Skírnir - 01.01.1901, Síða 14

14
Hagur landemanna.
um og góðum græðireitum. Á öllum stöðunum var sáð fræi og leit al-
staðar vel út; var nú og bætt miklu við alstaðar. — Bun má geta þess
að í þinglok var stofnað skógræktaríélag í Keykjavik. Það ætlar að fá
skógræktarteig 36 dagsláttur á stærð í nánd við Kauðavatn. í stjórn
félagsins vo'ru kosnir Steingrimur Thorsteinsson ifirkennari, C. B. Flens-
borg skógræktarmaður, M. Lund lifsali, Bjarni Sæmundsson latinuskóla-
kennari og Haraldur Nielsson, guðfræðingur. Þótt ekki sé þetta beinlín-
is til afnota first urn sinu, hefur svo margt verið um það skráð hér, af
þvi að það er alkunna, hvo mikil áhrif til góðs. skógar hafa á loftslag,
hve örugg vörn þeir eru gegn uppblæstri og hversu hagfeit það er að
geta smíðað hús sín og skip úr innlendum viði, en þurfa eigi að sækja
slíkt austur um hildípishaf.
Sérstök búnaðarfélög störfuðu að jarðabótum og túnarækt eins og að
undanförnu. Þessi fengu stirk úr landssjóði samkvæmt 10. gr. C. 4. b.
í fjárlögum firir 1900 og 1901: í Suðuramtinu fengu 38 lélög stirkinn,
samtais 9180,36 kr., höfðu þeir unnið samtals 28760 dagsverk; hæst var
dagsverkatalan í Stokkseirarhreppi og Birarbakka (3053). í Vesturamtinu
fengu 28 félög stirk, 3188,86 kr.; höfðu þau unnið að samtöldu 9990 dags-
verk, mest í Miðdaiahreppi (1246 dagsverk). í Norðuramtinu voru félög-
in 33 og fengu 3920.81 kr. en dagsverkatala þeirra samlögð var 12283,
hæst hjá búnaðarfélagi Svarfdælahrepps (1051 dagsverk). í Austuramt-
inu voru 15 félög, er stirkinn fengu, 1709,98 kr. Höfðu þau öll unnið
5357 dagsverk, þar af hafði Seiðisfjarðarhreppur unnið mest (946 dags-
verk). Á öllu landinu voru unnin 56390 dagsverk að jarðabótum og
veitti landið til þess samtals 18000 kr., eða nærfolt 32 aura til hvers
dagsverks.
Yerslun var hérumbil eins og árinu áður. Útlend vara fremur há og
flestar íslenskar vörur lágar í verði; skuldir miklar og erfiður fjárhagur.
Þó var heldur minni kur í bændum en að undanförnu, en ekkí þori
ég að fullirða að rímkast hafi hagur þeirra, því að hitt má eins vera að
á þeim rætist hið fornkveðna, að svo má lengi illu venjast að gott þiki.
Þó er það víst, að fjárverð og hesta var nokkuð betra þetta árið en und-
anfarið. TJllarvorð var svipað, kringum hálfa krónu pundið. Biskur var
í mjög háu verði í ársbirjun, en féll um stund, svo að útgerðarmönnum
og íslandsvinum skaut skelk í bringu. Þó sté hann aftur i verði svo að
fiskverð mátti heita gott. Þess má hér enn geta að reint var að senda
óþurkaðan saltfisk til Ítalíu, en sú tiiraun mistókst. Gerðar voru og til-