldugir menn
og vesælíngar,,
var sem Ölkofri
væri lotinn
bljúgur að fótum
fólknárunga.
fegar til austurs
{>annig horfði
mann leit eg klæddan
kápu blárri,
hann reið jó góSum,
hött bar siSan,
tók hægri mundu
um taparöxi.
SkeggiS sást ekki
skýla bríngu
léku }>ó liærur
um herðar niður
sem hann á efra
aldri væri,
vörpumannligur
vera þótti.
Honum jafnsiðis
hesti rendi,
beiinur vigligur